Bij de oprichting van de Belgische natie in 1830 werd er gekozen voor een erfelijke monarchie, maar deze vorm van regering werd beperkt door de ministeriële verantwoordelijkheid. Dit betekende dat de uitvoerende macht, vertegenwoordigd door de regering, verantwoording diende af te leggen aan het gekozen parlement, en niet aan de koning. Dit concept was bijzonder modern en vooruitstrevend voor zijn tijd, en leidde tot spanningen tussen de monarchie en de liberale grondwet. De koningen vonden het vaak moeilijk om zich aan te passen aan deze nieuwe politieke realiteit, waarin hun traditionele macht ingeperkt werd door democratische principes. Dit historisch overzicht van de Belgische monarchie zal zich richten op de vorsten van België, met als centrale thematiek de geleidelijke verschuiving van directe macht naar invloed in hun respectievelijke regeringsperiodes. Volg op X: https://twitter.com/BasedCongo #België #DeMonarchie #VanBelgië

Bij de oprichting van de Belgische natie in 1830 werd er gekozen voor een erfelijke monarchie, maar deze vorm van regering werd beperkt door de ministeriële verantwoordelijkheid. Dit betekende dat de uitvoerende macht, vertegenwoordigd door de regering, verantwoording diende af te leggen aan het gekozen parlement, en niet aan de koning. Dit concept was bijzonder modern en vooruitstrevend voor zijn tijd, en leidde tot spanningen tussen de monarchie en de liberale grondwet. De koningen vonden het vaak moeilijk om zich aan te passen aan deze nieuwe politieke realiteit, waarin hun traditionele macht ingeperkt werd door democratische principes. Dit historisch overzicht van de Belgische monarchie zal zich richten op de vorsten van België, met als centrale thematiek de geleidelijke verschuiving van directe macht naar invloed in hun respectievelijke regeringsperiodes. Volg op X: https://twitter.com/BasedCongo #België #DeMonarchie #VanBelgië

Bij de oprichting van de Belgische natie in 1830 werd er gekozen voor een erfelijke monarchie, maar deze vorm van regering werd beperkt door de ministeriële verantwoordelijkheid. Dit betekende dat de uitvoerende macht, vertegenwoordigd door de regering, verantwoording diende af te leggen aan het gekozen parlement, en niet aan de koning. Dit concept was bijzonder modern en vooruitstrevend voor zijn tijd, en leidde tot spanningen tussen de monarchie en de liberale grondwet. De koningen vonden het vaak moeilijk om zich aan te passen aan deze nieuwe politieke realiteit, waarin hun traditionele macht ingeperkt werd door democratische principes. Dit historisch overzicht van de Belgische monarchie zal zich richten op de vorsten van België, met als centrale thematiek de geleidelijke verschuiving van directe macht naar invloed in hun respectievelijke regeringsperiodes. Volg op X: https://twitter.com/BasedCongo #België #DeMonarchie #VanBelgië

Bij de oprichting van de Belgische natie in 1830 werd er gekozen voor een erfelijke monarchie, maar deze vorm van regering werd beperkt door de ministeriële verantwoordelijkheid. Dit betekende dat de uitvoerende macht, vertegenwoordigd door de regering, verantwoording diende af te leggen aan het gekozen parlement, en niet aan de koning. Dit concept was bijzonder modern en vooruitstrevend voor zijn tijd, en leidde tot spanningen tussen de monarchie en de liberale grondwet. De koningen vonden het vaak moeilijk om zich aan te passen aan deze nieuwe politieke realiteit, waarin hun traditionele macht ingeperkt werd door democratische principes. Dit historisch overzicht van de Belgische monarchie zal zich richten op de vorsten van België, met als centrale thematiek de geleidelijke verschuiving van directe macht naar invloed in hun respectievelijke regeringsperiodes. Volg op X: https://twitter.com/BasedCongo #België #DeMonarchie #VanBelgië

Bij de oprichting van de Belgische natie in 1830 werd er gekozen voor een erfelijke monarchie, maar deze vorm van regering werd beperkt door de ministeriële verantwoordelijkheid. Dit betekende dat de uitvoerende macht, vertegenwoordigd door de regering, verantwoording diende af te leggen aan het gekozen parlement, en niet aan de koning. Dit concept was bijzonder modern en vooruitstrevend voor zijn tijd, en leidde tot spanningen tussen de monarchie en de liberale grondwet. De koningen vonden het vaak moeilijk om zich aan te passen aan deze nieuwe politieke realiteit, waarin hun traditionele macht ingeperkt werd door democratische principes. Dit historisch overzicht van de Belgische monarchie zal zich richten op de vorsten van België, met als centrale thematiek de geleidelijke verschuiving van directe macht naar invloed in hun respectievelijke regeringsperiodes. Volg op X: https://twitter.com/BasedCongo #België #DeMonarchie #VanBelgië

Waarom stonden de Belgische vorsten Leopold I en Leopold II erop een kolonie te stichten? Waarom wilden ze absoluut een Belgisch overzees rijk? Om dit te begrijpen, moeten we eerst België zelf begrijpen, haar revolutionaire verleden en haar positie als een nieuw en kwetsbaar land in een turbulente tijd van revoluties en veranderende machtsverhoudingen, we moeten ook de prill opgerichte Belgische monarchie begrijpen die in die dagen vecht voor haar voortbestaan. (Aflevering 5) Voor een laatste keer, kan u tijdens deze 5de en laatste aflevering van de podcast-reeks in het gezelschap vertoeven van Johan Op de Beeck en zijn verhaal over het ‘Verlies van België’. Vorige keer hoorden we hoe de Nederlandse troepen, zich geruisloos hadden teruggetrokken uit Brussel. Prins Willem Frederik was dan wel de held van Waterloo, de revolutionairen in onze hoofdstad bleken voor hem een maatje te groot. Het bombardement op Antwerpen blijkt een fatale beslissing voor Willem I. Het brengt geen aarde aan de dijk. Integendeel. Meer vastberaden dan ooit maakt men zich nu op voor de verkiezingen van het eerste voorlopig bewind. Volg op X: https://twitter.com/BasedCongo Volg Johan Op De Beeck op X: https://twitter.com/johanopdebeeck Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/het-verlies-van-belgie-9789463962186 #JohanOpDeBeeck #België #BelgischeRevolutie #HetVerliesVanBelgië

Waarom stonden de Belgische vorsten Leopold I en Leopold II erop een kolonie te stichten? Waarom wilden ze absoluut een Belgisch overzees rijk? Om dit te begrijpen, moeten we eerst België zelf begrijpen, haar revolutionaire verleden en haar positie als een nieuw en kwetsbaar land in een turbulente tijd van revoluties en veranderende machtsverhoudingen, we moeten ook de prill opgerichte Belgische monarchie begrijpen die in die dagen vecht voor haar voortbestaan. (Aflevering 4) Het is september 1830. Koning Willem I vindt het hoog tijd om dat ‘muitzieke Belgenrot’ een lesje te leren. Een regeringsleger, 12.000 man sterk, onder leiding van zijn zoon prins Frederik marcheert op Brussel. Nu is het erop of eronder. Volg op X: https://twitter.com/BasedCongo Volg Johan Op De Beeck op X: https://twitter.com/johanopdebeeck Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/het-verlies-van-belgie-9789463962186

Waarom stonden de Belgische vorsten Leopold I en Leopold II erop een kolonie te stichten? Waarom wilden ze absoluut een Belgisch overzees rijk? Om dit te begrijpen, moeten we eerst België zelf begrijpen, haar revolutionaire verleden en haar positie als een nieuw en kwetsbaar land in een turbulente tijd van revoluties en veranderende machtsverhoudingen, we moeten ook de prill opgerichte Belgische monarchie begrijpen die in die dagen vecht voor haar voortbestaan. (Aflevering 3) Opnieuw nemen we u meer dan 200 jaar terug in de tijd. Naar het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden. En in dat koninkrijk zit Willem I hoog op zijn troon. Voorlopig toch nog. De troon wankelt nog niet. Maar er wordt toch al behoorlijk geschud aan de troon door allerlei tegenstanders : Door Liberalen, door Katholieken.. en vooral door journalisten van een aantal kranten uit de Zuidelijke Nederlanden… Daaronder een zekere Louis De Potter, journalist voor de Courrier Des Pays Bas. De Potter is één van de belangrijkste wegbereiders van de Belgische revolutie…Het is best mogelijk dat u die naam nog nooit gehoord heeft, daar hoeft u zich niet voor te schamen. Het verhaal van de Belgische revolutie is er nu eenmaal één met veel protagonisten. Een Hollywood film met 1 held in de hoofdrol kan je er niet van maken. Die Belgische revolutie heeft verschillende vaders, maar in het boek van Johan Op de Beeck ‘Het verlies van België’ krijgt Louis De Potter de prominente plaats toegewezen die hij verdient. In de vorige aflevering vertelde Johan hoe Louis De Potter met zijn opruiende artikelen het al te bruin had gebakken en zo in de gevangenis belandde. Maar zijn cel blijkt al gauw een broednest te zijn voor nog meer revolutionaire ideeën. Willem I kan nog niet op beide oren slapen. Volg op X: https://twitter.com/BasedCongo Volg Johan Op De Beeck op X: https://twitter.com/johanopdebeeck Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/het-verlies-van-belgie-9789463962186

Waarom stonden de Belgische vorsten Leopold I en Leopold II erop een kolonie te stichten? Waarom wilden ze absoluut een Belgisch overzees rijk? Om dit te begrijpen, moeten we eerst België zelf begrijpen, haar revolutionaire verleden en haar positie als een nieuw en kwetsbaar land in een turbulente tijd van revoluties en veranderende machtsverhoudingen, we moeten ook de prill opgerichte Belgische monarchie begrijpen die in die dagen vecht voor haar voortbestaan. (Aflevering 2) Napoleon is definitief verslagen in Waterloo. Op het Congres van Wenen zijn de kaarten van Europa hertekend, België en Nederland zijn één. Ze vormen samen het Verenigd Koningrijk der Nederlanden en op de troon zit de kersverse koning Willem I. Maar wat nu? Een nieuw koninkrijk, het is niet niks. Hoe begin je daar aan? Nieuwe politieke structuren, het onderwijs, de handel, alles moet opnieuw geregeld. Veel werk heeft hij voor de boeg. Niet iedereen is even opgezet met hem, maar Willem I kijkt voorlopig nog moedig en verwachtingsvol de toekomst tegemoet. Volg op X: https://twitter.com/BasedCongo Volg Johan Op De Beeck op X: https://twitter.com/johanopdebeeck Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/het-verlies-van-belgie-9789463962186

Het jaar 1994 betekende niet alleen de schokgolf van de Rwandese genocide, maar markeerde ook het begin van een gelaagd drama dat de kiem legde voor wat later de Eerste Congo-oorlog zou worden genoemd. Deze conflictuele episode, soms ook de Grote Oost-Afrikaanse Oorlog genoemd, vond plaats in het decor van regionale rivaliteit, etnische spanningen en fragiele politieke evenwichten in Centraal Afrika. De aanloop naar de Eerste Congo-oorlog was als een labyrint van interconnecties, nauw verweven met de naweeën van de genocide in Rwanda. Hutu-extremisten, de beulen achter de massamoord op Tutsi's en gematigde Hutu's, zochten hun heil in het oosten van Congo, destijds bekend als Zaïre. Onder hun beschutting en begeleiding werd daar een nieuw front van instabiliteit geopend. Terzelfder tijd borrelden al sluimerende spanningen tussen diverse etnische #gemeenschappen in Oost-Congo op, en vuurden rivaliserende buurlanden hun proxy-milities aan. De regio werd een broeikas van complexiteit, waar grenzen tussen rebellen, lokale gewapende groeperingen en buitenlandse invloeden vervaagden. De vonk die de lont ontvlamde, ontstond toen de Rwandese regering, aangevoerd door het Rwandees Patriottisch Front (RPF), een poging waagde om Hutu-milities in het oosten van Congo te ontmantelen. Wat begon als een schijnbaar lokale operatie, mondde uit in een gewelddadig conflict waarbij een veelheid aan rebellen- en militiesgroepen betrokken raakte, gesteund door verschillende buurlanden. De Eerste Congo-oorlog, die van 1996 tot 1997 woedde, luidde uiteindelijk het einde in van het regime van Mobutu Sese Seko, dat decennialang had geregeerd. Uit die as rees Laurent-Désiré Kabila op, die het land omdoopte tot de Democratische Republiek Congo. De gebeurtenissen van 1994 en de jaren erna schoven de gordijnen open van diepgewortelde spanningen, politieke wankelmoedigheid en regionale rivaliteiten in Centraal-Afrika. Ze stelden het toneel voor een turbulente periode van conflicten die de regio en Congolese samenleving in de daaropvolgende jaren in hun greep zouden houden.

Het jaar 1996 staat gegrift in de annalen van de Democratische Republiek Congo als het ontstekingspunt van een lang smeulend conflict dat zich als een lopend vuur door de regio van Centraal-Afrika verspreidde. Wat later de Eerste Congo-oorlog zou worden genoemd, of de Grote Oost-Afrikaanse Oorlog, onthulde de complexe webben van onrust, politieke rivaliteit en regionale belangen die de Congolese geschiedenis zouden markeren. Diep ingebed in de aanloop naar deze oorlog was de nasleep van de Rwandese Genocide in 1994. In de nasleep van deze gruwelijke gebeurtenis zochten Hutu-extremisten, daders van het bloedbad op Tutsi's en gematigde Hutu's, een toevluchtsoord in het oosten van Congo. Dit gebied, destijds Zaïre genoemd, werd het epicentrum van onrust en chaos, een broeinest van onstabiliteit. Tegelijkertijd stonden ook de etnische en politieke spanningen in Oost-Congo op scherp, met verschillende gemeenschappen en rebellenbewegingen die elkaar in de haren vlogen. De regio was een kruitvat van concurrerende belangen en rivaliteit, waarbij externe spelers zoals Rwanda en Oeganda hun stempel op de situatie drukten. Het conflict barstte in alle hevigheid los toen het Rwandees Patriottisch Front (RPF), de regering van Rwanda, besloot om Hutu-milities in Oost-Congo aan te pakken en te ontwapenen. Wat begon als een lokaal conflict, explodeerde tot een verwarrende chaos waarin rebellen, milities en buitenlandse troepen in een onoverzichtelijk slagveld verstrengeld raakten. De kaart van Congo veranderde in een lappendeken van strijdende facties, elk met hun eigen agenda en aspiraties. Het conflict werd een caleidoscoop van allianties en tegenstellingen, waarbij nationale grenzen vervaagden en regionale geschillen de boventoon voerden.

In het jaar 1997 ontvouwde zich een dramatisch hoofdstuk in de Congolese geschiedenis - de eerste Congolese burgeroorlog, ook wel bekend als de Eerste Congo-oorlog. Dit conflict, doordrenkt van politieke intriges en gewapende confrontaties, zou het langdurige bewind van president Mobutu Sese Seko ten val brengen en de deuren openen naar een nieuwe horizon, zij het met nieuwe uitdagingen. Het zaad van ontevredenheid tegen het regime van Mobutu had zich over de jaren heen genesteld, en tegen 1997 was het uitgegroeid tot een vurige opstand onder leiding van Laurent-Désiré Kabila. De rebellenbeweging, een cocktail van binnenlandse aspiraties en regionale belangen, ontketende een kettingreactie die de fundamenten van het Congolese politieke landschap deed schudden. De opmars van Kabila's troepen werd gevoed door een complex samenspel van steun, zowel binnen als buiten de landsgrenzen. Buurlanden zoals Rwanda en Oeganda stonden aan zijn zijde, en met hun hulp wist hij snel terrein te winnen. Het pad naar de hoofdstad Kinshasa was geplaveid met militaire strategieën en diplomatieke manoeuvres. Op een gedenkwaardige dag in mei 1997 viel Kinshasa in handen van Kabila, waarmee een episch tijdperk ten einde kwam. Het lange bewind van Mobutu Sese Seko, gekenmerkt door autoritaire heerschappij en een persoonlijk imperium, stortte ineen als een kaartenhuis. Kabila stond op als de nieuwe architect van Congo's lot en verkondigde de oprichting van de Democratische Republiek Congo. Hoewel deze gebeurtenissen hoop en optimisme met zich meebrachten, werden ze al snel geconfronteerd met de realiteit van complexe uitdagingen. De beloofde hervormingen en nieuwe koers van het land zouden in de jaren die volgden op de proef worden gesteld, en de kiemen van verdere instabiliteit werden onbedoeld gezaaid.

De film is geïnspireerd op het boek Austerlitz van W.G. Sebald en is een historische, mild ironische en contemplatieve kijk op het Centraal Station in Antwerpen als een magisch realistische locatie waar heden en verleden, geschiedenis en dagelijks leven, fictie en realiteit voortdurend in beweging zijn. Als een rode draad door de film lopen de dromen en herinneringen van een reiziger, gespeeld door Johan Leysen, die aankomt op Antwerpen Centraal en door wiens ogen we het station observeren.

Au cœur palpitant de l'échiquier diplomatique, un épisode crucial s'est déroulé en 1975, laissant une empreinte indélébile dans l'histoire de la Belgique et du Zaïre. Le charmant maestro de la politique belge, Leo Tindemans, a traversé le fleuve Congo pour jouer un jeu nuancé de finesse politique et d'intérêts économiques avec la nation africaine sous la règle de Mobutu Sese Seko. La période précédant cette visite reflétait la complexité de la relation postcoloniale entre l'ancien colonisateur et son ancienne colonie. Ce n'était pas une visite d'État de routine ; c'était une chorégraphie sophistiquée de diplomatie dans laquelle Tindemans cherchait non seulement un rapprochement politique, mais devait également trouver un équilibre entre la coopération économique et l'héritage historique. Au milieu des pièces d'échecs géopolitiques de la guerre froide, la Belgique et le Zaïre ont navigué habilement entre les sphères d'influence des superpuissances. Tindemans avait pour mission de sécuriser les intérêts belges sans compromettre la souveraineté du Zaïre, un exercice délicat exigeant la finesse d'un diplomate expérimenté. La visite avait un double objectif : approfondir les liens politiques et économiques et traiter d'un passé complexe sans tomber dans le piège du paternalisme. Chaque geste, chaque choix de mots, était étroitement surveillé non seulement dans les rues de Bruxelles et de Kinshasa, mais aussi sur la scène internationale où les ombres des héritages coloniaux pesaient. L'héritage du voyage de Tindemans s'étendait au-delà des réunions officielles. C'était un tournant, une étape importante dans l'évolution des relations belgo-zaïroises. Un coup magistral sur l'échiquier diplomatique, exécuté par un homme d'État qui comprenait que l'avenir ne pouvait être construit qu'en respectant le passé. Diffusé le 30/09/1975 Suivre sur Twitter: https://Twitter.com/BasedCongo Suivre sur TikTok: https://www.tiktok.com/@belgiancongo #Belgique #Zaïre #MobutuSeseSeko #LeoTindemans

In 1978, in het hart van Zaïre, nu bekend als de Democratische Republiek Congo, ontsproot een opstand in de regio Shaba, voorheen gekend als Katanga. De vonk werd aangestoken door voormalige leden van de Katangese gendarmerie die in ballingschap waren in het naburige Angola. Hun doel? De controle verwerven over de rijke mijnbouwgebieden van Shaba. Dit conflict betekende het ontwaken van buitenlandse machten. Zowel Frankrijk als België sloten zich aan bij de Zaïrese regering om de opstand te beteugelen. Frankrijk stuurde troepen en luchtsteun om de regering van Zaïre te versterken, terwijl België zijn eigen troepen inzette om te helpen in de strijd tegen de rebellen. De inmenging leidde tot een gewelddadige confrontatie tussen de rebellen en een geünificeerde kracht bestaande uit Zaïrese en buitenlandse troepen. De strijd was hevig, maar resulteerde uiteindelijk in de triomf van de regeringstroepen, die de controle over de betwiste regio herstelden. Voor de Zaïrese regering en haar bondgenoten was Operatie Shaba een succesvolle zet om de opstand te beteugelen en de rust te herstellen. Echter, de interventie riep ook kritiek op vanwege de perceptie van externe inmenging in de interne zaken van Zaïre. De gebeurtenissen rond Operatie Shaba werpen een scherp licht op de complexiteit van internationale betrekkingen en de blijvende invloed van historische banden in de turbulente politieke landschappen van Afrika. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Volg op TikTok: https://www.tiktok.com/@belgiancongo #OperatieShaba #ShabaCrisis #Katanga #zaïre

In Brussel, het jaar 1902, reed de Belgische koning Leopold II in een koets door de menigte op koningsdag. Slechts momenten voor zijn aankomst bij het paleis klonken er twee schoten. Het publiek sprong op de dader, terwijl agenten zich tot het uiterste inspanden om de man uit de klauwen van de menigte te redden. Plotseling draaiden alle blikken angstig naar de koets... In de podcast "Archieven van Assisen" wordt, zoals elke zomer, grondig ingegaan op intrigerende assisenzaken van meer dan een eeuw geleden. In de eerste aflevering staat een vergeten moordaanslag centraal, een gebeurtenis die de geschiedenis van België ingrijpend had kunnen veranderen: de mislukte moordaanslag op Koning Leopold II. Dank aan de redactie van: https://www.nieuwsblad.be/tag/podcast-de-stemmen-van-assisen voor deze mooie podcast. Volg de stemmen van assisen via Instagram: https://www.instagram.com/destemmenvanassisen/ Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #nieuwsblad #podcast #stemmenvanassisen #koningleopoldII

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 13: Bijzondere Commissie Congo (Mercator): Internationale initiatieven inzake dekolonisatie - Hoorzitting. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 07: Bijzondere commissie Congo (Erasmus). Consultaties van de diaspora (luistersessies). Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 06: Bijzondere commissie "Congo" (Mercator) : Consultaties diaspora (luistersessies). Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 14: Bijzondere Commissie Congo (Mercator) : Archieven - Problematiek van toegankelijkheid en mogeljike oplossingen - Hoorzitting. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 16: Bijzondere commissie belast met het onderzoek over Congo-Vrijstaat (Mercator): Bespreking van amendementen op het voorstel van aanbevelingen. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 15: Bijzondere commissie belast met het onderzoek over Congo-Vrijstaat (Mercator): Regeling van de werkzaamheden + bespreking van de amendementen op het voorstel van aanbevelingen. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 8: Bijzondere commissie Congo (Magritte) : Regeling van de werkzaamheden. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 09: Bijzondere commissie "Congo" (Mercator). Hoorzitting. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 10: Bijzondere commissie "Congo" (Mercator): Hoorzitting. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 11: Bijzondere commissie "Congo" (Yourcenar): De stand van zaken inzake de aanbevelingen van de resolutie nr. 2952/007 - Hoorzitting. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 12: Bijzondere commissie "Congo" (Mercator): Lokale initiatieven inzake dekolonisatie - Hoorzitting. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

Doctor en Politicus Thierry Baudet brengt op poëtische wijze hulde aan het kolonialisme. De Nederlanders hebben een groots en imposant rijk gesticht, zowel in het Oosten als in het Westen. Waar ze ook heengingen, brachten de Nederlanders handel, cultuur en beschaving met zich mee. Dit erfgoed getuigt van een indrukwekkende grandeur waar Nederland trots op kan zijn. Volg Dr. Baudet op Twitter: https://twitter.com/thierrybaudet Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #ThierryBaudet #kolonialisme #NederlandseKoloniën

Na de Tweede Wereldoorlog en de daaropvolgende onderdrukking door de Belgische staat verlieten veel Vlamingen hun heimat voor een beter leven elders. Panorama documenteert het verhaal van de Vlaamse vluchtelingen in Argentinië. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Vlaanderen #Argentinië #VlaamsArgentinië

De geschiedenis van Sabena was een reis van ontwikkeling en verandering, geweven in de complexe relatie tussen België en Belgisch-Congo. In deze periode groeide Sabena uit van een bescheiden begin tot een internationale speler in de luchtvaartindustrie. In 1923 werd Sabena opgericht als de Société Anonyme Belge d'Exploitation de la Navigation Aérienne, en het begon met bescheiden activiteiten. Onder het bewind van Koning Albert I, die van 1909 tot 1934 regeerde, werd de luchtvaartmaatschappij gesteund en aangemoedigd, wat haar in staat stelde te groeien en zich te ontwikkelen. Deze periode van koninklijke interesse in technologische vooruitgang droeg bij aan Sabena's vermogen om internationale vluchten te introduceren, waaronder die naar Belgisch-Congo. Een hoogtepunt in Sabena's vroege geschiedenis kwam in 1925 met de historische vlucht van Edmond Thieffry. Zijn gewaagde reis anaf het vliegveld van Haren, de toenmalige luchthaven van Brussel naar Leopoldstad in Congo, in een Handley Page W8f,-vliegtuig trok wereldwijd de aandacht en benadrukte de potentie van luchtvaart voor het verbinden van afgelegen gebieden. Deze vlucht versterkte Sabena's betrokkenheid bij Congo en legde de basis voor verdere ontwikkelingen. De technologische vooruitgang, gekenmerkt door vliegtuigen zoals de Fokker F.VII en de Douglas DC-3, verbeterde niet alleen de efficiëntie van reizen, maar versterkte ook de wederzijdse afhankelijkheid tussen België en Congo. Deze luchtverbindingen fungeerden als levenslijn, die economische, politieke en culturele banden versterkte in een tijd van groeiende globalisering. Na de Tweede Wereldoorlog, die haar eigen uitdagingen bracht, hervond Sabena haar positie en bleef ze haar rol vervullen. De oprichting van Sobelair en haar focus op binnenlandse en regionale vluchten versterkten de interne connectiviteit van Congo en droegen daardoor erg bij aan de ontwikkeling van het land. De jaren 1960 brachten echter een keerpunt met de Congocrisis, een tijd van politieke onrust en verandering in Congo. In deze turbulente periode stond Sabena voor ongekende uitdagingen, maar haar betrokkenheid bleef bestaan. Bovendien speelde Sabena een cruciale rol bij het evacueren van Belgische vluchtelingen uit Congo. Talloze vluchten werden ingezet om burgers in nood te repatriëren naar België, en deze humanitaire inspanningen getuigden van de vastberadenheid van Sabena om haar rol als verbinder te blijven vervullen, zelfs te midden van crisis. De geschiedenis van Sabena is een aangrijpend verhaal van luchtvaart en verandering, geweven in de stof van de koloniale geschiedenis. Als een luchtbrug tussen België en Congo symboliseerde Sabena meer dan alleen een vervoermiddel; het belichaamde de diepgaande banden tussen twee gebieden, overbrugd door technologische vooruitgang, politieke verschuivingen en menselijke veerkracht. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #Sabena #BelgischeLuchtvaart

Het Verdinaso (Verbond van Dietsche Nationaalsolidaristen) werd opgericht in oktober 1931 door Joris Van Severen als reactie op de onmacht van de Vlaamse beweging. De oorspronkelijke doelstelling was het streven naar de eenmaking van Nederland, Vlaanderen en Frans-Vlaanderen, en het volledig hervormen van de staat en de maatschappij. In 1934 veranderde de visie van de beweging, en ze richtten zich op het samengaan van Nederland met heel België en Luxemburg in een bourgondisch rijk: het "Dietsche Rijk der Nederlanden". Van Severen beroepte zich hierbij op het volksnationalisme en streefde naar een anti-parlementaire en anti-democratische aanpak om solidariteit tussen klassen te bevorderen via een corporatief systeem. Hiermee brak hij met het traditionele Vlaams-nationalisme en gaf hij de voorkeur aan een staatsnationalisme, dat in Vlaamse kringen vaak gepaard ging met kritiek op het Belgische bestel. Van Severen wilde ook de dynastie en het koninklijke gezag versterken, wat sympathie kreeg van Koning Leopold III. Na 1934 verloor het Verdinaso veel sympathie in Duitse kringen vanwege het verlaten van de pan-Germaanse koers. Vanaf dat moment wilde Van Severen niet langer de Belgische staat omverwerpen, maar er geleidelijk de macht in veroveren. Gaandeweg begon hij te dromen van een Diets imperium dat niet alleen België en Nederland omvatte, maar ook hun koloniën, zoals de Nederlandse Antillen, Suriname, Belgisch Congo en Indonesië. Deze grootse imperiale staatsopvatting vormde in 1936 de basis voor de grote belangstelling van het Belgische establishment. Professor Jef Van Bilsen was tot 1942 een vooraanstaand lid van het Verdinaso, maar daarna sloot hij zich aan bij het Leopoldistisch verzet en in 1944 bij het geheime leger. In 1955 presenteerde hij als eerste een plan voor de dekolonisatie van Belgisch Congo, genaamd het "dertigjarenplan voor de politieke ontvoogding (politieke emancipatie) van Belgisch Afrika". Het plan omvatte een geleidelijke overgang van dertig jaar om de Congolese elite voor te bereiden op een onafhankelijk Congo. Helaas kwam zijn plan nooit tot bloei, omdat Congolese nationalisten (Alliance des Bakongos) met een tegenmanifest onmiddellijke onafhankelijkheid eisten. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Verdinaso #JorisVanSeveren #JefVanBilzen #MauriceDeWilde #DeNieuweOrde #Dietsland #BelgischCongo

In 1992 sloot Hecq Congo, een iconische winkel die decennialang koloniale outfits en uitrusting aanbood aan Belgische kolonisten en ontdekkingsreizigers. De winkel was gelegen aan de beroemde Rue des Colonies in Brussel, die vanaf 1903 werd aangelegd ter ere van de opkomende koloniale interesse van die tijd. Ooit gehuld in een aura van avontuur en nostalgie, voorzag Hecq Congo generaties Belgen van kleding en uitrusting die synoniem waren geworden met de koloniale periode. Van ruime bermuda's en hoge crèmekleurige sokken tot de iconische Stanley en Livingstone-stijl helmen, de winkel fungeerde als een tijdcapsule voor degenen die verlangden naar de mode van vervlogen dagen. De Rue des Colonies zelf, oorspronkelijk genaamd "Rue des Colonies" en later "Impasse des Colonies", weerspiegelde de trend van die tijd toen de koloniale interesse hoogtij vierde. Deze straat en de bijbehorende winkel belichaamden een periode van koloniaal erfgoed en weerspiegelden het verleden van Belgische betrokkenheid in de koloniale wereld.

Op 25 augustus 1989 ontmoetten de Zairiaanse president Mobutu Sese Seko en de waarnemend president van Zuid-Afrika, Frederik W. De Klerk, elkaar in Goma, Zaire. Ze hielden bijna drie uur lang besprekingen om de wankelende wapenstilstand in de 14-jarige burgeroorlog in Angola te redden en onduidelijke afspraken te verduidelijken die waren overgebleven na een vredesakkoord tussen rebellenleider Jonas Savimbi en de Angolese president Jose Eduardo dos Santos op 22 juni 1989. In een gezamenlijke verklaring benadrukten de leiders de delicate situatie en kwamen ze overeen om een gemeenschappelijke diplomatieke strategie te volgen tijdens deze kritieke fase in Angola. Hoewel de details van hun gesprekken niet werden onthuld, gaven ze aan dat ze van plan waren om diplomatieke contacten voort te zetten. Deze bijeenkomst was van belang omdat de uitkomst invloed kon hebben op de terugtrekking van Cubaanse troepen uit Angola. Het vredesakkoord tussen Savimbi's troepen (gesteund door Zuid-Afrika en de Verenigde Staten) en de Angolese regering was cruciaal voor de regionale stabiliteit, aangezien het verbonden was met het door de VS bemiddelde vredesakkoord voor VN-toezicht op verkiezingen in Namibië en de terugtrekking van Cubaanse troepen uit Angola. Savimbi's beslissing om het staakt-het-vuren op te heffen en het vechten te hervatten, was deels te wijten aan een #misverstand over zijn status tijdens het vredesproces. Er was een verschil tussen zijn interpretatie van het Gbadolite staakt-het-vuren akkoord en de interpretatie die naar voren werd gebracht door de Zambiaanse president Kenneth Kaunda. De Klerk en Mobutu probeerden deze verschillen aan te pakken en compromissen aan te moedigen om te voorkomen dat de vijandelijkheden zouden worden hervat.

In de herfst van 1988 ontvouwde zich een diplomatieke wervelwind die de betrekkingen tussen België en Zaïre op hun grondvesten deed schudden. Het conflict dat ontstond, overschaduwde de internationale bühne en markeerde een pittig hoofdstuk in de relatie tussen deze twee landen. De redenen voor deze confrontatie? Een mengelmoes van financiële strubbelingen en een gekrenkte nationale trots. Zaïre, onder het bewind van president Mobutu Sese Seko, werd alom bekritiseerd omwille van mensenrechtenschendingen en een gebrek aan democratie. Maar de vonk die het vuur van dit conflict aanwakkerde, ontstond in het financiële domein. De beladen discussie draaide om het Zaïrese schuldendossier en de twist over het koloniale geschillendossier uit 1965. Het vuur van onenigheid laaide hoog op in januari 1989. Zaïre voerde stevige maatregelen door, zoals het schrappen van vluchten en het verleggen van de zetel van Air Zaïre, als teken van verzet. Het vriendschapsverdrag tussen België en Zaïre werd in de prullenmand gegooid, samen met het samenwerkingsakkoord van 1976. Zaïre stopte zelfs met het afbetalen van schulden aan België en drong aan op heropening van het omstreden koloniale dossier. België zond Leo Tindemans naar de onderhandelingstafel om te bemiddelen, maar de resultaten waren mager. In plaats van een ontspannen sfeer, suggereerde de partij van Mobutu zelfs om de diplomatieke banden met België te verbreken. Het was de Marokkaanse koning Hassan II die zich als bemiddelaar wierp om het ijs te breken. De maanden die volgden, waren gevuld met ontmoetingen en pogingen om een uitweg te vinden. Uiteindelijk, op een zomerse dag in juli 1989, zag een akkoord het daglicht in Parijs. Het schuldendossier werd als een puzzel gelegd: de Zaïrese schuld aan België werd afgeschreven, terwijl een derde van de handelsschuld werd kwijtgescholden. De overgebleven afbetalingen zouden worden geïnvesteerd in lokale ontwikkelingsprojecten. Het protocol dat dit akkoord bekrachtigde, werd ondertekend in het majestueuze Marokkaanse Rabat, met Mobutu, de Belgische premier Wilfried Martens en koning Hassan II als protagonisten. Voor Zaïre werd dit akkoord gezien als een herwonnen waardigheid en een stap naar herstel van normale relaties. Maar zoete overeenkomsten komen vaak met een bittere nasmaak. De economische toll van dit akkoord was aanzienlijk, aangezien Belgische economen berekenden dat het land niet alleen de kwijtgescholden schulden, maar ook verloren rente ter waarde van miljarden franken zou moeten incasseren. Hoewel 1989 even een adem van normalisering leek te brengen, werd die korte adempauze snel gevolgd door nieuwe onrust. De aankondiging van democratische hervormingen in Zaïre, opgevolgd door gewelddadige onderdrukking van studentenprotesten, zorgden ervoor dat de diplomatieke banden een jaar later weer werden verbroken. Het Belgisch-Zaïrese conflict van 1988-1989 is een gedenkwaardige episode die ons herinnert aan de delicate dans van diplomatie, financiën en nationale eer. Het illustreert hoe in de wereld van internationale betrekkingen, zelfs schijnbaar technische dossiers verstrengeld raken met complexe politieke en morele vraagstukken.

In de vroege jaren 1990 ontvouwde zich een boeiende politieke krachtmeting in het hart van Zaïre (nu de Democratische Republiek Congo), toen Étienne Tshisekedi, een invloedrijke oppositiefiguur, botste met de onverzettelijke Mobutu Sese Seko, de langzittende president van het land. Deze periode schreef een cruciaal hoofdstuk in de politieke geschiedenis van het land, gekenmerkt door politieke onrust en een toenemende roep om democratische hervormingen. Voorop stond Étienne Tshisekedi, een charismatische oppositieleider en fervent pleitbezorger van democratische waarden. Zijn vastberadenheid om zich te verzetten tegen de autoritaire heerschappij van Mobutu plaatste hem in de voorhoede van kritiek op het regime. Tshisekedi's luide roep om politieke vrijheden, mensenrechten en transparante verkiezingen vond weerklank bij een bevolking die snakte naar verandering. Dit bracht hem in directe confrontatie met Mobutu's ijzeren greep. Gedurende ruim twee decennia voerde Mobutu een regime met ijzeren vuist, gekenmerkt door het onderdrukken van politieke tegenstand en een gecentraliseerde macht. Naarmate Tshisekedi's oproep tot democratische hervorming luider weerklonk, raakten hun verhalen onvermijdelijk met elkaar verweven en ontstond er een politieke impasse die de aandacht van het hele land trok. Hun politieke confrontatie bereikte zijn hoogtepunt in de vroege jaren 1990, met openbare demonstraties, protesten en smeulende politieke spanningen. Tshisekedi's gepassioneerde inspanningen om politieke hervormingen te stimuleren en te pleiten voor eerlijke verkiezingen leidden tot gespannen confrontaties met de regeringsmachten, wat resulteerde in een voortdurende patstelling die het hele land in de greep hield. Ondanks dat Tshisekedi aanzienlijke volkssteun verwierf en internationale erkenning kreeg voor zijn onwrikbare toewijding aan democratische idealen, slaagde hij er niet in Mobutu van de macht te verdrijven. Ondanks de groeiende druk van zowel binnenlandse als internationale hoeken, wist Mobutu zijn stevige greep op de regering en het politieke landschap te behouden.

Tijdens zijn regime was de Zaïrese president Mobutu Sese Seko een van de rijkste mensen ter wereld. Naast een aantal flinke bankrekeningen mocht de Zaïrese president zich de eigenaar noemen van een groot aantal kastelen en landgoederen in Europa en Afrika. Volgens sommige schattingen bezat Mobutu 4 miljard tot 6 miljard dollar. Dat geld zou op verschillende bankrekeningen hebben gestaan, voornamelijk in Zwitserland, maar ook in België. De omvang van Mobutu's vermogen zou volgens experts op bepaalde momenten zelfs groter zijn geweest dan de staatsschuld van toemalig Zaïre. (Verslag door Peter Verlinden.)

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 05: Bijzondere commissie "Congo" (Erasmus) : Regeling van de werkzaamheden + Hoorzitting diaspora. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 04: Bijzondere commissie Congo (Mercator). Verslag, toelichting en gedachetwisseling. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 03: Bijzondere commissie "Congo" (Erasmus). Voorstelling archieven en gedachtewisseling. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 02: Bijzondere commissie "Congo" : Regeling + Gedachtewisseling met de experten. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 01: Mogelijke oprichting van een commissie "Congo-Vrijstaat" - Bespreking. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

In de 19de eeuw organiseerde Antwerpen twee keer kort na mekaar een wereldtentoonstelling. In 1930 was onze stad zelfs nog een derde keer aan de beurt. Een nostalgische terugblik naar een tijd dat Antwerpen heel even écht het centrum van de wereld was. Zo’n wereldtentoonstelling was een tijdelijk pretpark van paviljoenen en paleizen; een massa-evenement dat een half jaar bleef staan en miljoenen bezoekers trok. Het idee erachter zit nog het best vervat in de Franse term exposition universelle: een tentoonstelling van álles, uit alle hoeken van de wereld - kunstgebitten en stoommachines, groentemozaïeken en neerhofdieren, chocolade en ivoor, locomotieven en oorlogswapens en nog veel, veel meer. Wereldtentoonstellingen waren droomfabrieken die getuigden van een onwrikbaar geloof in vooruitgang, vaderland en vrije handel. Expo 1885 en 1894 Het expovirus stak ook Antwerpen aan. In de laatste decennia van de 19de eeuw was de ingedommelde provinciestad uitgegroeid tot een bedrijvige wereldhaven. Een feniks die uit zijn as herrees, zo zag de Scheldestad zichzelf graag. Voor de zelfbewuste Antwerpse ondernemers was the sky the limit. Zij namen in 1885 het initiatief om een wereldtentoonstelling te organiseren, de eerste in België. Ook het geld kwam uit de plaatselijke zakenwereld. De wereldtentoonstelling pikte aan bij de recente facelift die de stad had ondergaan. De opening viel samen met de officiële inhuldiging van de nieuwe, rechtgetrokken Scheldekaaien, waarvoor grote delen van het historische stadscentrum plaats hadden moeten ruimen. Behalve van het liberale stadsbestuur kregen de initiatiefnemers ook de steun van koning Leopold II, die de gelegenheid aangreep om Congo-Vrijstaat voor te stellen aan het grote publiek en aan Antwerpse investeerders. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Congo #Antwerpen #wereldtentoonstelling

Het kwam toevallig aan het licht door de hardnekkigheid van prins Laurent: tussen 2011 en 2017 heeft België de intresten op bevroren Libisch geld in ons land vrijgegeven, terwijl dat volgens de VN niet had mogen gebeuren. 2 miljard euro is zo verdwenen en is mogelijk bij Libische milities terechtgekomen. Hoe het toch zover is gekomen, blijft hoogst onduidelijk, zo blijkt uit de zoektocht van "Pano". Dit verhaal begint in 2011, tijdens de Arabische Lente. Na 42 jaar komt een einde aan het regime van de Libische dictator Khaddafi. Hij heeft in die tijd een gigantisch fortuin verzameld. Een groot deel daarvan is ondergebracht in een staatsfonds, de Libyan Investment Authority (LIA). De LIA belegt dat geld in heel de wereld. Ook in België, zo blijkt, bij Euroclear in Brussel. Euroclear is een soort superbank die internationale transacties uitvoert voor andere banken. In 2011 hebben zij 14 miljard euro van LIA op hun rekeningen staan. Wanneer Khaddafi ten val komt, bevriezen de Verenigde Naties al zijn geld wereldwijd, om te vermijden dat het in verkeerde handen terechtkomt. Het geld van de LIA is nu van het Libische volk, en in afwachting van meer stabiliteit in Libië, blijven de fondsen die de LIA voor 16 september 2011 in haar bezit had bevroren. In België is het de Schatkist die moet toezien op die bevriezing. Een paar jaar later krijgt de vzw van prins Laurent een schadevergoeding van bijna 50 miljoen euro toegewezen door de rechter, omdat Libië een herbebossingsproject van de vzw eenzijdig heeft stopgezet. Wanneer Libië weigert te betalen, richten de advocaten van Laurent hun pijlen op de bevroren fondsen. Want de VN voorziet uitzonderingen op de bevriezing, bijvoorbeeld om gerechtelijke vonnissen te laten uitvoeren. De Schatkist weigert echter om de fondsen te ontvriezen om de schadevergoeding uit te betalen. Maar de advocaten ontdekken iets vreemds: de intresten die die bevroren fondsen sinds 2011 hebben opgeleverd, zijn verdwenen, overgeschreven naar rekeningen in het buitenland. Het gaat om 350 miljoen euro per jaar. “Die intresten hadden bevroren moeten blijven, dat is gewoon de logica zelve,” vindt prof. Robert Wtterwulghe, een van de raadgevers van Laurent. Hij licht de VN in. In 2018 komt een expertenpanel van de VN de zaak onderzoeken en hun rapport is duidelijk: België heeft hier de VN-sancties overtreden. Bovendien weet niemand waar het geld terechtgekomen is. Het VN-rapport vreest dat het mogelijk in handen is gekomen van de milities die Libië nog altijd in hun greep houden. En dat zijn geen lieverdjes: ze houden zich onder andere bezig met illegale wapentrafiek, mensenhandel en afpersing. Vragen genoeg dus: hoe kan het dat die intresten zijn vrijgegeven? Wie heeft dat beslist, en waarom? Een aantal parlementsleden in de commissie Financiën tilt hier zwaar aan. “Dit kan je internationaal niet gaan uitleggen, we staan diplomatiek met de billen bloot,” vindt Peter Dedecker (N-VA). Ten tijde van de bevriezing was Didier Reynders nog minister van Financiën en Steven Vanackere minister van Buitenlandse Zaken, eind 2011 wisselen ze van stoel. De parlementsleden vinden de uitleg die hen gegeven wordt niet bevredigend. De commissie Financiën roept een aantal getuigen op, onder andere Marc Monbaliu, die in 2012 directeur was van de Schatkist en die toen groen licht gegeven heeft aan Euroclear. Hij heeft die beslissing helemaal alleen genomen, zegt hij, zonder overleg met de minister van Financiën of andere politieke verantwoordelijken. Ook al heeft hij eerder in een interview het tegendeel beweerd. Dirk Van der Maelen (SP.A) gelooft geen snars van Monbaliu’s uitleg, zegt hij: “Iedereen die de periode van 2011 heeft meegemaakt, weet dat de interventie in Libië een politiek zwaarwegend dossier was, waar regeringen en ministers bovenop zaten. Daar moét politieke dekking voor zijn geweest.” Maar eigenlijk was het niet eens zíjn beslissing, argumenteert Monbaliu: die beslissing is in Europa genomen, en ook andere Europese landen volgen dezelfde interpretatie. Navraag levert echter niks op. Het juridisch advies waarop de beslissing zou zijn gebaseerd, bestaat niet op papier, laat Europa weten: een jurist heeft gewoon een mondelinge toelichting gegeven in de adviesraad. Al gelooft Eric Van Rompuy (CD&V), voorzitter van de Kamercommissie Financiën, daar niet veel van: "Die tekst bestaat wel. Ik kan mij moeilijk inbeelden dat een topambtenaar van de juridische dienst naar de Relex-groep gaat en daar zijn fiat geeft voor het betalen van intresten op kapitalen van 14 miljard zonder dat hij daar een geschreven bewijs van heeft." Bovendien kaatst de EU de bal terug: de lidstaten zijn zélf verantwoordelijk voor beslissingen over de bevroren fondsen. Dat andere lidstaten ook intresten hebben vrijgegeven, lijkt al evenmin te kloppen: de LIA zelf ontkent dat, en ook in Europa bevestigt niemand dat andere landen dat ook effectief hebben gedaan. Conclusies vallen er dus niet te trekken, behalve deze: aan dit politieke pingpongspel valt geen touw meer vast te knopen, iedereen ontvlucht zijn verantwoordelijkheid. Bovendien blijken er allerlei geheimhoudingsclausules te zijn die zowel journalisten als (euro)parlementsleden verhinderen om aan informatie te komen. Europees Parlementslid Kathleen Van Brempt spreekt van een omerta: “Er werd niks gelekt, niks gezegd, en het moment dat ik bij de Europese diensten terechtkwam en ik begon over Libië, dan was de deur dicht.” En Libische parlementsleden, die zich ook afvragen wat er nu eigenlijk met hun geld gebeurd is, worden zelfs niet ontvangen door de Belgische regering. Eric Van Rompuy krijgt er "een zeer onbehaaglijk gevoel" bij: “Deze affaire toont aan hoe weinig greep een nationaal parlement nog heeft op die internationale financiële stromen. Ik zit al heel lang in het parlement in de commissies Financiën, maar dit is een zaak die wijst op enorme onmacht, ondoorzichtigheid en machtsmanipulatie.” Klaarheid komt er hopelijk door het gerechtelijk onderzoek. De vzw van prins Laurent heeft ook een klacht ingediend bij het Brusselse parket omdat er namelijk ernstige aanwijzingen zijn dat de Belgische witwaswetgeving hier overtreden is. In 2017 is er daardoor een eind gekomen aan de illegale intrestenstroom naar Libië. Er is dan 2 miljard euro verdwenen.

Koning Leopold II moedigde werken van openbaar belang aan om de handel en industrie te stimuleren. In dit opzicht was hij een voorloper van economisch denken. Van 1867 tot 1878 werd de Gileppedam gebouwd voor zowel de bevolking als de wolindustrie. In Verviers en de omgeving werden de havens gemoderniseerd, essentieel voor import en export. Sinds 1881 werden inspanningen geleverd om het kanaal Gent-Terneuzen te verbreden om van Gent een haven te maken, de op een na grootste van het land. Van 1895 tot 1907 werd het kanaal van Brugge naar de zee gegraven. In 1907 werd de Zeebrugge molen ingehuldigd. In 1900 begon men aan het werk om van Brussel een zeehaven te maken. Het Kanaal du Center werd uitgerust met krachtige hydraulische liften. Op zoek naar rendabele investeringen en om afzetmarkten te bieden voor nationale industrieën, namen Belgische groepen deel aan de financiering van bedrijven die verantwoordelijk waren voor de bouw van spoorwegen in het buitenland. Na 1875 werd het stokje voor investeringen in het buitenland overgenomen door trams, die al snel een typische Belgische specialiteit werden. Belgische bedrijven stichtten spoorwegen, trams en de metro van Parijs in Frankrijk, evenals in Duitsland, Oostenrijk, Italië, Tianjin in China, Argentinië en Spanje. Het moet worden opgemerkt dat alle economische en sociale hervormingen die door koning Leopold II zijn doorgevoerd, het resultaat zijn van een onophoudelijke en dagelijkse strijd tussen de koning en de politici en parlementariërs van die tijd, die meer bezig waren met hun interne twisten dan met het lot van het land. Het werk van deze uitzonderlijke koning maakte België tot de op een na grootste wereldmacht in het begin van de 20e eeuw. Leopold was ook betrokken bij de volgende werken: Het Koninklijk Paleis van Brussel Kasteel van Laken De Koninklijke Serres van Laken Basiliek van Koekelberg De Onze-Lieve-Vrouwkerk van Laken Het Justitiepaleis Avenue de Tervueren Het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika in Tervuren Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België De Triomfboog van het Jubelpark en het park zelf De Koninklijke Galerijen in Oostende (1902-1906) Het Maria Hendrikapark De neogotische Sint-Petrus-en-Pauluskerk De Koninklijke Yacht Club van Oostende De de Smet de Naeyer-bruggen Eerste concept van het latere Palais des Thermes De Antwerpse Zoo Het Centraal Station van Antwerpen Het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #LeopoldII #Leopold2 #Brussel

De tweede Congolese burgeroorlog was een conflict dat plaatsvond tussen 1998 en 2003. Het was in wezen een regionale oorlog, waarbij acht Afrikaanse landen betrokken waren en waarbij verschillende Congolese rebellengroepen vochten tegen de regering van president Laurent-Désiré Kabila. De oorlog werd aangewakkerd door de betrokkenheid van Rwanda en Uganda, die beiden zochten naar invloed in Oost-Congo en het verwijderen van Kabila, die zij zagen als een bedreiging voor hun belangen in de regio. Andere landen zoals Angola, Zimbabwe en Namibië steunden Kabila en stuurden troepen om hem te helpen in de strijd. De oorlog eindigde uiteindelijk met een vredesakkoord in 2003. Deze video zal niet op niet op YouTube verschijnen, vanwege mogelijke censuur.

De wrijvingen, die reeds vóór de oorlog de betrekkingen tussen Leopold III en de regering Pierlot hadden gekenmerkt, spitsten zich tijdens de 18-daagse veldtocht toe. Het belangrijkste meningsverschil betrof de vraag hoe België zijn verplichtingen tegenover de garanten van zijn onafhankelijkheid (Frankrijk en Engeland) moest nakomen. Leopold III en met hem H. De Man en generaal Van Overstraeten, die tijdens de veldtocht zijn belangrijkste raadgevers waren, meenden dat België enkel ertoe verplicht was het eigen grondgebied tegen de invaller te verdedigen en de strijd buiten Belgisch grondgebied niet hoefde voort te zetten. De regering oordeelde, dat de solidariteit met de garanten België ertoe noopte ook nog na een eventuele kapitulatie van het. Belgisch leger de strijd voort te zetten. Zij heeft zulks gedurende enkele weken ook in de praktijk omgezet. Voor de koning stond het echter vast, dat een kapitulatie van het Belgisch leger België ook meteen van alle verplichtingen tegenover de garanten ontsloeg. Benevens dit principieel meningsverschil rees gedurende de veldtocht nog een ander politiek geschil tussen koning en regering. Tijdens een dramatisch gesprek tussen Leopold en vier van zijn ministers (Pierlot, Spaak, Denis en Vanderpoorten) de 25ste mei '40 in het kasteel te Wijnendale bij Torhout, ondernamen Spaak en Pierlot een laatste poging om Leopold ervan te overtuigen hen naar Frankrijk te volgen. Leopolds weigering deed bij de ministers de vraag rijzen of de koning dan van plan was nog te regeren, en zo ja, met welke regering: de ploeg-Pierlot of een nieuwe regering. Waarop Leopold antwoordde, dat hij wenste voort te regeren, maar niet met Pierlot en diens kollega's (‘deze regering zal noodzakelijk tegen mij zijn’), want de Duitsers zouden het niet aanvaarden. Eén van de konkrete punten, waarover de Belgische regering en het Hof van mening verschilden, betrof Belgisch Kongo. Koning en regering waren het wel erover eens dat Kongo te allen prijze ‘Belgisch’ moest blijven, maar over de wijze, waarop zulks diende te gebeuren, liepen de meningen uiteen. Dat de Belgische regering (in de persoon van de minister voor Koloniën De Vleeschauwer) de ekonomische rijkdom van Kongo ter beschikking van de Britten zou stellen, lag voor de hand van het ogenblik af, waarop Belgische ministers te Londen de strijd aan de zijde van de Britten wilden voortzetten. De koning heeft deze logika ongetwijfeld ingezien. Maar de politieke betekenis van een eventuele deelneming van de Force Publique (de Belgische koloniale strijdkrachten) aan militaire operaties in Afrika, buiten Kongolees grondgebied en aan de zijde van de Britten, ontging Leopold III evenmin. Het is vooral op dit punt, dat de ‘politiek van Laken’ en deze van de regering terzake uiteenliepen. In juni '40 sprak Pierre Rijckmans, een vriend van de koning en sinds '34 goeverneur-generaal van Belgisch Kongo, militante taal waaruit ondubbelzinnig zijn bereidheid bleek om de koloniale troepen met de Britten in te zetten. Van het ogenblik af waarop Italië, waarvan de Afrikaanse koloniën aan de Britse grensden, de 10de juni '40 aan de zijde van Duitsland in de wereldoorlog trad, beval Rijckmans dat alle in Kongo verblijvende Italianen moesten gevangen gezet worden. Voor de Duitsers was deze maatregel reeds sinds de 10de mei '40 van kracht. De toon veranderde echter reeds begin juli, precies op het ogenblik waarop de Britten op daadwerkelijke militaire steun van Belgisch-koloniale zijde een beroep deden om zich in Oost-Afrika tegen de opdringerige Italianen te verdedigen. Toen heette het volgens Rijckmans, dat België niet met Italië in oorlog was (wat overigens juist was), en dat het slechts erop aankwam het eigen koloniaal gebied te verdedigen. De gevangen gezette Italianen werden vrijgelaten, en volgens kolonel Mauroy van de Force Publique - één van de hevigste voorstanders van een Belgisch-koloniale deelname aan de militaire strijd in Afrika - behandelden de koloniale magistraten de geïnterneerde Duitsers toen - eigenaardig genoeg - met ‘roerende voorkomendheid’. Wat was er gebeurd? ‘België is niet in oorlog met Italië’ was in 1940 één van de leidmotieven van ‘de politiek van Laken’. Nu was minister voor Koloniën De Vleeschauwer een Leopoldist in hart en nieren, en zou dat tijdens de naoorlogse koningskwestie overvloedig laten blijken. Rijckmans was als goeverneur-generaal van de kolonie zijn ondergeschikte. Samen met de eveneens erg royalistische baron de Cartier, Belgisch ambassadeur te Londen - met wie Rijckmans via Lissabon in kontakt stond -, was De Vleeschauwer voorstander van de voortzetting van de oorlog aan de zijde van de Britten. Tegelijk was hij echter ertoe bereid zich strikt te schikken naar elke richtlijn, die van de koning kwam - zo schreef hijzelf in een lange boodschap aan Leopold III dd. 28 juli '40. Met dank aan: @inrespectofmauricedewilde9898 Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #belgischcongo #AlbertDeVleeschauwer #MauriceDewilde

In 1953 werd Guido Haazen als katholiek missionaris naar Kamina in Katanga gestuurd, waar hij verantwoordelijk werd voor het algemeen beleid van een school, met name ook voor de liturgie, en voor de muziek. Tot dan toe werd er in de liturgie van die school alleen westerse muziek gezongen. Maar Haazen, die al snel de schoonheid van de plaatselijke muziek leerde kennen en appreciëren, vond dat die Afrikaanse muziek ook in de liturgische beleving van de kinderen en de leraren thuishoorde. In die tijd was dat voor een missionaris een zeer ongewoon idee, want die muziek werd vaak als heidens beschouwd. Haazen moest zelfs bij zijn eigen koorleden behoorlijk wat weerstand overwinnen eer ze voor hem hun muziek wilden zingen. Toen ze dat deden, leerde hij hun een aantal principes van de westerse esthetiek (zoals gelijk beginnen en eindigen, zingen in plaats van roepen). "En geleidelijk begonnen ze te voelen dat zij niet moesten onderdoen voor de Westerse liederen. Toen we een zangavond gaven voor de Blanken van Kamina werden ze zo spontaan toegejuicht dat het duidelijk was hoe die Blanken verrast waren door de schoonheid van hun liederen. Dat gaf hen een sterk gevoel van eigenwaarde." Maar een mis met Afrikaanse muziek, dat was een brug te ver, tot in 1957 Haazens koor, dat zich ondertussen De Troubadours van Koning Boudewijn mocht noemen, uitgenodigd werd te zingen op Expo 58. Met de toestemming van een progressieve overste greep Haazen die uitnodiging aan om zijn idee toch te realiseren: een mis met authentieke Afrikaanse muziek, waarop de Latijnse tekst geïmproviseerd werd. (Vóór het Tweede Vaticaans Concilie was Latijn de enige toegestane liturgische taal.) Het belangrijkste deel van het muzikale materiaal werd daarbij geleverd door een leraar van Haazens school, Joachim Ngooyi. Verreweg het grootste deel van dat muzikale materiaal is gebaseerd op de kasàlà, "een genre dat wijdverbreid is in Afrika, waarin men de loftrompet steekt over een persoon of een etnische groep. Het heeft een duidelijk antifonische structuur". De première vond plaats in de kerk van Sint-Bavo in Kamina, op 23 maart 1958, met Ngooyi als tenor solo en Haazen als dirigent. De dag daarna reisden de 45 jongens en de 17 volwassenen van De Troubadours van Koning Boudewijn af naar België, waar ze zes maanden bleven en de Missa Luba ± 130 keer uitvoerden, het vaakst in het Paviljoen van de Katholieke Missies op Expo 58, waar ze voor Philips ook de opname van het werk maakten die een wereldsucces zou worden. Er waren ook enkele uitvoeringen in Nederland en in Duitsland. Een hoogtepunt was een optreden in het Koninklijk Paleis van Brussel (samen met de Wiener Sängerknaben), tijdens hetwelk de Troubadours een speciaal voor de gelegenheid gecomponeerd Tantum ergo zongen. Het succes van de Missa Luba was eerst voornamelijk Afrikaans, maar nu is het wereldwijd. Ze wordt overal uitgevoerd zowel in concerten als tijdens de mis, in Nederland bv. jaarlijks in de kapel van de Sociëteit voor Afrikaanse Missiën sinds 2005. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Troubadours #MissaLuba #BelgischCongo

De administratie van Belgisch Congo bestrijdt lepra door de zieken in afzonderlijke dorpen te huisvesten. Zo wordt het risico op besmetting beperkt. De film toont het dagelijkse leven van melaatsen in een landbouwkolonie. Ondanks hun verminkte ledematen kwijten de melaatsen zich van hun dagelijks werk. De zusters dienen de zorgen toe, de missionarissen verspreiden de geestelijke boodschap in de kolonie. De commentaar bij de film eindigt op een positieve noot: het moeilijke leven van de melaatsen zet geen domper op de algemene sfeer en de levensvreugde is reëel. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Lepra #melaatsheid #BelgischCongo

Verscholen in de bossen van het Ter Kamerenbos ligt de hippodroom van Bosvoorde: ooit een megalomaan passieproject van koning Leopold II, nu in volle ombouw tot bruisend recreatiepark. De prachtig gerestaureerde gebouwen van de oude hippodroom laten gelukkig nog voldoende voer over voor nostalgici. Brussel is niet altijd even zorgvuldig omgesprongen met zijn erfgoed, maar dat kan niet gezegd worden van de hippodroom van Bosvoorde. Vandaag de dag kennen we de paardensport haast uitsluitend nog van de dames die met grote hoeden pronken op Waregem Koerse, maar de stijlvolle tribunes midden in Ter Kamerenbos herinneren eraan dat dit ooit het epicentrum van de Brusselse beau monde geweest is. Voor wie nog nooit een hippodroom van dichtbij heeft gezien: verwar het niet met een voetbalveld waar een atletiekpiste rond ligt. Een paardje in galop heeft natuurlijk een veel hogere snelheid dan een doorsnee Usain Bolt, en dus kunnen er langere afstanden afgelegd worden. De renbaan is gigantisch: vanuit de tribune moeten de paarden en hun jockeys slechts een stipje zijn geweest als ze zich aan de overzijde bevonden. Het is niet voor niets dat de groene ruimte in het midden van de baan vandaag de dag gebruikt wordt door een golfclub, met negen holes. Het pronkstuk van de site is ongetwijfeld de Koninklijke Loge. Die ligt in het hart van de hippodroom, in het midden van de grote tribune. “Van hieruit had je de beste plaats om de koers te volgen,” zegt Odile Debruyn. Zij heeft een geschiedkundige studie van de site gedaan. Zoals de naam al doet vermoeden, nam de koninklijke familie regelmatig plaats in deze loge. Vooral koning Leopold II was dol op de paardensport. Onder zijn bewind en op zijn initiatief werd de hippodroom gebouwd. “Leopold II had grote plannen met Brussel. Hij wilde er een metropool van maken die kon concurreren met Londen en Parijs,” vertelt Debruyn. Een grote renbaan moest die ambities kracht bijzetten. “Londen was op dat moment al de paardenrennenstad bij uitstek. De sport is daar immers uitgevonden, in het begin van de 17de eeuw. De koning trok grote ogen toen hij de grote infrastructuurwerken in Parijs zag. Daar bouwden ze grote boulevards, publieke parken, en… de hippodroom van Longchamp in Parijs, die nog altijd bestaat. Sindsdien droomde Leopold II van een hippodroom die bij de grandeur paste die hij aan Brussel wou geven.” In 1875 jaagde hij de bouw door het parlement, de grote en de kleine tribune werden tussen 1877 en 1878 gebouwd, en bij de officiële inhuldiging in 1880 was Leopold II aanwezig om het lintje door te knippen. De renbaan heet ‘de hippodroom van Bosvoorde’, maar eigenlijk ligt ze op het grondgebied van Ukkel. Daar is een goede uitleg voor, aldus Debruyn: “Dat komt omdat het station van Bosvoorde hier vlakbij ligt. Mensen konden dus met de trein komen en afstappen in Bosvoorde.” De hippodroom lokte veel mensen uit dezelfde omgeving. “De meeste bezoekers kwamen uit de Leopoldwijk. Dat was een nieuwe wijk in Brussel, die zich op specifiek type van de bevolking richtte: de aristocratie, hoge industriële bourgeoisie en zakenlieden. In Brussel-Luxemburg konden zij de trein nemen, die hen langs één van de eerste spoorlijnen in Brussel tot in Bosvoorde bracht.” Paardensport was dus vooral voor de gegoede burgers, toch in de hippodroom van Bosvoorde. Al konden diegenen met een minder goed gevulde portefeuille de wedstrijden ook tegen een lagere prijs volgen, vanop het grasperk in het midden. Later, in 1884, werd er in (laag-)Vorst nog een tweede hippodroom gebouwd. Die was vooral bedoeld voor de mensen uit de midden- en arbeidersklasse. Niet iedereen kwam met de trein. Dat resulteerde in nog een tweede spektakel, naast de paardenkoers zelf. “Gemotoriseerde auto’s bestonden toen nog niet. Vele rijke mensen verplaatsten zich met paard en koets. Overal langs de grote banen in Ter Kamerenbos en op de Louizalaan zat er een hoop mensen langs de kanten van de wegen om te bewonderen hoe de lokale beau monde in zijn koetsen terug de binnenstad inreed. Het was een feestelijk evenement op zichzelf,” aldus Debruyn. Leopold II was in 1887 trouwens ook de drijvende kracht achter de renbaan van Groenendaal, die in Hoeilaart gelegen was. De hippodroom van Bosvoorde was hem te klein geworden, en dus moest er een nieuwe baan komen, zonder scherpe bochten en groter dan de Wellingtonrenbaan in Oostende. Het is al langer bekend dat Leopold II een fascinatie had voor alles wat groots en imposant was – een beetje de Donald Trump uit de 19de eeuw, zeg maar. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #LeopoldII #Hippodroom #Bosvoorde

Ali Lahrouchi ontsnapte in 2001 uit Marokko en kwam er nooit weer. Zijn oudere broer zat jarenlang gevangen en zijn jongste broer werd er in 2006 vermoord. In Nederland en België kreeg hij te maken met de lange arm van Rabat: de enorme greep van de Marokkaaanse inlichtingendiensten op Marokkanen in Europa. Hij schreef er een boek over: 'De ontworsteling', een ontluisterend boek over een nietsontziende belangenpolitiek, waarbij de islam als middel wordt ingezet, en talloze Europese hoge politici tot presidenten aan toe gekocht worden met geld, villa's en vrouwen, of juist bedreigd worden met aanslagen, zoals die in Madrid 2004. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Marokko #ArabischKolonialisme #IslamitischKolonialisme

Het zijn de goede en rustige jaren van de missie. Congo is dan nog een Belgische kolonie, waar met strakke hand de rust en orde wordt gehandhaafd. De Belgische autoriteiten leggen de missionarissen geen strobreed in de weg. Maar in 1960 verandert alles. Het land maakt zich los van België en wordt onafhankelijk. Het onafhankelijke Congo kent veel problemen. De nieuwe machthebbers komen hun beloftes niet na. Wanneer de jonge Udense pater Jan Verhoeven in 1963 naar dat land vertrekt is, zijn vader daar helemaal niet blij mee. Zijn zuster Mariet van Rooij-Verhoeven: "Hij was bezorgd. Hij wist dat het politiek daar niet zo lekker zat." In 1964 ontstaan in het hele land opstanden tegen het centrale gezag. De rebellen worden gesteund door het communistische Rusland en China. De rebellen in het noordoosten van Congo noemen zich Simba, wat leeuw betekent. Een woord dat kracht moet uitstralen en angst aanjaagt. De rebellen zijn veelal jonge jongens die ontevreden zijn met de sociale toestand in hun land na de onafhankelijkheid. Ze worden opgezweept door de opruiende toespraken van hun leiders die handig gebruik maken van het hardnekkige bijgeloof van de bevolking. Beschermingsrituelen geven de rebellen, die met alcohol en drugs in een roes worden gehouden, het gevoel dat ze onoverwinnelijk zijn. Onkwetsbaar voor vijandelijke kogels. In het hele land gijzelen de rebellen missionarissen en andere blanken om hun eisen kracht bij te zetten. Het is 20 Augustus 1964 als een vrachtwagen met opstandelingen de missiepost van pater Frans Waldram binnenrijdt: "Ze schreeuwden en brulden. Wij moesten allemaal naar buiten en onze kamers werden doorzocht op communicatiemiddelen. Ze dreigden met geweren." Alle paters, broeders en zusters die zich op de verschillende missieposten in het gebied bevinden worden door de rebellen naar de stad Bondo gedreven. Het is het begin van een maandenlange gijzeling. Pater Waldram: "Het zijn negen bange maanden geweest, ook in de maanden dat we goed werden behandeld. Er was vooral die grote onzekerheid: hoe gaat dit aflopen?" De missionarissen moeten van de rebellen aanwezig zijn bij zogenaamde volkstribunalen. Zuster Mien: "Wij moesten ook voor dat tribunaal komen. De mensen waar de rebellen iets tegen hadden zouden direct afgemaakt worden. Er werd aan de bevolking gevraagd: Is die zuster een goede? Heeft zij iets gedaan wat slecht voor u is? Anders gaan we haar direct doodschieten. Iedereen werd gevraagd of wij mochten blijven leven." De zusters en paters mogen blijven leven. Andere vermeende vijanden van de rebellen worden voor de ogen van de missionarissen geëxecuteerd. Zuster Mien: "Bij de eerste terechtstelling was de vader van één van de zwarte zusters. Hij werd beschuldigd van van alles en nog wat. Wij moesten er allemaal bijstaan, het hele dorp moest komen. En wanneer er iemand viel, dan moesten we allemaal zwaaien. Dan was er weer een vijand minder. Er zijn er die dag op die manier vijf afgemaakt." Ook de jonge pater Jan Verhoeven is aanwezig en schrijft in zijn dagboek: "Ik had nog nooit eerder mensen zien doodschieten en zeker niet zo. Ze worden doorzeefd. Ze stuiptrekken even en liggen dan stil in het gras." Er volgen vele huiszoekingen. Na de vondst van een Belgische vlag, worden de paters voor één nacht in de gevangenis opgesloten. Van het eigenlijke missiewerk komt niets meer terecht. Het seminarie en de school in Bondo worden door de rebellen gesloten. Pater Waldram: "Mishandeld zijn we gelukkig nooit. Maar we waren ontzettend bang." Het leger van Congo probeert de opstand de kop in te drukken en trekt samen met buitenlandse huurlingen op tegen de rebellen. Maar de operatie verloopt traag. Wanneer de rebellen dreigen alle blanken in het door hen gecontroleerde gebied, om te brengen organiseert de Belgische regering met hulp van de Amerikanen een bevrijdingsactie in de regionale hoofdstad Stanleystad. Alhoewel er ook veel Nederlandse missionarissen in het gebied zijn, laat de Nederlandse regering de bevrijdingsactie over aan de Belgen en doet verder niets. Ondanks hun gruwelijke ervaringen gaan pater Waldram en zuster Mien terug naar Congo. Pater Waldram vertrekt in 1967 en gaat werken op de missiepost van een van de vermoorde paters, zijn heeroom Filip Waldram. Hij blijft er twintig jaar. Ook Zuster Mien heeft heimwee naar Congo. Zij gaat in 1972 terug en werkt er tweeëntwintig jaar in de leprazorg. Ze spreekt nooit meer met de mensen in Buta over de moord op de missionarissen. Ze wil niet weten wat er precies is gebeurd, omdat het te gruwelijk is. Bovendien wil ze de mensen daar niet in verlegenheid brengen: “Zij voelen zich schuldig om wat er daar is gebeurd. Waarom zou ik haten? Ik hou van die mensen. Als het kon ging ik terug. Het is een mooi volk”. Meer details: https://anderetijden.nl/aflevering/380/Moord-op-missionarissen Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #SimbaOpstand #missionarissen #BelgischCongo

Documentaire over de Koloniale goudwinning in het Aruwimi River-gebied. Het eerste deel van de film toont de verschillende stadia van deze exploitatie: prospectie in rivieren en rotsen, boren, chemische analyse van monsters, wassen, analyse van het goudgehalte van ertsen, winning en verwerking van ertsen, de ontwikkeling van kanalen voor de transport van water, en tot slot het sorteren en smelten van blokken. Het tweede deel is gewijd aan sociale voorzieningen: er worden nieuwe dorpen gebouwd in de buurt van de mijnen voor zwarte arbeiders, er wordt voedsel verstrekt en er wordt gezondheidszorg verleend. Voor het blanke personeel werden villa's gebouwd. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #KolonialeMijnbouw #Aruwimi rivier #BelgischCongo

Op 22-jarige leeftijd, tijdens een reis naar de Verenigde Staten, raakte Georges Nagelmackers erg onder de indruk van de Amerikaanse Pullman-treinen, en hij besloot in Europa met een nog luxueuzer en comfortabeler initiatief te starten. De familie Nagelmackers fungeerde als persoonlijke bankier van koning Leopold II en vader Nagelmackers was betrokken bij de uitbouw van de Belgische spoorwegen. Zoon Georges zag in Amerika dat treinzetels tot bedden werden omgebouwd en passagiers voor deze extra luxe wilden betalen. Een lange treinreis was in die tijd een zware beproeving. In 1872 was het zover: Georges Nagelmackers had slaaptreinen rijden op routes tussen Oostende en Berlijn, Parijs, Keulen, Wenen en München. Gedurende de volgende jaren breidde Nagelmackers zijn imperium uit. Hij ontwierp de eerste restauratiewagen, met tafels en stoelen, waar reizigers hun meegebrachte maaltijd konden nuttigen, want eten werd er toen nog niet aan boord klaargemaakt. In 1881 werd de eerste echte keuken aan boord van een Europese trein geïnstalleerd. Dat bood het voordeel dat reizigers minder afhankelijk waren van stops in allerlei stations om hun proviand in te slaan en dat de treinen meer afstand op kortere tijd konden afleggen. Op 5 juni 1883 begon de Orient-Express aan zijn eerste reis. De trein bestond toen uit één wagon voor de baggage, twee grote en zeer luxueuze slaapwagons en een even indrukwekkende dining car met een speciale rooklounge, plus een aparte wagon voor het personeel. Vanuit Parijs liep de route over Straatsburg, Wenen, Boedepast, Boekarest en Giugi, aan de Donau in Roemenië. Daar stapten de passagiers op een ferryboot en legden ze de rest van het traject naar Istanboel af in een gewone trein. In 1906 opende de Simplon-tunnel en ontstond er een rechtstreekse spoorlijn tussen Parijs en de Italiaanse steden Milaan en vooral Venetië. De luxetreinreis van Londen naar Venetië per Orient-Express was daarmee een feit. De trein spreekt sindsdien erg tot de verbeelding Zo stapte in 1934 Hercule Poirot aan boord en loste hij er Agatha Christies ‘Murder on the Orient-Express’ op. Alfred Hitchcock deed het hem na in 1938 met ‘A Lady Vanishes’ en James Bond amuseerde zich op de trein in ‘From Russia with Love.’ Er bestaan tal van verhalen over de trein. Zo werd in rijtuig 2419 door de Duitsers op 11 november 1918 in Compiègne de wapenstilstand getekend. Tijdens WO II is rijtuig nummer 3544 door de nazi’s gebruikt als bordeel. Na de oorlog promoveerde de 3544 tot onderdeel van de Nederlandse koninklijke trein waar deze dienst deed als slaapkamer van de koning-moeder. Toen koningin Wilhelmina er na dertig jaar achterkwam dat ze in een hoerenkast op wielen sliep, verkocht ze de wagen prompt door aan containermagnaat James B. Sherwood. Hij is het ook die 35 antieke wagons opspoorde en ze liet restaureren. In mei 1982 werd de Venice Simplon-Orient-Express weer op de rails gezet. Je kan dus nog altijd een ticket boeken voor dit unieke treinavontuur. De huidige Orient-Express vertrekt in Londen en er zijn stops in Parijs, Praag, Boedapest en Boekarest. Recent zijn ook Krakow en Dresden toegevoegd. Eindhaltes zijn Venetië en Istanboel en een combinatie van opstaphaltes behoort tot de mogelijkheden. Georges Nagelmackers overleed in 1905.

Het huidige België ontstond in 1830 na de Belgische revolutie, toen het zich afscheidde van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden. Maar de geschiedenis van de Belgen gaat natuurlijk veel verder terug. In de prehistorie werd het grondgebied van het huidige België bewoond door Keltische en Germaanse stammen, waaronder bijvoorbeeld de Nerviërs en de Eburonen onder Ambiorix, een Belgische held die zich verzette tegen de Romeinse bezetters. België werd in de prehistorie bevolkt door verschillende Keltische en Germaanse stammen, waaronder de Menapii, de Morinen, de Nerviërs en de Eburonen onder Ambiorix. In de Romeinse tijd werden de Keltische stammen in het gebied tussen de Noordzee, Rijn, Seine en Marne, het zuiden van Nederland, België, Noord-Frankrijk en delen van West-Duitsland) samen aangeduid als Belgae, waar uiteindelijk de benaming Belgen uit is voortgekomen. Hun woongebied Gallia Belgica maakte deel uit van het Romeinse Rijk en viel uiteen in een aantal feodale staten tijdens de middeleeuwen. De Belgische Revolutie van 1830, waarmee België onafhankelijk werd van Nederland. Het grote Frankische Rijk na Karel de Grote werd verdeeld tussen West-Francië en het Oost-Frankische Rijk. De Schelde gold als grens tussen de beide rijken. Een gebied waarin het huidige België lag, kwam uiteindelijk in handen van de Habsburgers in de 15e eeuw en werd in 1795 overgenomen door de Franse revolutionairen. Doorheen de geschiedenis is het dikwijls de plaats geweest waar de Europese mogendheden hun oorlogen uitvochten. Het gebied werd daarom soms 'het slagveld van Europa' genoemd. Na de nederlaag van Napoleon te Waterloo in 1815 ging het land op in het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, een grotere bufferstaat tegen het onrustige en revolutionaire Frankrijk. Met de Belgische Revolutie van 1830 scheidde België zich af en werd een constitutionele monarchie. De wapenspreuk van België luidt Eendracht maakt macht. Deze eendracht sloeg in 1830 op de vereniging van de negen provinciën. De negen provinciewapens zijn dan ook vertegenwoordigd in het wapenschild van het land. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Belgae #België #Belgen

De Franse keizer Napoleon III vond het maar niets dat Pruisen steeds machtiger werd in Europa. Frankrijk reageerde dan ook fel toen in 1870 prins Leopold, een lid van de verwante katholieke tak van de Hohenzollerns, dreigde op de Spaanse troon te komen. De Franse ambassadeur werd naar koning Wilhelm I gestuurd om te melden dat Napoleon III een garantie eiste dat Leopold de troon niet zou bestijgen. Wilhelm stemde hiermee in. Maar hij raakte geïrriteerd toen de ambassadeur opnieuw op bezoek kwam, ditmaal met de eis dat de keizer zou verklaren dat geen enkele Hohenzollern ooit koning van Spanje zou worden. Hij stuurde Bismarck een telegram, de 'Emser Depesche', waarin hij zijn ongenoegen uitte. Bismarck zag hierin een kans voor een confrontatie met Frankrijk. Hij liet een ingekorte en iets scherpere versie van het telegram naar de pers lekken, waarin hij de Franse eis krachtig afwees. Napoleon III vatte dit op als een directe bedreiging en verklaarde op 19 juli 1870 de oorlog aan de Noord-Duitse Confederatie. Het werd algemeen aannemelijk geacht dat zowel Frankrijk als Pruisen elkaar via België konden aanvallen, vooral nadat Napoleon III tijdens de Luxemburgse kwestie in 1867 had geprobeerd Luxemburg te annexeren. In 1869 laaiden de spanningen tussen de twee landen een tweede keer op door de kwestie van de Belgische spoorwegen. Het Belgische leger werd opgeroepen op 15 juli 1870, op dezelfde dag dat de Franse en Duitse legers werden gemobiliseerd. Aangezien zowel de Franse als de Pruisische troepen aan de Belgische grens manoeuvreerden, vreesden veel militaire leiders dat om strategische redenen een van beide zijden zijn tegenstander via België zou aanvallen en de meesten hadden er weinig vertrouwen in dat het leger zo'n aanval zou kunnen afslaan. Hoewel er enkele belangrijke veldslagen plaatsvonden niet ver van de Belgische grens, werd België nooit echt aangevallen. Tijdens de bloedige slag bij Sedan werd het Franse leger verslagen en Napoleon III gevangen genomen. Maar dit was niet het einde van de oorlog. In Parijs werd de republiek uitgeroepen en een revolutionair volksleger opgericht. Een maandenlange belegering van Parijs volgde. Uiteindelijk capituleerde Parijs op 28 januari 1871. In februari werd in Versailles een eerste verdrag ondertekend, dat pas in mei van dat jaar definitief werd met het Verdrag van Frankfurt. Frankrijk verloor Elzas-Lotharingen en moest een fikse schadevergoeding betalen. Op de koop toe liet Koning Wilhelm I zich in het paleis van Versailles tot Duitse Keizer kronen, een extra vernedering voor Frankrijk. Nadat de Duitse koopman Adolf Lüderitz in 1883 een stuk land had laten kopen bij Angra Pequena in het huidige Namibië, de baai waar nu de stad Lüderitz ligt, werd het gebied in 1884 uitgeroepen tot Duits protectoraat. Ten gevolge hiervan kwamen tussen 15 november 1884 en 26 februari 1885 vijftien Europese landen in Berlijn bijeen, samen met de Verenigde Staten en het Ottomaanse Rijk, om de koloniale verdeling van Afrika onder de grootmachten te bespreken. De conferentie werd bekend als de Koloniale Conferentie van Berlijn en werd ook wel de Kongoconferentie genoemd. De conferentie werd, op verzoek de Belgische koning Leopold II, bijeengeroepen door de Duitse kanselier Otto von Bismarck. Bismarck wilde de koloniale macht van Duitsland vergroten en hoopte ook dat Engeland en Frankrijk het niet eens zouden worden over de verdeling van de gebieden in Afrika. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #ConferentieVanBerlijn #FransDuitseOorlog #Kongoconferentie

Heliopolis werd begin de 20e eeuw gebouwd onder impuls van de Belgische industrieel Édouard Empain. De stad is een voorbeeld van het Belgische expansiestreven omstreeks de eeuwwisseling en de aspiraties van een invloedrijke Belgische industrieel.

Telefacts reportage uit 1995 over President Mobutu Sese Seko vanuit Gbadolite, ter viering van 30 jaar Zaïrees presidentschap. Gbadolite was de residentie van de ouders van Mobutu Sese Seko, de president van Zaïre. Hij zorgde ervoor dat de inwoners van Gbadolite een aantal voordelen genoten die de rest van het land niet had, zoals betrouwbare elektriciteitsvoorziening door de SNEL en drinkwater van de Regideso. De wegen werden er goed onderhouden, in tegenstelling tot in de rest van het land. Mobutu bouwde Gbadolite uit tot een luxueuze stad, soms "Versailles in de jungle" genoemd. Hij liet een waterkrachtcentrale bouwen op de Ubangi-rivier in Mobayi-Mbongo; de internationale luchthaven Mwanda, waar de Concorde kon landen; en drie grote paleizen. Tijdens het bewind van Mobutu waren in Gbadolite ondernemingen gevestigd zoals CDIA voor landbouwproducten, SOZAGEC voor wegenaanleg en SAFRICAS voor woningbouw. De stad had een ziekenhuis met hoogtechnologische faciliteiten, dat in 1997 werd vernield. Gbadolite had ook een Collège présidentiel, een middelbare school die door de paters jezuïeten werd geleid. Net buiten Gbadolite, in Kawele, werden twee paleizen gebouwd. Het ene was een complex met Chinese pagodes en het andere een modern landhuis. Zij werden gebruikt als residenties voor Mobutu en zijn gasten. Het drie verdiepingen tellende paleis in Gbadolite zelf werd gebruikt voor openbare evenementen. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #MobutuSeseSeko #ZaIre #Gbadolite

Van het bewapenen van terroristische organisaties tot het steun en van Genocidaire regimes. Joost Niemöller en Peter Siebelt leggen het extreem gewelddadige verleden van dekoloniaal links bloot. Met dank aan: https://cafeweltschmerz.nl/ Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

Mei 1978. Gewapende opstandelingen vallen de Zaïrese provincie Shaba, het vroegere Katanga, binnen. Zonder veel tegenstand veroveren ze de stad Kolwezi, het centrum van de koperproductie. Het regime van president Mobutu is afgesneden van zijn voornaamste inkomensbron. De rebellen zijn de opvolgers van de beruchte Katangese gendarmes, die naar Angola waren gevlucht toen Mobutu hen probeerde uit te moorden. Volg via Twitter: http://twitter.com/basedCongo

De Compagnie Maritime Belge werd opgericht in 1895 onder de naam Compagnie Belge Maritime du Congo (CBMC). De oprichting kwam er oop aanmoediging van Leopold II, om een regelmatige verbinding te voorzien tussen België en de kolonie. Tot 1930 beperkte de activiteit van CMBC zich tot het vervoeren van passagiers, cargo en post naar Kongo. In dat jaar nam CBMC de noodlijdende rederij Lloyd Royal Belge over en werd zo onder de naam CMB Lloyd Royal de grootste Belgische scheepvaartgroep met diensten naar alle uithoeken van de wereld. Deze film uit begin jaren dertig vangt aan met beelden van het hoofdkantoor van de rederij op de hoek van de St. Katelijnevest en de Meir te Antwerpen waar tevens haar scheepsagentuur AMI (Agence Maritime International) gevestigd is. Men ziet de activiteiten aan de loketten en in de kantoren en het personeel dat het gebouw verlaat aan het einde van de werkdag. De kijker wordt dan mee naar de Scheldekaaien genomen waar de pakketboot S/S Albertville aangemeerd ligt, net terug van Kongo, en die onder andere grote olifantentanden en vaten olie aan boord heeft. Eenmaal de exotische producten gelost zijn, worden goederen bestemd voor de kolonie aan boord geladen, zoals ijzerstaven, wagenbodems en auto's. Ook steenkool en proviand, nodig voor de overtocht, worden aangevoerd. Tijdens het lossen en laden van de boot kunnen de 'zwartjes', die deel uitmaken van de bemanning, zich ontspannen in een voor hen opgericht lokaal tegenover de aanlegkade. Een speciale trein, de Kongomail of Malle Congolaise, brengt de passagiers die vanuit Brussel vertrekken tot bij de kade, naast het Steen. Eenmaal klaar voor de reis, vertrekt de Albertville onder grote belangstelling van de massaal toegestroomde toeschouwers die toekijken vanop de kade en het Noorderterras. Het vertrek van een Kongoboot zorgde steeds voor dit zelfde soort taferelen aan de Scheldekaaien. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #Documentaire #AntwerpseHaven

De wet van 18 oktober 1908 had de Onafhankelijke Kongostaat officieel tot de kolonie Belgisch-Congo omgedoopt. De inlijving was echter niet zo vlot verlopen. Naast koning Leopold II boden ook tal van socialisten, christendemocraten en progressistische liberalen weerstand tegen een overname. Tussen 1906 en 1908 deed hij stelselmatig afstand van de Kongo-Vrijstaat. De politici die aanvankelijk hevig verzet aantekenden, draaiden bij. Het koloniaal Charter van 1908, dat de werking van de Belgische kolonie organiseerde, voorzag onder andere de nieuwe functie van Minister van Koloniën waarvoor de katholiek Jules Renkin aangesteld werd. De Antwerpse Koophandelskamer speelde, net zoals voorheen, een actieve rol in de popularisering van de Belgische kolonie. Op 6 juni 1909 organiseerde ze in haar thuisstad grootse feesten die de aanhechting van Congo bij België verheerlijkten. De eigenlijke feesten, met een grote praalstoet, waren op 5 en 6 juni. De dubbele houding tegenover de koning en zijn rol in de Kongo-Vrijstaat bleek duidelijk uit de officiële aanwezigheid van Leopold II tijdens de feestelijkheden. Enerzijds bleef de Kamer van Koophandel altijd trouw aan de koning, anderzijds steunde ze openlijk de plannen tot annexatie op de momenten dat erover gedebatteerd werd in de Kamer en Senaat. Ook na de Belgische overname van Congo bleef ze zich, samen met andere Antwerpse bedrijven, onvoorwaardelijk inzetten voor de koloniale zaak. Na de feesten van 1909 beschikte de Handelskamer Nog over voldoende middelen om een gedenkteken op te richten dat zowel de feesten als de annexatie van de Kongo-Vrijstaat zelf in herinnering moest brengen. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Antwerpen #KolonialeWeek #Leopold_II

10 Belgische vredeshandhavers van de VN-troepen werden vermoord in Rwanda. Een historische uitleg en getuigenissen over de redenen waarom dit "moest gebeuren". Kon het worden vermeden? Op de noodlottige dag van 7 april 1994, te midden van de opkomende duisternis in Rwanda, werden tien Belgische blauwhelmen, toegewijd aan de VN-vredesmissie UNAMIR, bruusk uit het vredige schouwspel van internationale bemiddeling gerukt. De katalysator voor de verschrikkelijke moord op de Belgische blauwhelmen was de plotselinge dood van de Rwandese president Juvénal Habyarimana op 6 april 1994. Zijn vliegtuig werd uit de lucht geschoten terwijl het landde op de luchthaven van Kigali. Dit incident diende als de sinistere prelude voor de Rwandese genocide. Uitgezonden op 29/04/2007 Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Volg op TikTok: https://www.tiktok.com/@belgiancongo #KampKigali #Rwanda #PeterVerlinden

Ze vertrokken destijds met de boot uit Antwerpen en namen afscheid van hun vaders en moeders, twijfelend of ze hen ooit nog terug zouden zien. Tussen 1950 en 1960 weken meer dan 2500 missionarissen uit richting Congo. Stuk voor stuk waren ze pioniers tussen vreemde en primitieve volkeren, die vaak nog nooit een blanke hadden gezien. Avonturiers die wegen, scholen, kerken, ziekenhuizen en het eigen onderdak bouwen. En en passent die heidense negers tot het Christendom probeerden te bekeren. In hun documentairereeks Nonkel Pater laten Stev Van Thielen en Luc Haekens de ondertussen krasse tachtigers aan het woord. Aan de hand van ontroerende, grappige en meeslepende anekdotes schetsen ze het leven van de paters in Congo. Wie weet krijgen we zelfs een antwoord op de vraag: wat is er nu eigenlijk met al dat ingezamelde zilverpapier gebeurd?

Waarom stonden de Belgische vorsten Leopold I en Leopold II erop een kolonie te stichten? Waarom wilden ze absoluut een Belgisch overzees rijk? Om dit te begrijpen, moeten we eerst België zelf begrijpen, haar revolutionaire verleden en haar positie als een nieuw en kwetsbaar land in een turbulente tijd van revoluties en veranderende machtsverhoudingen, we moeten ook de prill opgerichte Belgische monarchie begrijpen die in die dagen vecht voor haar voortbestaan. (Aflevering 5) Voor een laatste keer, kan u tijdens deze 5de en laatste aflevering van de podcast-reeks in het gezelschap vertoeven van Johan Op de Beeck en zijn verhaal over het ‘Verlies van België’. Vorige keer hoorden we hoe de Nederlandse troepen, zich geruisloos hadden teruggetrokken uit Brussel. Prins Willem Frederik was dan wel de held van Waterloo, de revolutionairen in onze hoofdstad bleken voor hem een maatje te groot. Het bombardement op Antwerpen blijkt een fatale beslissing voor Willem I. Het brengt geen aarde aan de dijk. Integendeel. Meer vastberaden dan ooit maakt men zich nu op voor de verkiezingen van het eerste voorlopig bewind. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Volg Johan Op De Beeck op Twitter: https://twitter.com/johanopdebeeck Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/het-verlies-van-belgie-9789463962186

Waarom stonden de Belgische vorsten Leopold I en Leopold II erop een kolonie te stichten? Waarom wilden ze absoluut een Belgisch overzees rijk? Om dit te begrijpen, moeten we eerst België zelf begrijpen, haar revolutionaire verleden en haar positie als een nieuw en kwetsbaar land in een turbulente tijd van revoluties en veranderende machtsverhoudingen, we moeten ook de prill opgerichte Belgische monarchie begrijpen die in die dagen vecht voor haar voortbestaan. (Aflevering 4) Het is september 1830. Koning Willem I vindt het hoog tijd om dat ‘muitzieke Belgenrot’ een lesje te leren. Een regeringsleger, 12.000 man sterk, onder leiding van zijn zoon prins Frederik marcheert op Brussel. Nu is het erop of eronder. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Volg Johan Op De Beeck op Twitter: https://twitter.com/johanopdebeeck Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/het-verlies-van-belgie-9789463962186

Waarom stonden de Belgische vorsten Leopold I en Leopold II erop een kolonie te stichten? Waarom wilden ze absoluut een Belgisch overzees rijk? Om dit te begrijpen, moeten we eerst België zelf begrijpen, haar revolutionaire verleden en haar positie als een nieuw en kwetsbaar land in een turbulente tijd van revoluties en veranderende machtsverhoudingen, we moeten ook de prill opgerichte Belgische monarchie begrijpen die in die dagen vecht voor haar voortbestaan. (Aflevering 3) Opnieuw nemen we u meer dan 200 jaar terug in de tijd. Naar het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden. En in dat koninkrijk zit Willem I hoog op zijn troon. Voorlopig toch nog. De troon wankelt nog niet. Maar er wordt toch al behoorlijk geschud aan de troon door allerlei tegenstanders : Door Liberalen, door Katholieken.. en vooral door journalisten van een aantal kranten uit de Zuidelijke Nederlanden… Daaronder een zekere Louis De Potter, journalist voor de Courrier Des Pays Bas. De Potter is één van de belangrijkste wegbereiders van de Belgische revolutie…Het is best mogelijk dat u die naam nog nooit gehoord heeft, daar hoeft u zich niet voor te schamen. Het verhaal van de Belgische revolutie is er nu eenmaal één met veel protagonisten. Een Hollywood film met 1 held in de hoofdrol kan je er niet van maken. Die Belgische revolutie heeft verschillende vaders, maar in het boek van Johan Op de Beeck ‘Het verlies van België’ krijgt Louis De Potter de prominente plaats toegewezen die hij verdient. In de vorige aflevering vertelde Johan hoe Louis De Potter met zijn opruiende artikelen het al te bruin had gebakken en zo in de gevangenis belandde. Maar zijn cel blijkt al gauw een broednest te zijn voor nog meer revolutionaire ideeën. Willem I kan nog niet op beide oren slapen. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Volg Johan Op De Beeck op Twitter: https://twitter.com/johanopdebeeck Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/het-verlies-van-belgie-9789463962186

Waarom stonden de Belgische vorsten Leopold I en Leopold II erop een kolonie te stichten? Waarom wilden ze absoluut een Belgisch overzees rijk? Om dit te begrijpen, moeten we eerst België zelf begrijpen, haar revolutionaire verleden en haar positie als een nieuw en kwetsbaar land in een turbulente tijd van revoluties en veranderende machtsverhoudingen, we moeten ook de prill opgerichte Belgische monarchie begrijpen die in die dagen vecht voor haar voortbestaan. (Aflevering 2) Napoleon is definitief verslagen in Waterloo. Op het Congres van Wenen zijn de kaarten van Europa hertekend, België en Nederland zijn één. Ze vormen samen het Verenigd Koningrijk der Nederlanden en op de troon zit de kersverse koning Willem I. Maar wat nu? Een nieuw koninkrijk, het is niet niks. Hoe begin je daar aan? Nieuwe politieke structuren, het onderwijs, de handel, alles moet opnieuw geregeld. Veel werk heeft hij voor de boeg. Niet iedereen is even opgezet met hem, maar Willem I kijkt voorlopig nog moedig en verwachtingsvol de toekomst tegemoet. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Volg Johan Op De Beeck op Twitter: https://twitter.com/johanopdebeeck Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/het-verlies-van-belgie-9789463962186

Waarom stonden de Belgische vorsten Leopold I en Leopold II erop een kolonie te stichten? Waarom wilden ze absoluut een Belgisch overzees rijk? Om dit te begrijpen, moeten we eerst België zelf begrijpen, haar revolutionaire verleden en haar positie als een nieuw en kwetsbaar land in een turbulente tijd van revoluties en veranderende machtsverhoudingen, we moeten ook de prill opgerichte Belgische monarchie begrijpen die in die dagen vecht voor haar voortbestaan. (Aflevering 1) Belgen en Nederlanders, ooit waren we inwoners van dezelfde staat : Het Koninkrijk der Nederlanden. Op 16 maart 1815 riep Willem Frederik, een telg uit het Oranje-Nassau geslacht, zichzelf uit tot koning der Verenigde Nederlanden en hertog van Luxemburg. En op 21 september 1815 werd hij in Brussel ingehuldigd als Koning Willem I. 15 jaar later, in 1830 , was het al uit met zijn Koninkrijk. Maar wat weten we nog over die Willem I, wat voor iemand was hij? Wat liep er mis? Wat leidde uiteindelijk tot onze Belgische revolutie? En wie waren het eigenlijk die per se 'Willem weg’ wilden? U verneemt het allemaal in deze 5-delige podcast-reeks 'Het Verlies van België' uit de mond van auteur en journalist Johan Op De Beeck. Na zijn boeiende Napoleon-reeks brengt hij ons nu een stuk vaderlandse geschiedenis. En iedereen met een beetje interesse voor de Belgische politiek zal hier ongetwijfeld een paar nieuwe inzichten kunnen verwerven. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Volg Johan Op De Beeck op Twitter: https://twitter.com/johanopdebeeck Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/het-verlies-van-belgie-9789463962186

De wereldtentoonstelling van 1897 werd gehouden in het Brusselse Jubelpark en de naburige gemeente Tervuren. Het Bureau International des Expositions heeft de tentoonstelling achteraf erkend als de 12e universele wereldtentoonstelling. Aan de wereldtentoonstelling deden 27 landen mee. De inkomprijs bedroeg 1 Fr. Het evenement werd uiteindelijk door zo'n 7,8 miljoen mensen bezocht. Een apart onderdeel was de Koloniale tentoonstelling die in Tervuren werd gehouden in het speciaal hiervoor gebouwde Paleis der Koloniën. Dit stond helemaal in het teken van de Onafhankelijke Congostaat, waarmee België door een personele unie verbonden was door het gemeenschappelijk staatshoofd Leopold II. Een jaar later kreeg de tentoonstelling een definitief karakter en werd de collectie in een nieuw gebouw ondergebracht, het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika. Het idee voor een koloniale tentoonstelling was niet nieuw. De Onafhankelijke Congostaat kwam reeds ruimschoots aan bod op de tentoonstelling in Antwerpen. Ditmaal wilde de kolonie-afdeling vooral inspelen op de publieke opinie tegenover de Congostaat. Voor de gelegenheid werden 270 Congolezen per schip naar Tervuren gebracht om er drie traditionele dorpen te bevolken. Samen met de tentoonstellingen in het paleis der koloniën moest dit de mensen een leerrijk inzicht geven in het leven van de Congo. Volg via: https://twitter.com/BasedCongo #Expo1897 #wereldtentoonstelling #Tervuren

Koning Leopold II deed al vroeg een oproep aan de Kerk om missionarissen naar ‘zijn’ Congo te sturen. Toen de kolonie werd overgenomen door de Belgische staat bleef het onderwijs hun toevertrouwd. Zo ook, in grote mate, de medische zorgverlening en de landbouwontwikkeling. Wie de motivering van de missionarissen wil herleiden tot het winnen van brave zieltjes moet kijken naar de ontwikkelingen na 1960. De eerste jaren na de machtsgreep van Mobutu in 1965 gelden als goede jaren waarin de Congolezen toonden waartoe zij in staat waren. Daarna is de toestand van het land slechter geworden. Aan wie dit te wijten is laten we hier buiten beschouwing. Maar één feit staat vast. De meeste missionarissen zijn gebleven. Ze hebben hun werk voortgezet toen de andere blanken vrijwel verdwenen waren. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #VlaamseMissionarissen #Zaire #Documentaire

Onder het koninklijk paleis van Laken werd door Koning Leopold II na 1890 een heus ondergronds treinstation gebouwd. Tot 10 meter onder de grond, zouden staatsleiders en vorsten per spoor direct tot aan een marmeren trap in het kasteel geraken om er internationale conferenties bij te wonen. Koning Leopold II financierde het treinstation met fondsen die hij ontving uit de toenmalige Congo-Vrijstaat. Koning Albert I, die na de overdracht van Congo aan België niet meer van deze inkomsten genoot, legde de werken stil, en zo werd het treinstation nooit afgewerkt. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #LeopoldII #Leopold2 #PaleisVanLaken

The film takes us from the mouth to the source of the second largest river basin in the world, that of the Congo River (the largest is the Amazon). All along its 4371 km, we discover places that have seen the turbulent history of this country, while archives remind us of the mythological figures that created its destiny: explorers such as Livingstone and Stanley, the colonial kings Leopold II and Baudouin and leaders such as Lumumba, Mobutu and Kabila. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Congo #CongoRiver #Documentary

Neen, de koloniale monumenten mogen niet verdwijnen uit het Belgische straatbeeld, wel integendeel. Neen, de Belgische politici moeten zich niét verontschuldigen voor het kolonialisme en de Belgische koning Filip evenmin voor de misdaden in Kongo-Vrijstaat van zijn voorvader Leopold II. Het zijn maar enkele van de glasheldere stellingnamen van Peter Verlinden in zijn jongste boek waarin hij de band onderzoekt tussen het koloniale verleden en de hedendaagse relatie met het vroegere ‘Belgisch-Afrika’ en het racisme in eigen land. De auteur stelt de zaken op scherp. Tegelijk zoekt hij een uitweg uit de gepolariseerde discussies over ‘verontschuldigingen’, ‘de standbeelden van Leopold II’, ‘Zwarte Piet’ en de hele polemiek over de koloniale en pre-koloniale erfenis, 60 jaar na de onafhankelijkheid van Congo. Hij stelt oplossingen voor die passen in de nieuwe veelkleurige wereld van de toekomst. Soortgelijke polemieken over de raciale verhoudingen en het koloniale verleden woeden ook in Nederland en elders in West-Europa, zelfs in de Verenigde Staten. De jonge Afrikaanse diaspora neemt daarbij het voortouw en voert een soms bitse strijd ‘tegen de witte man’. Witte man Peter VERLINDEN, auteur, docent en voormalig VRT-journalist volgt deze discussies al dertig jaar. In zijn eerdere boeken over de koloniale tijd in Congo liet hij vooral anderen aan het woord. In dit polemisch essay trekt hij nu zijn eigen conclusies over de koloniale erfenis en het samenleven vandaag, over de witte schaamte en de zwarte trots. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Volg Peter Verlinden op Twitter: https://twitter.com/PVerlindenJst Koop Boek: https://www.bol.com/nl/nl/p/zwarte-trots-witte-schaamte/9200000126199141/ #PeterVerlinden #Leopold2 #Kolonialisme

Interne Keuken is onder de indruk van De kinderen van de kolonie, de vijfdelige serie waarin de geschiedenis van het koloniale Congo en de onafhankelijkheid wordt verteld door mensen die erbij waren. Confronterende televisie. De aflevering van vorige dinsdag ging over de onafhankelijkheid, en de rol die Patrice Lumumba daarin heeft gespeeld. Lumumba was de eerste premier van Congo. De blanke Belgische getuigen in De kinderen van de kolonie vertellen hoe schokkend ze toen de toespraak vonden die Lumumba ongevraagd hield op de dag van de onafhankelijkheid, voor de ogen van de verbouwereerde koning Boudewijn. Een half jaar later was Patrice Lumumba dood. Vermoord. In 2002 besloot een parlementaire onderzoekscommissie dat de Belgische overheid een "onmiskenbare verantwoordelijkheid heeft gehad in de gebeurtenissen die tot Lumumba's dood hebben geleid". De aflevering besluit met een statement van Juliana Lumumba, dochter van Patrice, vijf jaar oud toen haar vader stierf: U heeft niet alleen een vader vermoord. U heeft het ideaal van een land vermoord, de droom die de Congolezen hadden van een betere toekomst. We waren onder de indruk van Juliana Lumumba en van de kracht van haar woorden. Haar vader is uitgegroeid tot een symbool. Een held, niet alleen in Congo, maar in heel Afrika en ver daarbuiten. We deelden ons respect op twitter. Er kwam reactie van Peter Verlinden. Patrice Lumumba heeft inderdaad een heldenstatus bereikt, meldt Peter. Maar bij wie, vraagt hij zich af. "Het zou zinvol zijn om hierover ook eens het gedacht van de Congolezen in Congo te vragen. Dat klinkt naar mijn ervaring van bijna dertig jaar wel behoorlijk anders." Onze nieuwsgierigheid was geprikkeld. Zaterdag zit Peter Verlinden aan de keukentafel over status van Patrice Lumumba in Congo. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Volg Peter Verlinden op Twitter: https://twitter.com/PVerlindenJst #PeterVerlinden #PatriceLumumba #BelgischCongo

De renbaan van Groenendaal kwam er onder invloed van Koning Leopold II. Hij vond de hippodroom van Bosvoorde te klein en te grillig en besliste in 1887 dat er een nieuwe baan moest komen zonder scherpe bochten en groter dan de koninklijke Wellingtonrenbaan van Oostende. De openingsrit in Groenendaal werd gereden op 22 juli 1889. In 1891 werd de renbaan aangesloten op het spoorwegnet met een aftakking van de lijn Brussel-Namen. Twee jaar later werd de renbaan wereldberoemd toen de baan van 3600 meter aangevuld werd met een baan van een rechte mijl (1600 meter). In 1910 ging men nog een stap verder, met de aanleg van een aparte achtvormige hindernissenbaan. Groenendaal werd zo de enige renbaan met drie afzonderlijke pistes voor drie verschillende disciplines. In totaal goed voor meer dan negen kilometer piste. Langs de renbaan stonden vroeger twee metalen tribunes met smeedijzeren versieringen. Daartussen stond de loge van Koning Leopold II. Naast de tribunes werden er doorheen de jaren nog verschillende andere gebouwen opgetrokken. Er kwam een waag waar de jockeys zich voor de wedstrijd moesten wegen, een infirmerie waar zowel paard als jockey terecht konden na een ongeluk en een jockeyzaal waar de rijders zich konden omkleden. Verder waren er nog een bookmakerspaviljoen, toiletten en verschillende stallingen. Volg op Twitter:https://twitter.com/BasedCongo #LeopoldII #Belgie #Brussel

In oktober 1861 werd tussen de Spaanse, de Franse en de Britse regering de conventie van Londen gesloten. De landen zouden Mexico er militair toe dwingen om zijn schulden terug te betalen. Troepen werden gestuurd naar de Mexicaanse stad Veracruz. De Franse samenwerking met Groot-Brittannië en Spanje liep op een sisser uit. Juarez, de president van Mexico, wist deze landen tevreden te stellen. Napoleon III, de Franse keizer, had echter grotere ambities dan enkel maar een terugbetaling van de schulden. Hij wilde in Mexico een Latijns keizerrijk vestigen. Dit moest dan een tegenwicht vormen voor de Verenigde Staten, de Angelsaksische kolos in het noorden. In 1862 stuurde Napoleon III, zijn troepen op verovering uit. Ze vielen de Mexicaanse republiek binnen. Een geschikte keizer voor Mexico werd gevonden in Maximiliaan, een Oostenrijkse aartshertog. Deze was gehuwd met een zekere Charlotte, dochter van de Belgische koning Leopold I. In 1864 werd hij door de Fransen de kroon cadeau gedaan en vertrok hij met zijn vrouw naar de andere kant van de Atlantische oceaan. Aangezien Maximiliaan zijn nieuwe onderdanen toch niet voor de volle honderd procent vertrouwde, richtte hij zich tot zijn broer, de keizer van Oostenrijk en tot zijn schoonvader, de koning van België. Konden zij hem niet van een legertje voorzien? Dit zou dan moeten instaan voor de verdediging van het keizerlijke paar. De “Mexicaanse kwestie” in de Belgische politiek was geboren. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

Geboren in Hasselt in Oost-België als zoon van een legerofficier, werd de Gerlache opgeleid in Brussel. Van jongs af aan werd hij sterk aangetrokken door de zee en maakte in 1883 en 1884 drie reizen naar de Verenigde Staten als scheepsjongen op een oceaanstomer. Hij studeerde Ingenieurswetenschappen aan de Vrije Universiteit Brussel. Na het beëindigen van zijn derde jaar in 1885, verliet hij de universiteit en trad op 19 januari 1886 in dienst bij de Belgische Marine. Gefrustreerd door het eentonige werk aan boord van de veerboten Oostende-Dover, bood de Gerlache zijn diensten aan aan de Belgische koning Leopold II en de Welsh-Amerikaanse avonturier Henry Morton Stanley, voor een expeditie naar Congo, maar het aanbod werd afgewezen. Ook een brief aan poolreiziger Otto Nordenskiöld bleef onbeantwoord. Ten slotte begon hij met het plannen en promoten van zijn eigen expeditie naar Antarctica en legde zijn plan in 1894 voor aan de Belgische Koninklijke Geografische Vereniging. In 1896 kocht De Gerlache het in Noorwegen gebouwde walvisschip Patria, dat na een uitgebreide verbouwing omgedoopt werd tot de Belgica. Met een multinationale bemanning vertrok hij vanuit Antwerpen op 16 augustus 1897. Aan boord was ook Roald Amundsen die als stuurman onbetaald wilde meereizen. De Belgica voer onder de clubwimpel van de RYCB, Royal Yacht Club de Belgique. In januari 1898 kwam de Belgica aan bij de kust van Grahamland. De Gerlache noemde de straat tussen de Grahamlandkust en westelijker gelegen strook eilanden de Détroit du Belgica, de Belgicastraat. Na het in kaart brengen en naamgeven van enkele eilanden stak de expeditie op 15 februari 1898 de zuidpoolcirkel over. Op 28 februari 1898 raakte het schip gevangen in het ijs. Hoewel de negentienkoppige bemanning het uit alle macht weer vrij probeerde te krijgen bleef het vastzitten. Ten slotte realiseerden de bemanningsleden zich dat ze de winter op Antarctica zouden moeten doorbrengen. Enkele maanden later, op 17 mei, trad de totale duisternis in, wat zo bleef tot 23 juli. Hierna volgden nog zeven maanden waarin de bemanning vruchteloos probeerde het schip te bevrijden. Verschillende zeelieden vertoonden symptomen van scheurbuik en ook kreeg menig bemanningslid te kampen met mentale problemen. Uiteindelijk, op 15 februari 1899, konden ze het schip een klein kanaal binnentrekken dat ze de weken ervoor hadden uitgehakt in het ijs. Het duurde bijna een maand om ongeveer elf kilometer af te leggen. Op 14 maart lieten ze het ijs achter zich en op 5 november keerde het schip in Antwerpen terug. In 1901 werd De Gerlache's boek Quinze Mois dans l'Antarctique uitgegeven. Een jaar later werd het bekroond door de Académie française. Ook de kapitein Georges Lecointe en de Amerikaanse scheepsarts Frederick Cook publiceerden een relaas van de expeditie. Het dagboek van de Noorse stuurman Roald Amundsen werd pas later uitgegeven. De Belgicastraat werd later hernoemd tot Gerlachestraat om de expeditieleider te eren; ook werd er een geslacht van Antarctische draakvissen, de Gerlachea, naar hem genoemd. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #AdrienDeGerlache #BelgischeAntarctischeExpeditie #Documentaire

Sinds het begin van de anti-Leopold II-campagne, die in de jaren 1895/1910 in het Verenigd Koninkrijk begon, hebben historici te goeder trouw zoveel gepubliceerd dat hun bijdragen niet langer kunnen worden genegeerd. Helaas aarzelen teveel pseudo-historici en zelfs echte maar ideologisch bevooroordeelde historici niet, ook vandaag nog, om de waarheid te schenden en een gemanipuleerde geschiedenis uit te vinden. Als Vorst met een groot vermogen van de toenmalige tweede industriële wereldmacht, en één van de enige staatshoofden in de leidende westerse wereld die geen kolonie had, wilde Leopold II zich verheffen tot de rang van de andere Staatshoofden die wél een koloniaal rijk hadden. Na meerdere mislukte pogingen in verschillende delen van de wereld vestigde Koning Leopold II zijn zinnen op het stroomgebied van de Congo. De Belgische regering zelf was helemaal niet enthousiast om een koloniale macht te worden en het Belgische parlement steunde slechts met tegenzin de persoonlijke inspanningen van de Koning om een onafhankelijke staat in Centraal-Afrika op te richten en de Belgische soevereiniteit over de Congo was toen helemaal niet voorzien. De monarch streefde dit doel helemaal alleen na, altijd in de hoop dat zijn Staat na verloop van tijd een realiteit voor het Koninkrijk België zou worden. Het echte doel was om zijn macht binnen de groep van ontwikkelde landen te vergroten, om zijn onafhankelijke staat Congo te pacificeren door een einde te maken aan de onophoudelijke stammenoorlogen en de wreedheden die daarop volgden, zoals kannibalisme, vergiftiging, menselijke offers en verminking, en de Arabisch-Swahili slavenhandelaren te verdrijven die de bevolking van het oostelijke deel van het land decimeerden. Omdat enerzijds de weinige ambtenaren in de administratie zeer machtig en schaars gecontroleerd waren, en anderzijds handelaars en bedrijven met grote concessies winstgevend wilden worden en hun activiteiten uitbreiden, werden inderdaad verschillende wreedheden en brutale misbruiken gepleegd. De inzet van lokale "sentili" om toezicht te houden op de inzameling van rubber én het bonussysteem voor officiële verzamelaars hebben effectief ook geleid tot onbetwistbare misbruiken. Maar het was geen systematische noch opzettelijke manier van handelen en was zeker niet de bedoeling van de Koning: deze creëerde in 1896 een "Commissie voor de bescherming van de inheemse bevolking", samengesteld uit vertegenwoordigers van de christelijke religieuze ordes en Amerikaanse baptistenmissionarissen, met een rechtstreekse toegang tot de Gouverneur-Generaal. Toen berichten over verder misbruikpraktijken, met schrikwekkende bewijzen bleven opduiken, besloot hij in juli 1904 een internationale onderzoekscommissie naar Congo te sturen, die na vier maanden intens contact doorheen de Kolonie een zeer oprecht rapport produceerde en een lange lijst met hervormingen voorstelde. Het vernietigende rapport werd volledig gepubliceerd in het 'Bulletin Officiel' van de Vrijstaat Congo (in tegenstelling tot de praktijk in andere koloniale staten). De Koning keurde de besluiten en aanbevelingen zonder voorbehoud goed en nam niet minder dan 24 decreten met corrigerende maatregelen. De resultaten waren zo verbluffend dat een lokale chef, Manangana uit Avakubi, de vooruitgang als volgt erkende in een smakelijke boodschap aan een Zweedse officier (Eskill Sundhagen) : "Toen de Arabieren ons land regeerden, namen onze vrouwen en onze kinderen, als slaven. Ze hebben onze dorpen verbrand. De blanke man verbrandt de dorpen nooit en als we hem kippen of bananen brengen, betaalt hij ons goed. Hij betaalt ons ook eerlijk voor de mupira (rubber) die we verzamelen. De blanke maakte een einde aan de slavernij ... Maar wij zwarten willen niettemin dat de blanke mannen naar huis gaan, omdat ze ons verplichten de wegen te onderhouden en niet langer kunnen vechten tegen de naburige stammen en onze gevangenen opeten, want als we ze eten, worden we opgehangen! ". Wat betreft het diepgeworteld verhaal van "afgehakte handen" : het was een lokale gewoonte (nog steeds gangbaar in de huidige conflicten in Afrika) om de handen van dieven af te hakken en vijanden te verminken. Het handen afhakken van dieven werd al eeuwen geleden in Afrika geïntroduceerd door de Arabo-Swahili's in lijn met de islamitische sharia-wet, maar de gewoonte heeft zich naar andere stammen verspreid, zoals ook aangehaald door de Afro-Amerikaan Sowell. Deze wrede praktijk werd al in het eerste strafwetboek van Leopold II in 1888 ten strengste verboden . Het rapport van de Onderzoekscommissie uit 1905 is in dit opzicht absoluut duidelijk. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #CongoVrijstaat #FakeNews #LeopoldII

In de eerste maanden na de Congolese onafhankelijkheid werkte de Congolese premier Lumumba als een rode lap op een stier bij de Belgische en Amerikaanse regering. De Westerse bondgenoten waren het er snel over eens dat met Lumumba niet te werken viel en dat zijn vervanging beter vroeg dan laat kon geregeld worden. Alhoewel de doelstelling dezelfde was, reageerden Brussel en Washington verschillend. In volle Koude Oorlog was Washington immers vooral bevreesd voor communistische inmenging en confrontatie met de Sovjet-Unie. Rechtstreekse interventie van de Verenigde Staten was bijgevolg uitgesloten maar een mandaat voor de VN, waarop Washington grote druk kon uitoefenen, behoorde wel tot de mogelijkheden. De door de VS in juli en augustus 1960 ondersteunde resoluties van de Veiligheidsraad, waarin België werd opgeroepen zijn troepen uit Congo terug te trekken, zorgden voor een diepe kloof met de Belgische regering en de publieke opinie. De wissel op Buitenlandse Zaken in april 1961 was in eerste instantie een stijlbreuk. De ten aanzien van Washington terughoudende en argwanende Wigny werd vervangen door Spaak, die er geen geheim van maakte dat het herstel van de relaties met de Westerse bondgenoten en in het bijzonder de VS, voor hem van primordiale betekenis was. De nieuwe Belgische minister van Buitenlandse Zaken had reeds uitstekende relaties gehad met Washington in de naoorlogse periode. Telkens Spaak aan het roer had gestaan, waren de Belgisch – Amerikaanse betrekkingen in een stroomversnelling terecht gekomen. Ook nu werd een charmeoffensief richting Washington ingezet. Washington verwelkomde weliswaar het aantreden van Spaak maar beschouwde hem vooralsnog niet als een volwaardige gesprekspartner bij het uitstippelen van de Amerikaanse Congo-politiek. De enige constante in de Amerikaanse Congo-politiek onder Kennedy was echter het niet-constante. De ad-hoc-beslissingen waren afhankelijk van de gebeurtenissen op het terrein en het tijdelijk overwicht van de progressieve of conservatieve vleugel in de regering. Begin 1962 werd een charmeoperatie in de tegenovergestelde richting opgestart. De VS waren de steun kwijt geraakt van de Britten door de voortvarende politiek van de progressieve vleugel binnen de regering en had nu dringend de steun van Brussel nodig om de Congolese hereniging te bewerkstelligen. Falen in de Katangese reïntegratie stond volgens het State Department gelijk met een communistische machtsovername in Congo. Spaak (her)openbaarde zich in de eerste helft van 1962 als een meester-tacticus. Enerzijds reageerde hij terughoudend op de avances van de regering-Kennedy en anderzijds zorgde hij ervoor dat de breuk tussen Londen en Washington zeker niet kleiner werd. De Belgische minister van Buitenlandse Zaken deed, tenminste op papier, belangrijke concessies m.b.t. de beoogde beëindiging van de Katangese secessie. Bij de totstandkoming in juli – augustus 1962 van wat later het plan-Thant werd genoemd, ging hij akkoord met gefaseerd in te voeren drukkingsmiddelen, die bij daadwerkelijke implementatie onvermijdelijk aanleiding zouden geven tot gewapende conflicten. De Amerikaanse regering besefte dat die instemming niet direct in het verlengde lag van het officiële Belgische standpunt van een vreedzame reïntegratie en dat Spaak het dan ook moeilijk zou krijgen bij een onvermijdelijke escalatie. Spaak slaagde in zijn moeilijke evenwichtsoefening door nooit publieke kritiek aan het adres van de VS te uiten maar steeds in het offensief tegen de VN te gaan. Bij het uitbreken van de gewapende conflicten in Katanga in december 1962 kreeg de VN kreeg de wind van voren maar werd met geen kwaad woord gerept over de VS. Met zijn oorspronkelijke doel voor ogen – het herstel van de Belgisch-Amerikaanse relaties – bleek het de juiste tactiek. Na de beëindiging van de secessie werd hij door Kennedy en alle Amerikaanse topfunctionarissen geprezen voor zijn statesmanlike position. Het waren bovendien niet alleen mooie woorden vanuit Washington. Door zijn houding had Spaak zich incontournable gemaakt voor de verdere uitstippeling van de Amerikaanse Congo-politiek. De Belgisch-Amerikaanse relaties tijdens de Congo-crisis vertonen, ondanks de dramatische gebeurtenissen in de voormalige Belgische kolonie, geen ander beeld dan diezelfde relaties in de naoorlogse periode. Paul-Henri Spaak is gedurende die ganse periode zonder twijfel dé katalysator voor de Belgisch-Amerikaanse betrekkingen. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #PaulHenriSpaak #BelgischCongo #CongoCrisis

Mobutu wordt in 1930 geboren in Lisala, in de noordelijke Evenaarsprovincie. Als kind gaat hij naar school bij de paters kapucijnen, en vanaf 1950 kiest hij voluit voor een militaire carrière. Hij is ook actief als journalist, onder de schuilnaam J. Debanzy. Op het einde van de jaren 50 wordt hij Lumumbist nadat hij een vurige toespraak van Patrice Lumumba heeft bijgewoond. In diezelfde periode reist hij ook af naar België, waar hij als journalist de rondetafelconferentie over de onafhankelijkheid bijwoont. Op een bepaald moment stelt Lumumba hem zelfs aan als zijn secretaris. In het pas onafhankelijke Congo maakt Mobutu spectaculair carrière. Als stafchef van het leger pleegt hij een staatsgreep op 27 augustus 1960. Lumumba wordt afgezet en uitgeleverd aan Katanga, waar hem een ongewisse toekomst wacht. Na de uitschakeling van Lumumba trekt Mobutu zich terug uit de politiek, maar achter de schermen blijft zijn invloed groot. Na de nederlaag van de Katangese gendarmes en het einde van het Katangese rijk van Moïse Tsjombe wordt hij zelfs de verpersoonlijking van de nationale eenheid. In 1965 stelt Mobutu een tweede keer orde op zaken in het woelige Congo. Deze keer trekt hij zich niet meer terug, maar schaft hij het parlement en het meerpartijenstelsel af. Zij eigen Mouvement Populaire de la Révolution (MPR) is voortaan de enige toegelaten partij. De "maarschalk" of "gids" ontpopt zich tot een wrede dictator, die er niet voor terugschrikt zijn tegenstanders te elimineren of studentenoproer hardhandig te onderdrukken. De doden verdwijnen in massagraven. Vanaf 1971 begint Mobutu met zijn "authenticiteitscampagne". Op "la journée des trois Z" krijgen land, rivier en munteenheid de naam "Zaïre". De naam is afgeleid van de naam van de rivier in een van de lokale talen. De zaïrisering heeft vooral tot doel het gevoel van Afrikaanse eigenwaarde op te krikken. De bedrijven worden genationaliseerd en komen onder Afrikaans bestuur. Mobutu verandert zijn eigen naam in "Sese Seko Nkuku Ngbendu wa Za Banga" ("de eeuwige krijger die door volharding zal zegevieren en van verovering naar verovering zal gaan") en verbiedt alle Europese namen. Vanaf 1972 wordt het dragen van de "typisch Afrikaanse" abacost gepromoot: de naam is een Franse afkorting van "à bas le costume" De corruptie viert intussen hoogtij. Mobutu bouwt een poepchic paleis in zijn Evenaarsprovincie, heeft verschillende luxevilla's in Europa en bekostigt zijn extravagante levensstijl door de staatsinkomsten af te romen. De gewone Congolees ziet het aan met lede ogen en verarmt. Mobutu kan tijdens zijn schrikbewind profiteren van de Koude Oorlog. Zijn land bezit enorme grondstoffenvoorraden, onder meer ook uranium. Na de val van de Berlijnse Muur verandert het politieke klimaat. Het communistische Oostblok valt uiteen en Afrika wordt overspoeld door een soort democratiseringsgolf, en daar ontsnapt Congo niet aan. Mobutu denkt nog even dat hij de oppositie aan het lijntje kan houden door de eenpartijstaat af te schaffen en een nationale conferentie samen te roepen. Een schijnvertoning, zo blijkt, want in de praktijk blijft de dictator de touwtjes in handen houden, ook al omdat de oppositie hopeloos verdeeld is. Toch verliest de president steeds meer bondgenoten. In 1994 moet hij zich laten behandelen voor prostaatkanker. Na zijn terugkeer uit het Zwitserse ziekenhuis is de oude gids duidelijk erg verzwakt. Inmiddels is er in het oosten van Congo een rebellie uitgebroken onder leiding van Laurent-Désiré Kabila, met steun van buurland Rwanda. Het Mobutu-regime blijkt danig verzwakt en stort ineen als een kaartenhuisje, de rebellen trekken de hoofdstad Kinshasa binnen en de "président-fondateur" vlucht naar Marokko. Hij laat een land in puin achter waar corruptie een levensstijl is geworden en sterft enkele maanden later aan de gevolgen van kanker in de Marokkaanse hoofdstad Rabat. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #MobutuSeseSeko #Zaïre #CongoCrisis

Op 30 juni 1960 wordt Congo onafhankelijk. Koning Boudewijn is er bij en looft het heroïsche, visionaire werk van Leopold II. Vijftig jaar later, bij het bezoek van koning Albert II en koningin Paolo, wordt een borstbeeld van koning Boudewijn ingehuldigd. Zijn imago heeft weinig geleden onder de turbulente onafhankelijkheid. Dat van Leopold II staat ook nog overeind. Recent kreeg hij nog een borstbeeld in een reeks nissen voor het nieuwe provinciegebouw van Lubumbashi. Ook Emile Wangermée, adjunct-gouverneur generaal onder Leopold II, die wordt beschouwd als stichter van Lubumbashi, kreeg er een plaats. De onafhankelijkheid in 1960 leidt tot een sterke uitstroom van kolonialen. De helft van de 85.000 Belgen, missionarissen inbegrepen en 15.000 blanken van andere origine, verlaat het land op een maand tijd ongeveer. Ook al zijn er die misbruik hebben gemaakt van de onevenredig grote macht die ze er hadden, toch zijn er bij hen en hun nakomelingen en familie heel veel met een groot hart voor Congo. Zij hadden ook al de mentale stap gezet van het paternalisme destijds naar respectvol omgaan met burgers van een andere cultuur, een ander land en origine en dus naar een vorm van gelijkwaardig omgaan met elkaar. Velen van hen zijn nu actief in wat heet “de vierde pijler”: kleine organisaties die een schooltje hier een ziekenhuisje daar proberen te financieren. De stem van de mensen die 1960 hebben meegemaakt, is bijna volledig verloren gegaan. In de postkoloniale tijd wordt Congo Zaïre. Mobutu, al actief achter de schermen sinds 1960, wordt president in 1965. Hij blijft het tot 1997. Mobutu maakt zich groot met gigantische projecten zoals de Ingadam in de jaren ’70. In vele gevallen hebben ze weinig baat gebracht. Mobutu heeft het land, samen met een kleine elite, leeggezogen. Kenners zeggen dat je Congo niet gemakkelijk verarmd krijgt, omdat er onder- en bovengronds gigantisch veel mogelijkheden zijn. Toch is de bevolking er slecht aan toe. Tot 1960 zegt de blanke koloniaal hoe je het moet doen. Na 1960 kwam er de technische assistentie door blanken, de ontwikkelingssamenwerking… De genadeslag voor Congo kwam er vanaf 1994 en vooral in 1996. De genocide in Rwanda in 1994 dreef anderhalf miljoen vluchtelingen de grens over, naar vluchtelingenkampen rond Goma en Bukavu. De Congolese strofiguur was niemand minder dan Laurent Désiré Kabila. De facto heeft het Rwandese regeringsleger, aangevuld met Congolese kindsoldaten die onderweg werden ingelijfd en met gedeserteerde Congolese regeringssoldaten van Mobutu die al jarenlang niet meer betaald werden, heel Congo veroverd. Onderweg werden massaal Rwandese vluchtelingen vermoord en ook veel Congolezen, vooral zij die ervan werden verdacht Rwandese vluchtelingen te helpen. Volgens een VN rapport uit 2010 zou het gaan om 200.000 – 220.000 doden. Die oorlog destabiliseerde het land, want het leger zette zijn tocht in het hele land door. Tot op vandaag blijft de situatie in de regio erg gespannen. De Congolezen zien de Rwandezen als moordenaars die hun land hebben aangevallen en Congolezen hebben vermoord. “Tshisekedi probeert vandaag op zijn manier de relaties te verbeteren, maar stoot op veel tegenstand. Men is niet vergeten wat de Rwandese president gedaan heeft. Het gaat dan niet alleen over degenen die werden vermoord, maar ook om al wie vervolgens is omgekomen door honger en uitputting, omdat alles werd vernield.” Meer info: https://belgiancongo.medium.com/de-onafhankelijk-van-congo-4c45a689a3a3 Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #KoningBoudewijn #PatriceLumumba

Leopold Ferdinand Elias Victor Albert Maria wordt op 12 juni 1859 in het kasteel van Laken geboren. Hij is het tweede kind van (dan nog) kroonprins Leopold, de oudste zoon van Leopold I, en Maria Hendrika, aartshertogin van Oostenrijk en kleindochter van keizer Leopold II. De vreugde is groot: na de geboorte van zijn eerste kind prinses Louise, heeft Leopold een toekomstige troonopvolger in rechte lijn. De namen die de kleine Leopold krijgt, zijn weldoordacht. Ferdinand verwijst naar koning Ferdinand II van Portugal, zijn peter. Elias is een afkorting van Elisabeth van Oostenrijk, een zus van zijn moeder en zijn meter. Ook het Verenigd Koninkrijk levert inspiratie: Victor is een eerbetoon aan koningin Victoria (die nonkel moet zeggen tegen Leopold I), Albert brengt hulde aan haar echtgenoot (die ook van Saksen-Coburg en Gotha is). It’s all in the family. Naast namen, krijgt Leopold een aantal titels. Bij zijn geboorte mag hij zich meteen graaf van Henegouwen noemen. Wanneer zijn vader in 1865 de troon bestijgt, krijgt hij als nieuwe kroonprins bijkomend de titel hertog van Brabant. Hij is dan amper 4. Leopold is een vrolijk kind, maar zijn gezondheid is niet opperbest. Het baart zijn vader meer dan eens zorgen, ook al omdat zijn huwelijk met Maria Hendrika steeds rampzaliger verloopt. In 1864 krijgen ze wel nog een derde kind. Het is een meisje, prinses Stefanie. Ideaal als pion op het schaakbord van de internationale huwelijkspolitiek, maar ongeschikt als reserve om de opvolging van Leopold II veilig te stellen. In de zomer van 1868 slaat het noodlot toe: Leopold valt in een vijver op het domein van het kasteel van Laken. Hij wordt gered, maar hij loopt een longontsteking op. Leopold II verzet hemel en aarde om zijn zoon de beste zorg te geven, maar zijn situatie gaat van kwaad naar erger. Na enige tijd treden complicaties aan het hart op bij de jongen. Op 22 januari 1869 bezwijkt hij. Hij wordt niet ouder dan 9. Leopold II is zwaar aangeslagen door de dood van zijn zoon. De koning staat bekend als een narcist zonder scrupules, maar nu laat hij zijn emoties de vrije loop. Op de begrafenis van Leopold stort hij in. Het is de eerste en enige keer dat hij in het openbaar huilt. Los van het persoonlijke verlies, veroorzaakt het overlijden van Leopold een groot dynastiek probleem: Leopold II heeft geen troonopvolger meer. Hoewel zijn relatie met Maria Hendrika inmiddels danig is verzuurd, verwekken ze eind 1871 opnieuw een kind. De verwachtingen zijn torenhoog, het moet en het zal een jongen zijn. Helaas voor de koning draait het anders uit: op 30 juli 1872 bevalt zijn echtgenote opnieuw van een dochter, prinses Clementine. De geboorte betekent de definitieve doodsteek voor hun huwelijk. Wel zal Clementine later tot de lievelingsdochter van Leopold II uitgroeien. Leopold II legt zich noodgedwongen bij de situatie neer. Niet hij, maar zijn jongere broer Filips zal de dynastie voortzetten. Aanvankelijk komt zijn oudste zoon prins Boudewijn in het vizier, na zijn dood treedt zijn jongste zoon Albert op de voorgrond. Hij volgt Leopold II uiteindelijk op na zijn dood in 1909. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #LeopoldII #KroonPrins #AlbertI

30 juni 1960 - De soevereiniteit wordt overgedragen aan de Republiek Congo, in aanwezigheid van koning Boudewijn en van vertegenwoordigers van de Belgische regering. Bij deze gelegenheid hekelt premier Lumumba, in een niet-aangekondigde toespraak, fel het Belgische koloniale bestuur. Enkele dagen later, op 6 juli, slaan leger en politie aan het muiten. De uittocht van de blanken, die al in 1959 op gang kwam, slaat om in een massale vlucht, waarbij de Belgische regering een luchtbrug inricht, onder bescherming van zo'n 10.000 naar Kongo gezonden soldaten. De regering Lumumba bestempelt dit optreden als een aanslag op de onafhankelijkheid en dient klacht in bij de VN-Veiligheidsraad. Deze vervangt de Belgische troepen door een VN-strijdmacht, samengesteld uit contingenten van Afrikaanse en Aziatische landen, en van Ierland en Zweden. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Congo #deOnafhankelijkheid #PatriceLumumba

Het regnum van Koning Leopold II werd door een belangrijk feit gekenmerkt: op 14 december 1909 – 72 uren vóór zijn dood – tekende de Koning de wet op de algemene en verplichte militaire dienstplicht. Zo werd het oneerlijke stelsel waardoor soldaten uitgeloot werden en dat de rijken toeliet hun dienstplicht aan de armen of armsten te verkopen afgeschaft. Dit systeem zou nog 82 jaar in voege blijven. De gebeurtenissen van augustus 1914, toen ons land, hoewel het strikt neutraal was gebleven, door Duitsland binnengevallen werd, toonden de wijsheid van die nieuwe militaire politiek aan. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #DienstPlicht #BelgischLeger #LeopoldII

Op 31 maart 1919 richtte Georges Nélis met de steun van koning Albert I de SNETA (Syndicat National d'Étude des Transports Aériens) op. De SNETA diende om de mogelijkheden te onderzoeken om de commerciële luchtvaart in België op te starten. Op 23 mei 1923 werd Sabena door de Belgische Staat opgericht om de SNETA ( Syndicat National pour l'Étude des Transports Aeriens) die in 1919 werd opgericht, over te nemen. SNETA was een organisatie die de commerciële luchtvaart onderzocht in België. Sabena nam de vloot van SNETA over, die bestond uit vier de Havilland DH-9, drie Rumpler C.IV, een de Havilland DH-4, vier Blériot-SPAD S.33, een Ansaldo A.300C en een Farman F.60 Goliath. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #Sabena #Luchtvaart

Na de documentaire over de rol die de Belgische regering heeft gespeeld bij de moord op de eerste verkozen premier van Congo, concentreert Histories zich op de ,,communist'' Lumumba. Omdat Lumumba in volle Congo-crisis de hulp inriep van de sovjets en omdat hij helemaal niet te spreken was over de activiteiten die de VN in zijn land ontplooiden, werd hij in het Westen al gauw afgeschilderd als een gevaarlijke communist. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #PatriceLumymba #SovjetUnie #CongoCrisis

Kinderen van de Kolonie. Toen België in de zomer van 1960 van de ene dag op de andere zijn kolonie in de steek liet, kwam er voor een grote groep Belgische kinderen en jongeren abrupt een einde aan een zeer bijzondere kindertijd. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #KinderenVanDeKolonie #DochterVanDeDekolonisatie

Weinig bekend van Leopold is dat hij als senator van rechtswege opeenvolgende regeringen aanmaande tot sociale maatregelen zoals de lotsverbetering van de armen in de industriesteden, tot economische vooruitgang door een verdere industrialisering en een goed uitgebouwde Antwerpse haven, tot een betere mobiliteit met nieuwe spoorwegen, een beter wegennet en investeringen in stoomschepen, en tot een versterking van het militair apparaat door onder meer de invoering van de algemene dienstplicht. Op het vlak van het enkelvoudig stemrecht voor mannen lag hij dan weer compleet dwars. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #LeopoldII #SociaalBeleid #België

Laurent Monsengwo: "Hebben de Congolezen u gezegd dat u excuses moet vragen?" "Er zijn belangrijker zaken." Dat antwoordt monseigneur Laurent Monsengwo op de vraag of België zijn excuses moet aanbieden aan Congo voor de wreedheden die zijn begaan tijdens het koloniale verleden. Onze Afrika-expert Peter Verlinden sprak met Monsengwo. Laurent Monsengwo is de gewezen aartsbisschop van Kinshasa en wordt dikwijls het levende geweten van Congo genoemd. Hij wordt vaak vergeleken met Desmond Tutu, zijn Zuid-Afrikaanse collega. Monsengwo is al dertig jaar een boegbeeld van de strijd voor democratie en mensenrechten in Congo. Onze reporter Peter Verlinden kreeg bij hoge uitzondering de kans hem te interviewen. Verlinden had het met de Congolese geestelijke onder meer over de oproep van een expertengroep van de Verenigde Naties aan België om excuses aan te bieden voor ons koloniale verleden en de misdaden die tijdens dat "donkere hoofdstuk" uit de Belgische geschiedenis hebben plaatsgevonden. "U vraagt me wat de Congolezen daarover denken. Maar hebben de Congolezen u gezegd dat u excuses moet vragen?", reageert Monsengwo. "Er zijn belangrijker zaken, zoals de ontwikkeling van het land, enzovoort." Monsengwo waarschuwt ook: "Als men dat aanpakt, dat betekent dat het dossier open ligt en het riskeert andere te openen. Laat ons dan de zaken aanpakken met moed en een open geest om het mogelijk te maken dat deze mensen niet te ver gaan in de dossiers die dan boven komen." Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #Congo #PeterVerlinden #LaurentMonsengwo

Hoezeer de volgende koninginnen (of het nu koningin Elisabeth of koningin Astrid is) in de hoofden van de mensen zijn gebleven, Marie-Henriette is voor de meesten van ons een onbekende. Ze is een vrouw van de schaduwen. Ten eerste omdat haar man een reus was! Leopold II was nogal een persoonlijkheid en Marie-Henriette leefde eigenlijk in zijn schaduw. Maar bovenal werd er destijds niets anders van haar verwacht. De vrouw van de koning had als enige missie om kleine prinsen te maken. Was het een gearrangeerd huwelijk? Natuurlijk! Je moet je realiseren dat toen Leopold II in 1853 trouwde, België nog maar 23 jaar bestond. Het is dus een heel jonge staat, nogal fragiel en om die te consolideren zei Leopold I tegen zichzelf dat hij zijn zoon (de toekomstige Leopold II) moest huwen met de dochter van een grote buitenlandse koninklijke familie. , de meest prestigieuze van de koninklijke families, dat zijn de Habsburgers van Oostenrijk-Hongarije. En zo viel de keuze op Marie-Henriette de Habsbourg. Het is dus geen liefdeshuwelijk. De toekomstige echtgenoten kennen elkaar niet. En ze ontmoeten elkaar niet eens op de trouwdag omdat het een proxy-huwelijk is. Maar komt ze eigenlijk wel naar België? Zoals bij elk goed zakelijk contract, verzenden we de goederen zodra de papieren zijn ondertekend! Het is best verschrikkelijk om dat te zeggen, maar dat is precies wat er gaat gebeuren met Marie-Henriette. Ze komt een tiental dagen na haar huwelijk in België aan en schrijft aan een vriendin: Als God mijn gebeden zal beantwoorden, zal ik niet lang meer leven. Je moet weten dat ze 17 jaar oud is. Ze is een kind, heel levendig, speels. Ze lacht veel. Ze heeft een passie voor paarden waarop ze schrijlings rijdt als ze in België aankomt. Wat de dames toen niet deden! De satirische pers spreekt over het huwelijk van een bruidegom en een non. De bruidegom is zij. En de non is Léopold, die vreselijk serieus en streng is, Maar ze zal hem de kinderen geven die hij verwacht. Twee dochters: Louise en Stéphanie. En vooral de zoon die hem opvolgde: een kleine Leopold. Voor Marie-Henriette is het een vrij gelukkige periode. Ongeveer tien jaar waarin ze veel voor haar kinderen zal zorgen. Tot die vreselijke dag toen ze haar zoon verloor. De kleine Leopold had een nogal fragiel gestel en op een winterse dag, tijdens het spelen in het park, in Laken, viel hij in een vijver, hij kreeg een longontsteking en stierf er een paar dagen later aan. Hij was 9 jaar oud. Je kunt je de pijn voorstellen van iemand die haar kind verliest. Maar daarnaast is er de woede, de woede van Leopold II, die zijn erfgenaam ziet verdwijnen. En voor hem is dat het drama. Houdt hij Marie-Henriette verantwoordelijk? In ieder geval verantwoordelijk voor het feit dat ze haar maar één zoon heeft gegeven. Ze zal dus instemmen met een vierde kind, in de hoop natuurlijk dat het een jongen wordt. Helaas is het een meisje en van daaruit trekt Marie-Henriette zich terug in zichzelf. Totdat ze besluit om in Spa te gaan wonen, ver van haar man, die haar veracht, die bovendien veel avonturen beleeft, en zelfs kinderen die uit deze avonturen worden geboren. Het is dan ook in Spa dat Marie-Henriette in 1902 een einde aan haar leven maakt. Bijna alleen. Voor haar die toch was opgegroeid in de pracht van het hof van Wenen, is het uiteindelijk een treurig lot. En haar laatste wens zal zijn om begraven te worden met het jongetje dat ze 33 jaar eerder verloor. Ze schreef erover: Ik wens te rusten bij de zoon wiens dood mijn leven verbrijzeld heeft. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #MarieHenriette #Leopold2 #België

1884-85 - Op de Conferentie van Berlijn (1884 - 1885) wordt Congo, als "Onafhankelijke Congostaat" ("Etat Indépandant Congolais", kortweg EIC) of "Congo Vrijstaat", toegewezen aan de Belgische koning Leopold II. Koning Pedro van het ooit zo machtige Kongo-rijk mag voortregeren... als vazal van Portugal. Na een opstand, in 1914, zal hem zelfs de (puur symbolisch geworden) titel "Koning van Kongo" worden ontnomen. Artikel 6 van de "Akte van Berlijn" (26 februari 1885) belooft duidelijk dat "de souvereine machthebbers alle religieuze, wetenschappelijke en liefdadige instellingen zullen beschermen en aanmoedigen, zonder onderscheid van nationaliteit of cultus". De Akte waarborgt alle inwoners van Congo-Vrijstaat, zowel inlanders als buitenlanders, een totale vrijheid van geweten en godsdienst. De openbare uitoefening van elke cultus en de oprichting van religieuze bouwwerken - ook die van de protestanten - mogen aan geen enkele beperking onderworpen zijn. Maar Leopold II, die alle buitenlandse, zowel protestantse als katholieke, missionarissen wantrouwt als mogelijke pottenkijkers, laat zich weinig gelegen aan de mooie intenties van de "Akte van Berlijn" en schrijft in een brief aan de diplomaat Lambermont: "Ik sta erop dat onze Congo wordt gekerstend door Belgen". Hij wendt alle middelen en invloeden aan om Belgische orden en congregaties voor zijn Vrijstaat te interesseren. Hij belooft dat ze mogen rekenen op zijn speciale bescherming en op allerlei materiele en financiele voordelen, o.m. honderden hectaren grond per missiepost. Na herhaaldelijk persoonlijk aandringen van de koning aanvaardt de "Congregatie van het Onbevlekt Hart van Maria", (CICM), kortweg "Scheut" - naar de plaats van het hoofdklooster in de wijk Scheutsveld in Anderlecht - om missionarissen te sturen naar Congo. Op vraag van de Belgische bisschoppen richt paus Leo XIII het "Apostolisch Vicariaat van de Onafhankelijke Congostaat" op en vertrouwt dit exclusief toe aan de Scheutisten. De jonge Congregatie staat voor een ontzaglijke taak want het vicariaat beslaat aanvankelijk het héle grondgebied van de Vrijstaat, met uitzondering van het "Pro-Vicariaat van Opper-Congo" ten westen van het Tanganikameer, waar de Witte Paters hun posities behouden. In 1888 vertrekt een eerste groep ("caravane sacrée") van 4 Waalse scheutisten (o.m. pater Emeri Cambier) naar de Congo Vrijstaat. Via Boma en Leopoldstad, bereiken ze de samenvloeiing van de Congo- en de Kasai-rivier en installeren zich in St-Maria-Berghe, aan de overkant van Kwamouth, waar de Franse Paters Spiritijnen tot 1886 een missiepost hadden. Een tweede groep Scheutisten, onder leiding van pater Camille Van Ronslé uit Lovendegem, komt aan in St.-Maria-Berghe, vanwaar de paters Cambier en Van Ronslé stroomopwaarts trekken en een 2de missiepost aan de Congostroom beginnen in Bangala, omgedoopt tot "Nieuw-Antwerpen" ("Nouvelle-Anvers"). Nog andere missieposten van Scheut volgen: Leopoldstad (1899), de oude hoofdstad Boma (1891) en Luluaburg (1891) in Opper-Kasai. In 1896 wordt Pater Van Ronslé benoemd tot eerste Apostolische Vicaris van het "Vicariaat van de Onafhankelijke Congostaat", installeert zich na zijn wijding in Sinte-Maria-Berghe en verplaatst 3 jaar later zijn bisschopszetel naar Leopoldstad. Inmiddels neemt de missionering steeds sneller uitbreiding en kan zelfs de bloeiende Congregatie van Scheut het werk in het uitgestrekte Congo niet helemaal alleen meer aan. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #Missionarissen #Scheutistenj

Het Belgische koloniale rijk bestond uit overzeese kolonies en protectoraten die door België werden gecontroleerd. Tijdens haar koloniale tijd bestuurde België verschillende kolonies en concessies: Belgisch Congo (moderne Congo) van 1908 tot 1960, en Ruanda-Urundi (Rwanda en Burundi) van 1922 tot 1962, maar ook een kleinere concessies in China, West-Afrika en Brazilië. België was ook medebeheerder van de internationale zone van Tanger in Marokko. En tussen 1843 en 1854 was er een Belgische kolonie in Guatemala. Gedurende de jaren 1830 en 1908 stelden Belgische militairen en kapitaalkrachtigen, plannen voor aan koning Leopold I en Leopold II voor de uitbouw van koloniën in Algerije, Argentinië, Brazilië, Mexico, Paraguay, Mexico-staat Puebla, Sandwicheilanden, Nicaragua, Costa Rica, San Salvador, Honduras, Guatemala, Rio Nunez, Marie, Westkust van Afrika, Bolivia, Colombia, Guyana, Argentinië, La Plata, Argentinië, Villaguay, Patagonië, Florida, Texas, Wisconsin, Pennsylvania, Missouri, Kansas, Isle of Pines, Cozumel, St. Bartholomew Island, Haïti, Tortugas, Faeröer, Portugal, Isle of Nordstrand, Cyprus, Suriname, India, Java, Filippijnen, Abessinië, Barbarijse kust, Guinee kust, Madagascar, Republiek Zuid-Afrika, Nicobar, Singapore, Nieuw-Zeeland, Nieuw-Guinea, Papoea, Australië, Fiji, Maleisië, Marianen, Nieuwe Hebriden en Samoa. Hoe ambitieus de projecten van mannen als Abraham Cohen, Charles de Thierry en graaf de Hompesch wel waren, ze draaiden allemaal uit op een fiasco. Uiteindelijk bestond 98% van het overzeese grondgebied van België uit slechts één kolonie (ongeveer 80 keer groter dan België zelf) bekend als Belgisch Congo. Dit was ontstaan uit het de onafhankelijke Congostaat van de koning Leopold II. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischeKoloniën #BelgischKoloniaalRijk #koloniën

In België en Nederland is er discussie over de zwarte helper van #Sinterklaas. Extreem Links beweert dat #ZwartePiet een racistische karikatuur zou zijn uit de koloniale tijd... Dan toch niet uit de Belgische koloniale tijd in Congo, want daar waren de Pieten wit... Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Sinterklaas #ZwartePiet #BelgischCongo

Tijdens de laatste jaren van zijn koningschap verblijft Leopold nog het liefst Cap Ferrat. Daar verblijft hij niet alleen, maar in het gezelschap van de laatste grote liefde van zijn leven : Blanche Delacroix, een vrouw van eenvoudige komaf met wie hij had kennisgemaakt op de Wereldtentoonstelling van 1900 in Parijs. Ze gaat nu door het leven als 'la Baronne Vaughan', maar intieme kring noemt Leopold haar 'Très Belle'. En zij hem : 'Très Vieux'. Volg Johan Op De Beeck op Twitter: https://twitter.com/johanopdebeeck Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/leopold-ii-9789463962094 #JohanOpDeBeeck #LeopoldII #HetHeleVerhaal

In juli 1896 organiseert de nog maar net opgerichte Automobile Club de Belgique in Spa de allereerste publieke demonstratie van automobielen in België. Eregaste is koningin Marie Henriette. Ze kan op dat ogenblik onmogelijk vermoeden dat dankzij deze prille industrie haar man fortuinen zal maken. De vraag naar autobanden stijgt pijlsnel, en dus ook de vraag naar rubber. Iets wat in de Vrijsstaat van de bomen druipt. Algauw kan de vraag het aanbod niet meer bijhouden. De methodes om aan rubberwinning te doen in Congo worden alsmaar driester. De Force Publique gaat zich te buiten aan plunderingen, vrouwen worden gevangen gezet tot de lokale chefs met genoeg rubber voor de dag komen. De Britse missionaris George Grenfell weet een van de oorzaken van de problemen in Congo goed te verwoorden: “Gelet op het aantal eenzame posten dat blanke alleenstaande mannen bezetten met slechts een handjevol inheemse soldaten te midden van half onderworpen en vaak wrede en bijgelovige volkeren, hoeft het niet te verbazen dat meer waanzin aan het daglicht zal komen. Maar het is het systeem dat veroordeeld moet worden, meer dan het arme individu dat, overweldigd door koorts en angst, de controle over zichzelf verliest en zich te buiten gaat aan vormen van intimidatie om zijn autoriteit hoog te houden.” Een bijkomend probleem is dat Congo op dat ogenblik nog geen juridisch systeem heeft om dit soort zaken te bestraffen. Er moet geïmproviseerd worden. Daarenboven is er een gebrek aan kwalitatief personeel om een goede organisatie op poten te zetten. De Amerikaanse zwarte historicus en protestantse baptistendominee George Washington Williams heeft het plan om met een dozijn andere hooggeschoolde rasgenoten terug te keren naar Afrika om daar orde op zaken te stellen en de Amerikaanse know-how te importeren. Hij krijgt de toelating van de Koning om in Congo polshoogte te gaan nemen. Wat hij daar ziet slaat hem met verstomming. Iets waar hij uiting aan geeft in een open brief gericht aan de koning die veel stof doet opwaaien. Hij is geschokt door de brutale, soms bestiale behandeling van de bevolking: "Al de misdaden die aan de Congo worden gepleegd, geschieden in uw naam en u zal zich voor de rechtbank van de publieke opinie moeten verantwoorden voor het wanbestuur van een volk, waarvan u het welzijn is toevertrouwd door de achtbare Conferentie van Berlijn in 1884-1885. Ik roep hierbij de mogendheden die deze beginnende staat aan u hebben toevertrouwd en waarvan u de regels schandelijk hebt overtreden plechtig op om een internationale onderzoekscommissie in te stellen om de vermelde misdaden te onderzoeken, in de naam van de mensheid, de handel, het grondwettelijk bestuur en de christelijke beschaving." GEORGE. W. WILLIAMS, Stanley Falls, Midden-Afrika, 18 juli 1890 Leopold II komt in nauwe schoentjes. Zijn omgeving tracht hem ertoe te bewegen om minder prestatiedruk uit te oefenen op de Congolese overheden. Leopold wil wel paal en perk stellen aan de wandaden, maar hij schijnt niet te beseffen dat hij het systeem ook structureel moet aanpakken. Ook wanneer de rapporten over de weerzinwekkende toestanden in de Vrijstaat blijven toekomen, reageert Leopold telkens met klare strenge instructies om de misbruiken een halt toe te roepen maar blijft hij zich tegelijkertijd halsstarrig vasthouden aan zijn beleid. In België doet Leopold zijn best om de publieke opinie aan zijn kant te houden. Hij bewerkt de media door ze om te kopen. Wanneer in 1901 de tienjarige Congo-overeenkomst met België afloopt staat Leopold voor de keuze: de lening terugbetalen of Congo opgeven en aan België overdragen. Volg Johan Op De Beeck op Twitter: https://twitter.com/johanopdebeeck Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/leopold-ii-9789463962094 #JohanOpDeBeeck #LeopoldII #HetHeleVerhaal

Bij het 25 jarige jubileum van Leopold als regerend vorst wordt Stanley van stal gehaald. De held wordt van de ene feestzaal naar de andere gesleurd. Leopold vereert hem met de Leopoldsorde. Samen nemen ze de hele Congolese situatie onder de loep. De hamvraag is hoe de Vrijstaat rendabel kan worden. Stanley wijst de vorst o.a. op het potentieel van rubberwinning. “Je kunt het aan bijna elke boom vinden. Toen we ons een weg door het woud baanden, regende het letterlijk rubbersap. Onze kleren hingen er vol van. De Congo telt zo veel zijrivieren dat een goed georganiseerd bedrijf hier makkelijk een paar ton rubber per jaar kan winnen. Je hoeft maar zo’n rivier op te varen en de takken met rubber hangen bijna tot in je schip.” De rubberwinning wordt verdeeld onder concessiehouders. Dat leidt al gauw tot wantoestanden. Men schakelt over naar ‘gedwongen arbeid’. In Congo wordt inmiddels zwaar strijd geleverd door majoor Dhanis en de slavenhandelaars. De krijgsverrichtingen worden getekend door gruwelen die de Europeanen met stomheid slagen. Dat belet Leopold echter niet om zoete broodjes te bakken met de meester-slavenhandelaar Tippo Tip. Hij stelt hem zelfs aan als gouverneur van de provincie Stanley Falls en daarbij mag hij zelfs zijn ‘private trade’ verderzetten. Tippo Tip wrijft zich in de handen. En Leopold gaat nog een stapje verder. Tot tweemaal toe keurt hij wapenleveringen aan Tippo Tip goed. De strijd zal uiteindelijk beslecht worden in het voordeel van het Westen, maar voor Leopold en zijn Vrijstaat resulteert het in een gigantische financiële kater. Er zit niets anders op dan opnieuw leningen aan te gaan. 1890. De arbeidersmanifestaties voor het algemeen stemrecht verontrusten de koning. Leopold staat niet onverschillig tegenover de schrijnende ongelijkheid. De sociale wantoestanden moeten verbeteren, maar niet onder druk van stakingen en geweld. Tegelijkertijd beseft Leopold wel dat hij mee moet met zijn tijd. Zijn populariteit staat op een dieptepunt en hij is dus bereid om zich te laten inwijden in een mogelijke nieuwe kieswetgeving. Bij de verkiezingen van oktober 1894, slagen de socialisten erin om voor het eerst 28 zetels in de kamer te bemachtigen. De uitbreiding van het stemrecht kan nu niet meer tegengehouden worden. Leopold tracht zijn financiële zaken weer op orde te brengen. Dankzij een gigantisch netwerk van bankiers en zakenmensen in binnen-en buitenland beginnen zijn beleggingen goed op te brengen. Soms handelt hij zelfs met voorkennis. Volg Johan Op De Beeck op Twitter: https://twitter.com/johanopdebeeck Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/leopold-ii-9789463962094 #JohanOpDeBeeck #LeopoldII #HetHeleVerhaal

De sociale strijd, financiële kopzorgen en een groot seksschandaal. Op 26 februari 1885 wordt de Akte van Berlijn getekend. De akte regelt een immense vrijhandelszone in het Congobekken en maakte het tot een neutraal territorium. Verder verklaart de akte de oorlog aan de slavernij. De akte bevat slechts één vervelend artikel, Art 17, geeft de grootmachten het recht om een internationale commissie op te richten die toezicht moet houden op de vrijheid van handel en scheepvaart in Congo. Daardoor kan Leopold geen douanerechten innen op de Congostroom. Een tikkende tijdbom. In april 1885 barst in Londen een groot seksschandaal los. Het is de Engelse onderzoeksjournalist William Stead die de zaak aan het licht brengt. De Londense luxe-prostituee Mary Jeffries zou minderjarige meisjes geleverd hebben aan hooggeplaatste heren. En al zijn er geen bewijzen voor de betrokkenheid van Leopold II, zijn naam wordt wel genoemd. In België vindt dit verhaal vooral weerklank bij de socialistische kranten. Leopold II loopt grote reputatieschade op maar het houdt hem niet uit zijn slaap. Inmiddels leven honderdduizenden Vlaamse boerenfamilies in bittere armoede. Ze trekken massaal naar Noord-Frankrijk als seizoensarbeiders of emigreren naar Amerika. In Wallonië zorgt de industrialisering voor nieuwe jobs, maar de werkomstandigheden zijn er verschrikkelijk. Er breken opstanden uit en Leopold staat er op dat deze onmiddellijk neergeslagen worden. De armoede van zijn bevolking is geen prioriteit voor de koning. Zijn hele leven lang zal Leopold II eenzelfde houding aannemen tegenover de sociale kwestie, namelijk die van paternalistische weldoener, maar zeker niet die van sociale hervormer. “ Wij moeten een eind maken de anarchie en aan de ondertussen onophoudelijke prediking ervan.” En hij heeft nog meer kopzorgen. Er is de schoolstrijd die volop woedt en waarin hij absoluut een neutrale positie moet behouden. En dan is er nog zijn kolonie :De Vrijstaat Congo is inmiddels een geldverslindend monster geworden. Leopold krijgt het amper gefinancierd. Bevriende bankiers kunnen hem geen leningen meer toestaan. Leopold kan niet anders dan besparen op alles wat mogelijk is, tot grote treurnis van zijn vrouw Marie-Henriette. Maar dan biedt zich vanuit onverwachte hoek weer een opportuniteit aan. De strijd tegen de slavenhandel, wordt nieuw leven ingeblazen door de Franse kardinaal Lavigerie. Dit zou wel eens de oplossing kunnen zijn voor zijn financiële problemen. In 1889 , op een internationale conferentie in Brussel, ziet de koning zijn kans om een nieuwe eis op tafel te leggen : het heffen van douanerechten om de strijd tegen de slavenhandel te financieren. Volg Johan Op De Beeck op Twitter: https://twitter.com/johanopdebeeck Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/leopold-ii-9789463962094 #JohanOpDeBeeck #LeopoldII #HetHeleVerhaal

Henry Morton Stanley is voor Leopold II de juiste man op het juiste moment. Het is 1878 en Stanley lobbyt in Engeland om nog meer exploraties te kunnen maken in Congo. Zonder succes. De Engelsen zijn maar weinig onder de indruk van zijn prestaties. Voor Leopold is het dus het ideale moment om Stanley voor zijn kar te spannen. AIA-secretaris-generaal Greindl waarschuwt zijn baas ervoor dat al die moeite waarschijnlijk vergeefs is. België zal immers nooit meewerken aan zulke onderneming. Het advies valt in dovemansoren en Stanley wordt ingehuurd. In het paleis is de temperatuur ondertussen onder het vriespunt gezakt. De koning is onaanspreekbaar geworden en Marie Henriette maakt zich grote zorgen over de financiële implicaties van Leopolds plannen. Hij maakt van zijn Afrika-ondernemingen een ware organisatorische poppenkast : het AIA, het AIC, het CEHC, het is een kluwen van jewelste. Precies zoals Leopold het graag ziet. In een brief aan één van zijn medewerkers schrijft hij het letterlijk. “We moeten ervoor zorgen dat het niet al te duidelijk is dat de Association du Congo en de Association Africaine twee verschillende zaken zijn. Het publiek begrijpt dat niet. Het zal ervan uitgaan dat er sprake is van twee fases, waarvan de eerste niet meer van belang is.” 1879. Stanley vertrekt naar Afrika voor zijn eerste missie in opdracht van Leopold. De instructies van de vorst laten niets aan de verbeelding over. “Het gaat niet om Belgische kolonies. Het gaat om het oprichten van een nieuwe, zo groot mogelijke staat en om het bestuur daarvan. Het moet duidelijk zijn dat er in dit project geen sprake van kan zijn de negers ook maar de geringste vorm van politieke macht toe te kennen. Dat zou belachelijk zijn. De blanken, die de posten leiden, hebben alle macht in handen.” Stanley beschrijft met ontzetting de vreselijke taferelen die zich in Congo afspelen. Maar ook via andere bronnen komen verslagen binnen van gruwelijkheden en kannibalisme. Tegelijkertijd verschaffen deze ‘bevindingen’ het idee dat het donkere continent zich goedschiks of kwaadschiks heeft te onderwerpen. Uit zijn geschriften blijkt dat ook Stanley die mening is toegedaan. “Alleen door te bewijzen dat we superieur zijn aan de wilden, niet alleen door onze macht om hen te doden maar door onze hele manier van leven, kunnen we hen onder controle krijgen zoals ze nu zijn, in hun huidige stadium; het is noodzakelijk voor hun eigen welzijn, zelfs meer dan het onze." Onverwacht stuurt Frankrijk een eigen expeditie naar het Congobekken. Pierre Savorgnan de Brazza maait het gras weg voor de voeten van Stanley door er zelf contracten af te sluiten met inheemse staatshoofden. De oprichting van een station dat later Brazzaville zou gaan heten kan niet vermeden worden. De koning is razend. Leopold broedt op een volgende zet. Vermits in Midden-Afrika ook alles draait om een machtsevenwicht tussen de grootmachten, zendt hij een gezant naar Berlijn om aan te dringen op een conferentie. Leopold wil de AIC-grenzen, uitgetekend door Stanley officieel laten bekrachtigen, en zo de AIC een officiële status geven. Dat alles onder het mom van de oorlog tegen ‘de slavenhandel’. Bismarck beseft meteen dat het om een ‘Schwindel’ gaat. Anderzijds heeft Bismarck ook geen alternatief. Hij vindt Leopold best sympathiek, maar ook dwaas. Als Leopold dan toch zo gek is om zijn fortuin te riskeren in Midden-Afrika, kan hij dit maar beter laten gebeuren. Op 26 februari 1885 wordt de Akte van Berlijn getekend. De akte regelt een immense vrijhandelszone in het Congobekken en maakte het tot een neutraal territorium. Verder verklaart de akte de oorlog aan de slavernij. De akte bevat slechts één vervelend artikel : Art 17 geeft de grootmachten het recht om een internationale commissie op te richten die toezicht moet houden op de vrijheid van handel en scheepvaart in Congo. Daardoor kan Leopold geen douanerechten innen op de Congostroom. Een tikkende tijdbom. Volg Johan Op De Beeck op Twitter: https://twitter.com/johanopdebeeck Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/leopold-ii-9789463962094 #JohanOpDeBeeck #LeopoldII #HetHeleVerhaal

Wanneer Leopold II in 1865 de troon bestijgt, maakt hij de belofte om België ‘mooier en beter’ te maken. Hij heeft uitgesproken ideeën over de verfraaiing van Brussel, zeker als het over parken gaat. Hij legt daarvoor al zijn gewicht in de schaal en tast soms diep in zijn eigen buidel om grote stukken grond aan te kopen. “ Ik ben genereus en sta op het punt een offer te brengen van meerdere miljoenen ter verfraaiing van mijn hoofdstad. Het zal me drie tot vier jaar loon kosten, maar ik wens dat mijn leven hier op aarde veel sporen nalaat “ Onder zijn bestuur worden er 16 nieuwe parken en lanen aangelegd. Het wordt hem in dank afgenomen, want het Ter Kamerenbos wordt bijvoorbeeld een groot succes. Ook de overkoepeling van de Zenne en een brede ringweg rond Brussel behoren tot zijn moderniseringsplannen. Het vele geld dat hij uitgeeft voor openbare werken staat echter in schril contrast met zijn eigen bijna ascetische levensstijl. Plantkunde is één van zijn hobby’s. Reden waarom hij de beroemde Koninklijke serres laat bouwen. Dit revolutionaire bouwwerk van Alphonse Balat en Henri Maquet zet de Belgische architectuur wereldwijd op de kaart. Vanaf 1872 is hij ook bezig met de plannen voor het Jubelpark. Dat zou klaar moeten zijn tegen 1880 voor de viering van het 50-jarige jubileum van België. Maar het gaat trager dan voorzien : de eerste steen wordt pas gelegd in 1890. Zijn grootste ambitie blijft echter de economische expansie van het land. Ondanks de Belgische neutraliteitspositie begint hij weer ernstig na te denken over een kolonie. Hij beseft dat hij daarvoor eerst de publieke opinie op zijn hand moet krijgen. Leopold volgt de publicaties van de geografische verenigingen op de voet. Kaarten worden tot in de kleinste details bestudeerd. Vooral de verslagen van Livingstone brengen hem op ideeën. Afrika! Geen enkele van de grootmachten schijnt belangstelling te hebben voor dit ‘donkere continent’. Leopold ziet zijn kans schoon. Hij wil grootste expedities opzetten naar dat nog onontgonnen Afrika. Tegen zijn nauwe medewerkers heeft hij de mond vol van ‘het beschavingsidee’. “Deze expedities beantwoorden aan een buitengewoon beschavende christelijke gedachte: de slavernij in Afrika afschaffen, de duisternis die nog in een deel van de wereld heerst verdrijven, de hulpbronnen die reusachtig lijken leren kennen, kortom, er de schatten van de beschaving uitstorten, dát is het doel van deze moderne kruistocht ons tijdvak waardig.” Het komt er nu op aan om alle neuzen in dezelfde richting te krijgen. Daarom organiseert hij in september 1876 een eigen geografische conferentie in Laken. Leopold laat tijdens de conferentie niets merken van zijn koloniale ambities, maar stelt wel voor om Midden-Afrika onder het bestuur te brengen van een soort internationale autoriteit die de slavenhandel kan bestrijden en beschaving rondstrooien dankzij reguliere handel en systematische exploratie. Daarmee kroont hij zich tot de morele leider van de beweging tegen slavernij. Op de laatste dag van de conferentie wordt de ‘Association internationale pour l’exploration et la civilisation de l’Afrique centrale’ of kortweg de AIA opgericht. De conferentie wordt door iedereen als een groot succes beschouwd. Niemand heeft in de gaten wat de ware ambities van Leopold zijn. Volg Johan Op De Beeck op Twitter: https://twitter.com/johanopdebeeck Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/leopold-ii-9789463962094 #JohanOpDeBeeck #LeopoldII #HetHeleVerhaal

De kersverse koning Leopold II is alles behalve een familieman. De sfeer op het koninklijk paleis is ‘ijselijk’. En er dienen zich nog meer familieproblemen aan... Na de plooien te hebben glad gestreken met Napoleon III omdat zijn broer Philippe per se met een Pruisische kroonprinses wil trouwen moet hij zich ontfermen over het trieste lot van zijn zus Charlotte. Charlotte, keizerin van Mexico en echtgenote van Maximiliaan, loopt de Europese hoven af om steun te zoeken voor het neerslaan van de opstand in haar keizerrijk. Ze vindt nergens gehoor, zelfs niet bij de Paus. Ze wordt langzaamaan gek en wordt opgesloten in het Italiaanse kasteel Marimare. Leopold stuurt zijn trouwe medewerker Goffinet en zijn echtgenote Marie-Henriette eropuit om Charlotte daar weg te halen. Leopolds zoontje Elias wordt na een val in de vijver van het koninklijke domein doodziek. De angst om zijn zoon te verliezen laat Leopold niet meer los. In een brief aan zijn nicht Queen Victoria schrijft hij: “Pardon, lieve nicht, voor deze brief, die in feite slechts een gezondheidsbulletin is. Vooral bekommerd om een gezondheid die mij zo dierbaar is, ben ik bijna niet bij machte om nog over iets anders te spreken.” Een longontsteking in combinatie met een hartkwaal wordt het kind uiteindelijk fataal. Het sterft op 22 januari 1869 op 9-jarige leeftijd. Van nature al hard en kil, laat Leopold zich na dit verlies nog minder in met gevoelens. Hij wordt afstandelijk tegen zijn vrouw en kinderen. Het koningspaar groeit definitief uit elkaar, toch verwekken ze eind 1871 opnieuw een kind. Marie Henriette lijdt onder zijn nukkig en asociaal gedrag. Ze schrijft aan haar dochter… “Laken wordt de betoverde Burg der Nibelungen. Niemand durft het nog te benaderen. “ Marie Henriette trekt zich meestal terug in Spa waar ze zich helemaal kan werpen op haar liefde voor paarden… en af toe ook een officier. Voor generaal Félix Chazal bijvoorbeeld. Tussen beiden komt het tot een bijwijlen stomende briefwisseling. De toenemende oorlogsdreiging tussen Pruisen en Frankrijk maakt Leopold ongerust. In een brief aan Goffinet stelt hij de vraag of hij niet beter zou onderduiken en de schatkist in veiligheid brengen. Goffinet vindt dit een onzalig plan en wijst hem op zijn plichten. De spanning tussen Pruisen en Frankrijk neemt alsmaar toe. Ook Londen begint zich nu zorgen te maken over een mogelijke schending van het Belgische neutrale grondgebied door één van de twee partijen. De Engelse premier William Gladstone laat weten dat Engeland niet lijdzaam zal toekijken, mocht het zover komen. In eigen land lijkt Leopold de enige die beseft hoe gevaarlijk de toestand is. Op 8 augustus spreekt hij het parlement streng toe. “Het is niet de eerste maal dat België een gevaarlijke beproeving moet ondergaan. Maar nooit is de situatie zo ernstig geweest als vandaag! … Vrijheid, eer, het bestaan van het vaderland staan op het spel.” Het gevaar wijkt wanneer op 1 en 2 september de Frans-Pruisische Oorlog beslecht wordt in de De Slag bij Sedan in het voordeel van de Pruisen. Toch blijft Leopold er bij de regering op aandringen om extra inspanningen te doen voor defensie. Hij wenst dat het lotelingensysteem wordt afgeschaft. In de plaats moet er een algemene dienstplicht komen. Eerste minister d’Anethan heeft er geen oren naar. Deze moet de koning erop wijzen dat extra militaire uitgaven de koning niet geliefd zullen maken bij de bevolking. Maar populariteit is niet iets waar de koning van wakker ligt. “U spreekt over mijn populariteit, maar die is nu niet aan de orde en daarbij, mijn beste eerste minister, verklaar ik dat ik niet zal twijfelen tussen mijn plicht en mijn geliefdheid: een populariteit die steunt op het misleiden van een land omtrent zijn ware belangen zou zwaar wegen op mijn geweten en dat is een last die ik niet wil dragen.“ Volg Johan Op De Beeck op Twitter: https://twitter.com/johanopdebeeck Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/leopold-ii-9789463962094 #JohanOpDeBeeck #LeopoldII #HetHeleVerhaal

In aflevering 3 van de reeks Leopold II vertelt Johan Op de Beeck over het rijpingsproces van Leopold's kolonisatieplannen. Mei 1861. Leopold verblijft in het kuuroord Bad Gastein. Hij voelt zich neerslachtig. Maar de lectuur van een boek geeft hem een nieuwe impuls. Het gaat om het boek ‘Java; or How to Manage a Colony van J.W.B.Money. Vooral het idee van het zogenaamde ‘batig slot’ spreekt hem aan. Nog geen half jaar later schrijft hij Brialmont een lange nota met de titel ‘Canevas de notre publication. De ce que doit forcément être l’ambition de tout pays environné de toutes parts de voisins puissants. Wanneer in 1861 de Amerikaanse Burgeroorlog uitbreekt, kiest het Belgische koningshuis partij voor het Zuiden. Reden: de opportuniteiten voor de Belgische economie. In maart 1862 maakt Leopold alweer een reis. Ditmaal naar Sevilla. Van de weldadige zon ziet hij niet veel , want hij zit er voornamelijk met zijn neus in de boeken van het ‘Archivo General de Indias’. In zijn persoonlijke reisaantekeningen noteert hij zijn bevindingen. “Het is zeer merkwaardig om vast te stellen hoe in China en Marokko de overwonnenen betalen voor de kosten van de expeditie die hen heeft verpletterd.” 1863. Opnieuw reist Leopold naar Egypte. Het wordt een fiasco. De kedive is volgens Leopold een ware ‘ploert’ geworden die zich helemaal te buiten gaat aan spilzucht. Hij eist zelfs zijn geïnvesteerde centen in de Belgische stoomvaartlijn terug. Leopold moet hem uit eigen zak terugbetalen. Dat belet hem echter niet om nog dure uitstapjes te maken naar Luxor, Karnak, en Aboe Simbel. Zijn belangrijkste bezoek is echter aan het in aanbouw zijnde Suezkanaal. Ditmaal staat hij in steile bewondering voor De Lesseps. Dat het kanaal gegraven wordt door tienduizenden spotgoedkope Fellahs stoort hem allerminst. Integendeel zelfs… “ In het Verre Oosten kan de verplichte arbeid wonderen doen, net zoals hier... Als België dat nu maar eens wilde inzien. Dat zou kunnen zorgen voor ‘onuitputtelijke rijkdommen, door het exploiteren van de bodem en de volkeren van het Verre Oosten die alleen zo tot de beschaving en tot welzijn kunnen worden gebracht.” Het is 1865 en er is geen houden aan: Leopold plant opnieuw een reis! Hij is uitgenodigd voor de gouverneur van Ceylon om de eerste spoorlijn van het eiland te komen inhuldigen. Zijn vader, Leopold I tracht hem op andere gedachten te brengen. Het enige wat Leopold hem belooft is dat het zijn laatste reis zal zijn. Na de spoorweginhuldiging keert hij –tegen de afspraken in – niet terug naar huis, maar reist hij door naar India. In zijn brieven aan het thuisfront, spreekt zijn bewondering voor het Britse Kolonialisme. “Nooit heeft India Engeland één centiem gekost. Wat het heeft gekost, heeft het terugbetaald. India voorziet alle benjamins van Engelse families in hun levensonderhoud.” Na Singapore reist hij door naar Sumatra, Hong Kong en Kanton. Hij geraakt er opnieuw gefascineerd door de massale arbeidskracht die China kan opbrengen. Het keizerlijke gezag dat er in verval is biedt volgens hem vele opportuniteiten voor het Westen. Tot zijn grote frustratie worden die echter niet opgemerkt door de regering van zijn eigen land…Leopold blijft het als zijn heilige taak zien om zijn regering op andere gedachten te brengen. Op 10 december 1865 overlijdt Leopold I. Zeven dagen later legt de 35-jarige Leopold II in het halfrond van de Kamer zijn grondwettelijke eed af. In zijn speech legt hij erg de nadruk op zijn onpartijdigheid. Hij wil boven het politieke gewoel staan. Zoals de grondwet het voorschrijft kan de vorst de kabinetsraad voorzitten, wat Leopold II ook meteen doet. Drie dagen na zijn eedaflegging begint hij er al aan. Hij is zenuwachtig en onzeker wanneer hij voor het eerst zijn ministers moest voorzitten. Geen tegenwerping komt over zijn lippen. Een paar maanden later valt van die deemoedige houding niet veel meer te bespeuren. Minister Vandepeereboom ontwaart fundamentele veranderingen: “Beetje bij beetje komt de ware aard van de koning boven. Zijn bedoelingen zijn zeer goed, hij heeft talent, beschikt over beoordelingsvermogen en legt tact aan de dag. Hij heeft al veel gezien en weet veel. Maar bij momenten is hij heimelijk en listig, zo niet dubbelzinnig. Hij verbergt zijn gedachten en legt het zo aan boord dat hij al wie zijn visie tegenstaat, ertoe brengt om zijn kaarten op tafel te leggen.” Leopold heeft van zijn vader ook het buitenlands beleid geërfd, zijn stokpaardje. De hoogste tijd om daarvoor een eigen kabinet samen te stellen. Hij mobiliseert meteen zijn jeugdvriend, de diplomaat Jules Greindl en ook zijn rechterhand baron Goffinet. Volg Johan Op De Beeck op Twitter: https://twitter.com/johanopdebeeck Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/leopold-ii-9789463962094 #JohanOpDeBeeck #LeopoldII #HetHeleVerhaal

“ Om te slagen, moet men eerst durven!” Prins Leopold wordt senator van rechtswege op 9 april 1853, de dag van zijn achttiende verjaardag. Twee jaar later, op 29 december 1855 beklimt hij voor het eerst het spreekgestoelte om zich te mengen in een debat over een wetsontwerp betreffende de oprichting van een regelmatige stoomscheepvaartverbinding tussen België en de Levant. Hij houdt een vurig pleidooi. Hij ziet de Levant als een nieuw afzetgebied wat betreft de handel in onder andere suiker, stoffen, wapens, spijkers en glas. Een directe stoomvaartverbinding met België zou die handel dan ook stimuleren. Tevens stelt hij vast dat het merk “België” nog onbekend was in het Oosten. Daarom pleit hij om het diplomatiek korps uit te breiden. Leopold ziet het groots. Ook in eigen land is er nog veel ruimte voor verbetering. De grote Belgische steden hebben volgens hem alle belang bij bij de ontwikkeling van nationale kunstprojecten, imposante architectuur, grote parken en open ruimtes. Hij wil de stedelingen de mogelijkheid bieden om de geneugtes van het platteland te smaken, zonder dat de mensen daarvoor verre verplaatsingen hoeven te maken. "Als God me een lang leven schenkt en me toelaat mijn taak uit te voeren, dan wordt Brussel een stad hors catégorie.” Zijn stokpaardje blijft echter de economische vooruitgang in België. Er moet volgens hem geïnvesteerd worden in havens en spoorwegen die de exportmogelijkheden zouden verruimen. En het duurt niet lang meer of hij neemt in de senaat de volgende gewaagde woorden in de mond. “Handelsposten en kolonies, mijne heren, hebben niet alleen de commerciële posities van de betrokken volkeren verstevigd; deze naties hebben hun grootsheid aan deze instellingen te danken.” Om zijn kolonisatieplannen beter te kunnen vormgeven richt hij discreet een persoonlijke studiekring op. De spilfiguren daarvan zijn Adrien Goffinet, de militair Alexis Brialmont en de secretaris-generaal van Buitenlandse zaken Auguste Lambermont. Op 18 februari 1858 bevalt Marie Henriette van een eerste kindje, Louise. Toch voelt hij een lichte ontgoocheling omdat er ‘slechts’ een meisje in de wieg ligt. De Belgische grondwet laat immers enkel mannen toe op de troon. Uiteindelijk wordt zijn wens verhoord wanneer op 12 juni 1859 een zoontje geboren wordt. Het krijgt ook de naam Leopold. Het kind is volgens Leopold een lelijke donder, groot en dik. Het jonge vaderschap belet Leopold niet om meer tijd in het buitenland door te brengen dan bij zijn gezin. Zijn vader, Leopold I, moet hem zelfs bevelen om terug naar huis te keren om de bevallig van zijn derde kind mee te maken. Uit zichzelf heeft de jonge Leopold hierin namelijk geen reden gezien om uit verre oorden terug te keren. In mei 1859 wil Leopold I Frankrijk en Engeland steunen in de Tweede Opiumoorlog. Ook zijn zoon Leopold II is het idee genegen. Hij ziet meteen de economische voordelen die aan een mogelijke militaire deelname verbonden kunnen zijn. De regering vindt echter dat de Belgische neutraliteitspositie niet geschonden mag worden. Leopold beseft dat als hij een kolonie wil verwerven, hij eerst de publieke opinie moet kneden. Dat doet hij door samen met Alexis Brialmont een boek uit te brengen waarin ze hun standpunten trachten duidelijk te maken. ‘Complément de l’oeuvre de 1830’. Hun geprefereerde regio is niet Afrika maar China. In maart 1860 maakt Leopold zijn zoveelste buitenlandse reis, naar Constantinopel, en dat tot grote ergernis van zijn vader Leopold I die al die vreemdsoortige expedities van zijn zoon maar niets vindt. Hij lijkt geen aandacht te hebben voor zijn kroost. Leopold vertoeft in Constantinopel het liefst in Westerse kringen. Vooral de manier waarop de Britse, Franse en Oostenrijkse diplomaten de Ottomanen bespelen vindt hij uitermate boeiend. Al het krediet dat hij Leopold voor zichzelf en zijn land bij de sultan heeft opgebouwd belandt in de vergeetput wanneer hij om geschenkjes begint te bedelen. Tuk als hij is op oosterse kostbaarheden ziet hij er geen been in om een bewerkt lederen zadel en een stel zilveren waterpijpen te vragen. Het is een schandaal dat zowel in de Engelse als Belgische pers terecht komt. Naar verluidt zou Leopold zelfs een met edelstenen ingelegde waterpijp gestolen hebben. Leopold I begint zich nu grote zorgen te maken over het karakter van zijn 25-jarige troonopvolger. In een brief aan zijn zoon maakt hij duidelijk dat de klok op 5 voor 12 staat. Volg Johan Op De Beeck op Twitter: https://twitter.com/johanopdebeeck Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/leopold-ii-9789463962094 #JohanOpDeBeeck #LeopoldII #HetHeleVerhaal

‘Hij is zo onbeheersbaar en kribbig als men zich maar kan indenken. Niet te begrijpen, want noch zijn moeder, noch zijn vader is zo.’ Dit schrijft Leopold I over zijn zoon in een brief aan zijn nicht Queen Victoria in 1844. Hij heeft een vermoeden dat in zijn 9-jarige zoon een hooghartige, zelfs donkere natuur schuilt. 6 jaar eerder omschreef Leopold I zijn zoon al als ‘een klein tirannetje’. De kleine Leopold is dolgelukkig wanneer zijn familieleden hem als ‘Monseigneur’ en de bedienden hem als ‘Hoogheid’ aanspreken. Ook wanneer hij opgroeit blijkt hij een moeilijk kind te zijn: lui, hooghartig, wispelturig, soms gewelddadig en vaak onhandelbaar. Zijn leraars en opvoeders drijft hij regelmatig tot wanhoop. De koning maakt zich ernstige zorgen over het vadsige karakter van zijn troonopvolger en vooral over diens bedroevende leerresultaten. Toch zijn er twee zaken waarvoor de jonge prins een bijzondere belangstelling heeft : aardrijkskunde en politiek. Het overlijden van koningin Louise Marie in 1850 is een zware slag voor Leopold. De gevoelskloof met zijn vader wordt er alleen maar wijder door. Het is vooral met de burggraaf Edward Conway en diens vriend Jules van Praet, de kabinetschef van de koning, dat hij een vertrouwelijke band heeft. Naarmate de jonge Leopold zijn 18de levensjaar nadert, gaat de koning zich meer en meer met de opvoeding van zijn zoon bemoeien. Om van hem een echte staatsman te maken, is er nog veel werk aan de winkel. Hij tracht hem te onderwijzen in ingewikkelde staatskwesties zoals de delicate evenwichtsoefening die België moet onderhouden tussen het Verenigd Koninkrijk en het Franse Keizerrijk van Napoleon III. Zijn zoon toont zich op dit vlak weldegelijk leergierig en slim. Marie Henriëtte van Oostenrijk Op 22 augustus 1853 trouwt de 18-jarige Leopold in Brussel met aartshertogin Marie Henriëtte van Oostenrijk. Het is een goed uitgekiende zet op het vlak van huwelijkspolitiek maar op persoonlijk vlak is het een mismatch van formaat. Leopold, vol van eigendunk en koninklijke sérieux, vindt zijn echtgenote maar knorrig en onbeleefd. Terwijl de liberaal en ruimdenkende Marie Henriëtte haar man enggeestig en onverdraagzaam vindt. Bovendien lijken de pasgehuwden niet te begrijpen wat er van hen verwacht wordt : elkaar leren waarderen, maar vooral ook een troonopvolger verwekken. De hulp van ervaringsdeskundige Queen Victoria wordt ingeroepen om hen te leren hoe de vork precies in de steel zit. De huwelijksreis gaat dus naar Londen. Veldtocht tegen Nederland Een jaar na zijn huwelijk heeft de hertog van Brabant gevonden wat hij nodig heeft: een uitweg uit zijn huiselijke miserie en een doel in het leven. Dat doel is niets minder dan het veroveren van nieuw gebied voor het jonge België. Plots blijkt de prinselijke nietsnut een man met een visie te zijn. De plannen die hij bij zijn vader Leopold I op tafel legt zijn zeer concreet en tot in de puntjes voorbereid. Hij heeft een complete veldtocht tegen Nederland uitgetekend en een plan voor de annexatie van aangrenzende ‘katholieke’ provincies. Hij wil weer Belgisch maken wat ooit Belgisch was, en in één beweging door Nederland te dwingen om zijn overzeese kolonies aan België af te staan. Leopold I fronst de wenkbrauwen maar staat er niet meteen weigerachtig tegenover. Het plan wordt pas afgeblazen wanneer ze geen diplomatieke steun vinden bij de internationale grootmachten. 1854 : een tweede huwelijksreis voert het jonge echtpaar van Venetië over Rome naar Egypte. Leopold heeft er weinig oog voor de antiquiteiten, maar des te meer voor de zakelijke opportuniteiten. Hij ziet meteen de ongekende mogelijkheden van het Suezkanaal dat er volop in aanbouw is. In een brief aan het thuisfront laat hij weten; "Ik heb slechts één doel en één verlangen, namelijk mezelf praktisch te instrueren, de wereld en zijn bewoners leren kennen. Er zullen momenten komen waarop deze kennis me van nut zal zijn." Volg Johan Op De Beeck op Twitter: https://twitter.com/johanopdebeeck Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/leopold-ii-9789463962094 #JohanOpDeBeeck #LeopoldII #HetHeleVerhaal

In het jonge België, dat op velerlei terrein energie ontplooide, aanvankelijk veel meer dan Noord-Nederland, was het Nederlands voorlopig vrijwel overal uit het openbaar bestuur verdwenen. Het was er alles Frans wat de klok sloeg. Toch kende de nieuwe koning, een geboren Duitser, de taal van zijn Vlaamse onderdanen, maar hij sprak het Nederlands nauwelijks. In 1856, toen hij een kwarteeuw koning was, beloofde Leopold ‘ce bon vieux flamand’ te zullen handhaven. Toen zijn oudste zoon, de hertog van Brabant en latere koning Leopold II, twaalf jaar geworden was, begeerde de koning, dat zowel deze als diens broer, de graaf van Vlaanderen, ‘onder eenen schrijver, wiens werken zoo veel bijval verkregen hebben, de studie eener taal’ zouden voortzetten, ‘die door eene groote meerderheid hunner landgenoten wordt gesproken’. Daarom benoemde Leopold I niemand minder dan Hendrik Conscience, die toen griffier was bij de Koninklijke Academie van Schoone Kunsten te Antwerpen, tot hun ‘leeraar in de Vlaamsche taal en letterkunde’; maar mede tengevolge van de partijpolitiek, waarin de latere ‘patriarch der Vlaamse letterkunde’ was betrokken, is dit koninklijk besluit nooit uitgevoerd. Leopold II betuigde als koning herhaal-delijk zijn sympathie voor het Nederlands, maar het duurde heel lang eer hij naliet Frans te spreken, ook tot de leiders der Nederlandse congressen of tot de leden der Koninklijke Vlaamse Academie. Toen hij als hertog van Brabant met Maria Hendrika, aartshertogin van Oostenrijk, huwde, prijkte in Gent, boven een verlichte gevel, het uitbundig toegejuichte versje, dat misschien gemaakt was door Prudens van Duyse: ‘Ik ontsteke twintig keerskens meer of min Voor den Hertog en de Hertogin: Maar ik zal er wel duizend ontsteken, Als Uw kindeken Vlaemsch zal spreken’. De zoon van Leopold II is evenwel heel jong gestorven. Troonopvolger was weldra de zoon van zijn broeder Philips, graaf van Vlaanderen, gehuwd met Prinses Maria van Hohenzollem-Sigmaringen. Toen deze jonge kroonprins Boudewijn in 1886 in het openbare leven zou treden, waren de Vlamingen bang, dat ook dit derde geslacht hunner koningen praktisch Vlaamsonkundig zou blijken. Daarom verzocht het Willems-Fonds, dat toen geleid werd door Julius Vuylsteke, aan prins Boudewijn om in het openbaar Nederlands te spreken, onder het klemmend betoog: ‘Evenals in Oostenrijk, waar zoovele volken elk hunne eigene taal spreken en liefhebben, de vorsten van het Keizerlijk Huis, zoo nauw aan het Uwe verwant, het zich tot plicht rekenen die verschillende talen aan te leeren, evenzoo zal Uwe Hoogheid, geboren in de hoofdstad van het aloude Brabant, getuige van den prijs, waarop de Vlaamsche bevolking getoond heeft hare taal te stellen, zich gedrongen hebben gevoeld die taal machtig te worden, zoowel als die van de andere helft der Belgen’. Inderdaad kende Boudewijn Nederlands; evenals zijn uit Oostenrijk afkomstige tante, die evenwel na haar komst in Brussel het dapper aangeleerde Nederlands moest verzaken, doordat de hof kringen dit uitscholden voor een ‘patois flamand’, totdat zij het jaren later, na het tot kracht komen der Vlaamse Beweging, op gevorderde leeftijd opnieuw ging aanleren. In 1887 werd op de Grote Markt te Brugge het standbeeld onthuld van de helden van de Guldensporenslag te Kortrijk in 1302: Pieter de Conine en Jan Breidel, die beroemd geworden waren door Consciences Leeuw van Vlaanderen. Dit werd een daverend Vlaams volksfeest. Enkele weken later kwam Leopold II er de helden van 1302 eren met een rede in het Frans, die zeer veel weerklank vond bij de Vlamingen, toen men vernam, dat hij d,eze toespraak in het Nederlands had willen uitspreken, doch dit op aandrang van de franskiljonse burgemeester had nagelaten. Maar de volgende dag kwam de jonge kroonprins Boudewijn te Brugge en sprak er uren lang uitstekend Nederlands, wat het volk in laaiende geestdrift deed juichen: ‘wij hebben eenen Vlaamschen Prins!’ In datzelfde jaar kwamen koning en koningin op uitnodiging van de burgemeester van Brussel, Karel Buls, de eerste voorstelling in de vernieuwde Vlaamse schouwburg bijwonen, waarbij de koning in een Nederlandse rede o.a. verklaarde: ‘Indien de kennis der vreemde talen ten onzen tijde bijzonder nuttig is, is die der nationale talen eene noodzakelijkheid. Het is noodig ze aan de jeugd gelijktijdig te doen aanleeren en het is te wenschen, dat het gebruik er van aan alle Belgen meer en meer gemeen worde’. Hierop volgden daverende toejuichingen, zelfs van ‘Leve onze Vlaamsche Koning!’ Meer Infio: https://belgiancongo.medium.com/leopold-ii-den-vlaamschen-koning-e0534525be8e Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #LeopoldII #Vlaanderen #VlaamseBeweging

30 juni 2010 werd Congo onafhankelijk. Premier Patrice Lumumba verketterde in een bijtende toespraak het koloniale beleid van de Belgen. Ze zouden de zwarten hebben uitgebuit, gefolterd en vermoord. De Congolezen moesten met lede ogen zien hoe hun blanke meesters zich in hun luxueuze villa’s als vorsten gedroegen. Had hij gelijk of ongelijk? Bwana Kitoko gaat in negen afleveringen op zoek naar de zwarte ziel van de Belgen en de blanke roots van de Kongolees. Pat Donnez zijn moeder, Aline, zat drie jaar in de Kongo, in Boma. Ze werkte in de Foyer Sociale. Wat is er van haar werk overgebleven na al die jaren? Leven haar twee doopkinderen nog die naar haar zijn genoemd? Hoe zit het met de ‘achtergebleven’ Belgen? Waarom zitten zij in Congo, en keren ze ooit naar het vaderland weer? Wat is dat: een Afrikaanse ziel? Hoe klinkt dit hart van de duisternis? Bwana Kitoko werd uitgezonden op Radio 1 en Klara en is bekroond met de Prijs van de Radio- en televisiekritiek. Volg Pat Donnez op Twitter: https://www.patdonnez.be/ Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BwanaKitoko #BelgischCongo #PatDonnez

30 juni 2010 werd Congo onafhankelijk. Premier Patrice Lumumba verketterde in een bijtende toespraak het koloniale beleid van de Belgen. Ze zouden de zwarten hebben uitgebuit, gefolterd en vermoord. De Congolezen moesten met lede ogen zien hoe hun blanke meesters zich in hun luxueuze villa’s als vorsten gedroegen. Had hij gelijk of ongelijk? Bwana Kitoko gaat in negen afleveringen op zoek naar de zwarte ziel van de Belgen en de blanke roots van de Kongolees. Pat Donnez zijn moeder, Aline, zat drie jaar in de Kongo, in Boma. Ze werkte in de Foyer Sociale. Wat is er van haar werk overgebleven na al die jaren? Leven haar twee doopkinderen nog die naar haar zijn genoemd? Hoe zit het met de ‘achtergebleven’ Belgen? Waarom zitten zij in Congo, en keren ze ooit naar het vaderland weer? Wat is dat: een Afrikaanse ziel? Hoe klinkt dit hart van de duisternis? Bwana Kitoko werd uitgezonden op Radio 1 en Klara en is bekroond met de Prijs van de Radio- en televisiekritiek. Volg Pat Donnez op Twitter: https://www.patdonnez.be/ Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BwanaKitoko #BelgischCongo #PatDonnez

30 juni 2010 werd Congo onafhankelijk. Premier Patrice Lumumba verketterde in een bijtende toespraak het koloniale beleid van de Belgen. Ze zouden de zwarten hebben uitgebuit, gefolterd en vermoord. De Congolezen moesten met lede ogen zien hoe hun blanke meesters zich in hun luxueuze villa’s als vorsten gedroegen. Had hij gelijk of ongelijk? Bwana Kitoko gaat in negen afleveringen op zoek naar de zwarte ziel van de Belgen en de blanke roots van de Kongolees. Pat Donnez zijn moeder, Aline, zat drie jaar in de Kongo, in Boma. Ze werkte in de Foyer Sociale. Wat is er van haar werk overgebleven na al die jaren? Leven haar twee doopkinderen nog die naar haar zijn genoemd? Hoe zit het met de ‘achtergebleven’ Belgen? Waarom zitten zij in Congo, en keren ze ooit naar het vaderland weer? Wat is dat: een Afrikaanse ziel? Hoe klinkt dit hart van de duisternis? Bwana Kitoko werd uitgezonden op Radio 1 en Klara en is bekroond met de Prijs van de Radio- en televisiekritiek. Volg Pat Donnez op Twitter: https://www.patdonnez.be/ Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BwanaKitoko #BelgischCongo #PatDonnez

30 juni 2010 werd Congo onafhankelijk. Premier Patrice Lumumba verketterde in een bijtende toespraak het koloniale beleid van de Belgen. Ze zouden de zwarten hebben uitgebuit, gefolterd en vermoord. De Congolezen moesten met lede ogen zien hoe hun blanke meesters zich in hun luxueuze villa’s als vorsten gedroegen. Had hij gelijk of ongelijk? Bwana Kitoko gaat in negen afleveringen op zoek naar de zwarte ziel van de Belgen en de blanke roots van de Kongolees. Pat Donnez zijn moeder, Aline, zat drie jaar in de Kongo, in Boma. Ze werkte in de Foyer Sociale. Wat is er van haar werk overgebleven na al die jaren? Leven haar twee doopkinderen nog die naar haar zijn genoemd? Hoe zit het met de ‘achtergebleven’ Belgen? Waarom zitten zij in Congo, en keren ze ooit naar het vaderland weer? Wat is dat: een Afrikaanse ziel? Hoe klinkt dit hart van de duisternis? Bwana Kitoko werd uitgezonden op Radio 1 en Klara en is bekroond met de Prijs van de Radio- en televisiekritiek. Volg Pat Donnez op Twitter: https://www.patdonnez.be/ Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BwanaKitoko #BelgischCongo #PatDonnez

30 juni 2010 werd Congo onafhankelijk. Premier Patrice Lumumba verketterde in een bijtende toespraak het koloniale beleid van de Belgen. Ze zouden de zwarten hebben uitgebuit, gefolterd en vermoord. De Congolezen moesten met lede ogen zien hoe hun blanke meesters zich in hun luxueuze villa’s als vorsten gedroegen. Had hij gelijk of ongelijk? Bwana Kitoko gaat in negen afleveringen op zoek naar de zwarte ziel van de Belgen en de blanke roots van de Kongolees. Pat Donnez zijn moeder, Aline, zat drie jaar in de Kongo, in Boma. Ze werkte in de Foyer Sociale. Wat is er van haar werk overgebleven na al die jaren? Leven haar twee doopkinderen nog die naar haar zijn genoemd? Hoe zit het met de ‘achtergebleven’ Belgen? Waarom zitten zij in Congo, en keren ze ooit naar het vaderland weer? Wat is dat: een Afrikaanse ziel? Hoe klinkt dit hart van de duisternis? Bwana Kitoko werd uitgezonden op Radio 1 en Klara en is bekroond met de Prijs van de Radio- en televisiekritiek. Volg Pat Donnez op Twitter: https://www.patdonnez.be/ Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BwanaKitoko #BelgischCongo #PatDonnez

30 juni 2010 werd Congo onafhankelijk. Premier Patrice Lumumba verketterde in een bijtende toespraak het koloniale beleid van de Belgen. Ze zouden de zwarten hebben uitgebuit, gefolterd en vermoord. De Congolezen moesten met lede ogen zien hoe hun blanke meesters zich in hun luxueuze villa’s als vorsten gedroegen. Had hij gelijk of ongelijk? Bwana Kitoko gaat in negen afleveringen op zoek naar de zwarte ziel van de Belgen en de blanke roots van de Kongolees. Pat Donnez zijn moeder, Aline, zat drie jaar in de Kongo, in Boma. Ze werkte in de Foyer Sociale. Wat is er van haar werk overgebleven na al die jaren? Leven haar twee doopkinderen nog die naar haar zijn genoemd? Hoe zit het met de ‘achtergebleven’ Belgen? Waarom zitten zij in Congo, en keren ze ooit naar het vaderland weer? Wat is dat: een Afrikaanse ziel? Hoe klinkt dit hart van de duisternis? Bwana Kitoko werd uitgezonden op Radio 1 en Klara en is bekroond met de Prijs van de Radio- en televisiekritiek. Volg Pat Donnez op Twitter: https://www.patdonnez.be/ Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BwanaKitoko #BelgischCongo #PatDonnez

L'Exposition internationale de Bruxelles de 1897 est une exposition universelle qui s'est tenue à Bruxelles, en Belgique, du 10 mai au 8 novembre 1897. Un élément distinct était l'exposition coloniale qui s'est tenue à Tervuren dans le Palais des Colonies spécialement construit. Celui-ci était entièrement dominé par l'État du Congo indépendant, avec lequel la Belgique était liée par une union personnelle à travers le chef de l'État commun, Léopold II. Un an plus tard, l'exposition prend un caractère définitif et la collection est hébergée dans un nouveau bâtiment, le Musée royal de l'Afrique centrale. L'idée d'une exposition coloniale n'était pas nouvelle. L'État du Congo indépendant a déjà été largement couvert lors de l'exposition d'Anvers. Cette fois, le département de la colonie voulait surtout répondre à l'opinion publique envers l'État du Congo. Pour l'occasion, 270 Congolais ont été emmenés par bateau à Tervuren pour peupler trois villages traditionnels. Avec les expositions du Palais des Colonies, il s'agissait de donner aux gens un aperçu instructif de la vie du Congo. Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Expo1897 #LexpositionUniverselle #Tervuren

30 juni 2010 werd Congo onafhankelijk. Premier Patrice Lumumba verketterde in een bijtende toespraak het koloniale beleid van de Belgen. Ze zouden de zwarten hebben uitgebuit, gefolterd en vermoord. De Congolezen moesten met lede ogen zien hoe hun blanke meesters zich in hun luxueuze villa’s als vorsten gedroegen. Had hij gelijk of ongelijk? Bwana Kitoko gaat in negen afleveringen op zoek naar de zwarte ziel van de Belgen en de blanke roots van de Kongolees. Pat Donnez zijn moeder, Aline, zat drie jaar in de Kongo, in Boma. Ze werkte in de Foyer Sociale. Wat is er van haar werk overgebleven na al die jaren? Leven haar twee doopkinderen nog die naar haar zijn genoemd? Hoe zit het met de ‘achtergebleven’ Belgen? Waarom zitten zij in Congo, en keren ze ooit naar het vaderland weer? Wat is dat: een Afrikaanse ziel? Hoe klinkt dit hart van de duisternis? Bwana Kitoko werd uitgezonden op Radio 1 en Klara en is bekroond met de Prijs van de Radio- en televisiekritiek. Volg Pat Donnez op Twitter: https://www.patdonnez.be/ Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BwanaKitoko #BelgischCongo #PatDonnez

Was Leopold II (1835 - 1909) een grote koning? De vorst regeerde vanaf 1865 tot aan zijn dood in 1909 over België en was gedurende 23 jaar de soeverein van Congo-Vrijstaat. Johan Op de Beeck onderzoekt zijn echte verantwoordelijkheid daar.Leopolds leven omvatte echter veel meer dan het koloniale verleden van België. De koning vocht voor de defensie en de economische onafhankelijkheid van zijn prille natie. In zijn omgang met staatshoofden en media getuigde hij van sterk staatsmanschap, zoniet van doortrapte sluwheid. Hij regeerde over België in een van de woeligste periodes. Controversieel is ook zijn privéleven, vol koppigheid, avontuur, bizar gedrag en overspel. Na Napoleon en De Zonnekoning schrijft meesterverteller Johan Op de Beeck opnieuw een pageturner over een van de belangrijkste en kleurrijkste historische figuren uit de geschiedenis. Een meeslepend levensverhaal, actueler dan ooit. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Volg Johan Op De Beeck op Twitter: https://twitter.com/johanopdebeeck Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/leopold-ii-9789463962094 #JohanOpdeBeeck #Leopold2 #HetHeleVerhaal

Terwijl het Belgische leger in eigen land bijna vier jaar lang achter de IJzer het laatste stukje grondgebied verdedigde, waren de Belgische koloniale troepen in Afrika in het offensief. Onder leiding van Belgische officieren veroverden Congolese soldaten van de Force publique een stuk Duitse kolonie, tien keer zo groot als België. De verovering van Tabora betekende voorlopig het einde van de Belgische operaties. De Belgische regering leek niet bereid de Force Publique verder in te zetten. Pas in het voorjaar van 1917 kon een beperkte Belgische troepenmacht in actie schieten. De Belgisch-Congolese troepen stonden onder bevel van kolonel Armand Huyghé en waren verdeeld in twee brigades. De eerste achtervolgde de troepen van majoor Wintgens, die nog altijd in de streek van Tabora opereerde, de andere hielp bij de strijd tegen de hoofdmacht van Lettow-Vorbeck, dienaar het zuiden was uitgeweken. De achtervolging van de troepen van Wintgens duurde vijf maanden, hoewel de zieke Duitse majoor zelf al in mei 1917 gevangen werd genomen. Maar reeds in mei 1917 ontruimden de Belgische troepen Tabora, volgens een afspraak met de Britten. De Force Publique controleerde wel nog de oostelijke oever van het Tanganyikameer en een strook tot aan het Victoriameer, met de bedoeling daar te blijven. De Britten dachten er anders over. Door de verovering van Duits Oost-Afrika konden ze een oude droom realiseren: de spoorweg Caïro-Kaapstad, van het noorden tot het zuiden van Afrika, helemaal op Brits territorium. Die spoorweg (die er uiteindelijk nooit zou komen) moest tussen het Victoria- en het Tanganyikameer lopen. Dus wilden de Britten daar de baas worden. Op de vredesconferentie van Parijs, in 1919, probeerden de Belgen het veroverde gebied te behouden of – nog beter – te ruilen tegen ander gebied in Afrika: een stuk Angola aan de monding van de Congostroom, of delen van Uganda en Soedan. Het pakte anders uit. De Belgische delegatie in Parijs vernam via de kranten dat de grote mogendheden beslist hadden om heel het voormalige Duits Oost-Afrika aan de Britten toe te wijzen, onder de vorm van een mandaatgebied van de Volkenbond. Na zware protesten mochten de Belgen dan toch een deel van hun veroveringen houden. Ruanda-Urundi werd een Belgisch mandaatgebied. Bovendien mochten goederen vanuit Congo zonder douanerechten via de Tanganyikaspoorweg worden vervoerd naar de Indische Oceaan. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Rwanda #Burundi #BelgischeKoloniën

Leopold II. Het hele verhaal brengt tal van minder bekende facetten van de persoonlijkheid van onze tweede koning in beeld. Dankzij de meeslepende schrijfstijl van Op de Beeck is deze turf van 900 bladzijden een heuse pageturner met een schat aan informatie. Was Leopold II (1835 - 1909) een grote koning of een massamoordenaar? De vorst regeerde vanaf 1865 tot aan zijn dood in 1909 over België en was gedurende 23 jaar de soeverein van Congo-Vrijstaat. Johan Op de Beeck onderzoekt zijn echte verantwoordelijkheid daar. Leopolds leven omvatte echter veel meer dan het koloniale verleden van België. De koning vocht voor de defensie en de economische onafhankelijkheid van zijn prille natie. In zijn omgang met staatshoofden en media getuigde hij van sterk staatsmanschap, zoniet van doortrapte sluwheid. Hij regeerde over België in een van de woeligste periodes. Controversieel is ook zijn privéleven, vol koppigheid, avontuur, bizar gedrag en overspel. Na Napoleon en De Zonnekoning schrijft meesterverteller Johan Op de Beeck opnieuw een pageturner over een van de belangrijkste en kleurrijkste historische figuren uit de geschiedenis. Een meeslepend levensverhaal, actueler dan ooit. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Volg Johan Op De Beeck op Twitter: https://twitter.com/johanopdebeeck Koop Boek: https://www.standaardboekhandel.be/p/leopold-ii-9789463962094 #JohanOpdeBeeck #Leopold2 #HetHeleVerhaal

Father Guido Haazen became director of Kamina Central School in what was then the Belgian Congo in September 1953. Within weeks he established an ensemble consisting of a male choir – about forty-five boys aged nine to fourteen and fifteen adults – and percussion. In 1957 he received royal consent to name the ensemble Les Troubadours du Roi Bauduoin in honour of the Belgian king Baudouin I. In the same year Haazen and the Baluba people of Kasai and Katanga began developing the Missa Luba from collective improvisations on traditional song forms. It was first celebrated at the Catholic mission of St. Bavo in Kamina on 23 March 1958. The next day, the ensemble left for a tour of Europe, performing the Mass and Congolese folk music in Belgium. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Baptism #KingBaudouin #BelgianCongo

De CMB werd opgericht in 1895 onder de naam Compagnie Belge Maritime du Congo (CBMC). Op verzoek van Leopold II van België werd met Britse investeerders een vaste verbinding geopend op de Kongostaat van de koning. Op 6 februari 1895 verliet de Léopoldville als eerste de haven van Antwerpen. Zestig jaar lang waren de Congoboten op de lijndienst Antwerpen–Matadi een begrip. Op 2 november 1911 kreeg de rederij een beursnotering op de Brusselse beurs. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #Documentaire #AntwerpseHaven

Katanga is een provincie in de Democratische Republiek Congo. Als Congo zo groot is als West-Europa, dan is Katanga zo groot als Frankrijk. Voor de welingelichten, tijdens de kolonisatieperiode was het machtige Congo onderdeel van het kleine België. Op 11 juli 1960 roept de Katangese beweging onder leiding van Moïshe Tshombe de onafhankelijkheid uit. Tot op heden is hij de grote held van de Katangezen. Wat later roept ook Zuid-Kasaï onder leiding van Mulopwe Kalonji de onafhankelijkheid uit. Katanga zal als onafhankelijke staat drie jaar standhouden met zijn legendarisch leger van Katangese gendarmes. Maar na verscheidene grote militaire confrontaties met UNO-blauwhelmen en onder druk van de Amerikaanse Kennedy administratie moet Katanga op 13 januari 1963 capituleren. Moise Tshombe gaat in ballingschap naar het buitenland. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #MoïseTshombe #Katanga #CongoCrisis

Om 11.00 uur in de ochtend van 3 april 1925, dreunde een driemotorige tweedekker boven Leopoldstad de lucht in. De crème de la crème van de koloniale samenleving wachtte en een band sloeg nummers van het Belgische volkslied "La Brabanconne" in. Het vliegtuig, een Handley-Page, bijgenaamd “Princesse Marie-Josée”, verliet Brussel midden februari en voltooide zijn reis onder bevel van luitenant Thieffry in 75 vlieguren (meer dan 50 dagen). Deze gedurfde inspanning was het begin van de koloniale dienst van BENA (de kolonie had 25% van het kapitaal bijgedragen toen de nieuwe Belgische luchtvaart maatschappij in 1923 werd opgericht). Drie andere vliegtuigen werden over zee verscheept. In de komende twee jaar zou BENA 80 luchtverbindingen binnen de kolonie opzetten. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Sabena #BelgischCongo #EdmondThieffry

Katanga, van 1971 tot 1997 Shaba genoemd, was sinds 1910 een provincie van Belgisch Congo. De hoofdstad was Elizabethstad, Katanga was economisch van groot belang voor Congo omwille van de bodemschatten. De ondergrond bevat o.a. grote voorraden koper, kobalt en uranium. Katanga was tussen 1960 en 1963 een onafhankelijke staat, na een secessie van de Republiek Congo. (Ook wel gekend als Congo-Leopoldstad) De president in deze korte periode was Moïse Tshombe, van de CONAKAT-partij. Hij riep op 11 juli 1960 de onafhankelijkheid van de rijke mijnprovincie uit. Nadien werd het land opnieuw een provincie van Congo. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #MoïseTshombe #Katanga #CongoCrisis

De Simba's waren Congolese opstandelingen die in 1964 grote delen van Oost-Congo veroverden. Als gevolg van hun moordpartijen maakten de Belgische militaire operaties, de Ommegang en Dragon Rouge , een einde aan de Simba-opstand. Op 1 augustus 1964 drongen Simba's vanuit Kindu het diocees van Stanleystad binnen. Op 4 augustus maakten ze zich meester van de stad. Soumialot en Gbenye die met een tussenspanne van een week in Stanleystad arriveerden, eisten beiden dat een plechtige dankmis in de kathedraal werd opgedragen te hunner ere. Spoedig nadien begon het moorden. De elite van Stanleystad – 2500 à 3000 personen – werd omgebracht. Velen werden geëxecuteerd voor het standbeeld van Lumumba. Er waren daden van kannibalisme, doders die het hart of andere lichaamsdelen van hun slachtoffers opaten. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #SimbaOpstand #CongoCrisis #Stanleystad

Scheut is een internationaal instituut van religieuze missionarissen. De officiële naam van Scheut is: Congregatie van het Onbevlekt Hart van Maria. In het Latijn is dat "Congregatio Immaculati Cordis Mariae" en dikwijls worden alleen de beginletters ervan, namelijk C.I.C.M., gebruikt. In sommige landen zijn we vooral onder die naam gekend. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #Missionarissen #Nederland

Jong, ambitieus en nieuwsgierig: dat is het profiel van de doorsnee-Belgen die naar de Belgische kolonie vertrekken. Na vijftig jaar, in 1960, moeten ze er halsoverkop vertrekken. De kolonialen van toen bouwen in Belgie? een nieuw leven uit, maar 'hun Congo' zullen ze nooit meer kwijt geraken. Het was de mooiste tijd van hun leven, nog altijd. In Congo. De schoonste tijd van mijn leven herleven vijftig jaar van Belgische kolonisatie in 400 foto's. Dit kijkboek is doorspekt met korte getuigenissen van oud-kolonialen. Met nostalgie maar ook met de nodige kritiek denken zij terug aan de bevrijding uit het Belgische keurslijf, aan hun jeugd en kracht van die jaren, aan de zon en de overweldigende natuur en aan het vele werk en de spectaculaire resultaten, maar ook aan de zwarte vernedering, het blanke hedonisme en de brute macht. Dingen die ons vandaag verbijsteren maar die toen de gewoonste zaak van de wereld waren. Historicus Jan Raymaekers registreert de Congoblues die in de verhalen van ex-kolonialen klinkt en illustreert hun relaas met een overvloed aan prachtig en verrassend fotomateriaal. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #OudKolonialen #JanRaymaekers

Reeds sinds de negende eeuw vertrekken vanuit Zanzibar Arabische handelsroutes naar alle windstreken. Een groot deel van de karavanen vervoert een gecontesteerd ‘handelswaar’: Afrikaanse slaven. Wanneer de Europese slavenhandel omstreeks 1850 formeel aan banden wordt gelegd, kunnen Arabische kooplui hun handelscampagnes en slavenraids in Midden-Afrika intensifiëren. Hoewel bekering geen primaire motivatie is, leidt hun economische dominantie wel tot een vergaande arabisering en islamisering van de regio. Na aanvankelijke bondgenootschappen tussen vertegenwoordigers van de Onafhankelijke Congostaat en deze handelaars ontstaan in de jaren 1890 militaire conflicten. In wat bekend staat als de ‘Belgo-Arabische oorlog’ (1892-1894) verovert de Force Publique van de Onafhankelijke Congostaat de zeggenschap over het gebied. In België wordt het draagvlak voor deze operaties in grote mate gecreëerd door de Société antiesclavagiste de Belgique, een vereniging van voornamelijk katholieke intellectuelen die is opgericht na een preek van Charles Lavigerie, kardinaal van Algiers en stichter van de Witte Paters, in Brussel in 1888. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #arabischeSlavernij #Arabieren #Slavernij

In 1967 werd in Chastre een gedachteniskapel opgericht na het drama van Kongolo van 1962, waarbij twintig spiritijnen vermoord werden. Wat men niet kon voorzien was dat er onder de missionarissen en burgers in Congo nog zoveel meer slachtoffers zouden vallen tijdens de daaropvolgende simba-opstand (1964-1966). In het totaal werden op de buitenmuur van de kapel uiteindelijk 216 namen van slachtoffers aangebracht, waaronder alle 165 religieuze katholieke slachtoffers van de simba-opstand. Een toevallige bezoeker van dit memoriaal zal zich wellicht niet realiseren welke dramatische gebeurtenissen zich achter deze namenlijst hebben afgespeeld. Van daar ook de nood aan een historisch onderzoek als dit om die realiteit, hoe luguber ook, te reconstrueren. De grote vraag waarom de simba?s de religieuzen als opvallend doelwit wilden treffen, is niet te herleiden tot het simpele antwoord dat de religieuzen dienden te sterven omwille van hun onverbrekelijke band met het westerse koloniale systeem of omwille van hun geloof. Hoe kan men immers verklaren dat de ene simba?s hun vrienden of beschermers leken, terwijl anderen hun ergste vijanden? Of waarom in bepaalde streken en bisdommen van Congo de simba?s hun razernij uitwerkten en in andere helemaal niet? Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Missionarissen #SimbaOpstand #Congocrisis

Livingstone schreef in zijn dagboeken onder meer veel over de gruwelen van de Arabische slavenhandel op het Afrikaans continent. Het bekendst is zijn beschrijving van een bloedbad dat slavenhandelaren in 1871 aanrichtten in het dorp Nyangwe (in het huidige Congo). Livingstone was ter plekke aanwezig en schreef in zijn velddagboek terwijl de moordpartij aan de gang was. Enige tijd geleden werd dit velddagboek ontcijferd. Geen eenvoudige opgave want Livingstone schreef zijn tekst vanwege papiergebrek op een oude krant en gebruikte als inkt het sap van een lokale bes. Uit het ontcijferde velddagboek blijkt dat Livingstone vreesde dat zijn eigen medewerkers meewerkten aan de slachting. Over de daders sprak de normaal gesproken vredelievende Schot zich in heftige bewoordingen uit. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #DavidLivingstone #Livingstone #Slavernij

Het tijdperk begint omstreeks 1860, het binnendringen van donker Afrika door avonturiers, missionarissen en zendelingen. Dat binnendringen in het hart van Afrika viel in Nederland samen met de komst van een aantal buitenlandse missie congregaties, waarvan de meeste waren uitgeweken wegens antiklerikale ontwikkelingen in hun land. De eerste was het Duitse gezelschap van het goddelijke woord. Tussen 1875 en 1911 kwamen er nog 10 missie congregaties uit Frankrijk, één uit Engeland en één uit België, ze vonden in Nederland een vruchtbare bodem. In de jaren dertig zond Nederland een ongeëvenaard aantal missionarissen uit naar alle windstreken. In die tijd was 1 op de 9 Missionarissen een Nederlander. Op het hoogtepunt in 1963 waren er dat tegen de negen duizend, op het ogenblik werken er nog drie duizend waarvan iets meer dan de helft in Afrika. De gemiddelde leeftijd is 68, opvolging is er niet, zodat in het jaar 2000, deze generatie praktisch zal zijn uitgestorven, hun geschiedenis is het onderwerp deze televisieserie, mondelinge overlevering door missionarissen, hun familieleden en het thuisfront. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #Missionarissen #Nederland #MargaKerklaan

Het tijdperk begint omstreeks 1860, het binnendringen van donker Afrika door avonturiers, missionarissen en zendelingen. Dat binnendringen in het hart van Afrika viel in Nederland samen met de komst van een aantal buitenlandse missie congregaties, waarvan de meeste waren uitgeweken wegens antiklerikale ontwikkelingen in hun land. De eerste was het Duitse gezelschap van het goddelijke woord. Tussen 1875 en 1911 kwamen er nog 10 missie congregaties uit Frankrijk, één uit Engeland en één uit België, ze vonden in Nederland een vruchtbare bodem. In de jaren dertig zond Nederland een ongeëvenaard aantal missionarissen uit naar alle windstreken. In die tijd was 1 op de 9 Missionarissen een Nederlander. Op het hoogtepunt in 1963 waren er dat tegen de negen duizend, op het ogenblik werken er nog drie duizend waarvan iets meer dan de helft in Afrika. De gemiddelde leeftijd is 68, opvolging is er niet, zodat in het jaar 2000, deze generatie praktisch zal zijn uitgestorven, hun geschiedenis is het onderwerp deze televisieserie, mondelinge overlevering door missionarissen, hun familieleden en het thuisfront. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #Missionarissen #Nederland #MargaKerklaan

Het tijdperk begint omstreeks 1860, het binnendringen van donker Afrika door avonturiers, missionarissen en zendelingen. Dat binnendringen in het hart van Afrika viel in Nederland samen met de komst van een aantal buitenlandse missie congregaties, waarvan de meeste waren uitgeweken wegens antiklerikale ontwikkelingen in hun land. De eerste was het Duitse gezelschap van het goddelijke woord. Tussen 1875 en 1911 kwamen er nog 10 missie congregaties uit Frankrijk, één uit Engeland en één uit België, ze vonden in Nederland een vruchtbare bodem. In de jaren dertig zond Nederland een ongeëvenaard aantal missionarissen uit naar alle windstreken. In die tijd was 1 op de 9 Missionarissen een Nederlander. Op het hoogtepunt in 1963 waren er dat tegen de negen duizend, op het ogenblik werken er nog drie duizend waarvan iets meer dan de helft in Afrika. De gemiddelde leeftijd is 68, opvolging is er niet, zodat in het jaar 2000, deze generatie praktisch zal zijn uitgestorven, hun geschiedenis is het onderwerp deze televisieserie, mondelinge overlevering door missionarissen, hun familieleden en het thuisfront. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #Missionarissen #Nederland #MargaKerklaan

Het tijdperk begint omstreeks 1860, het binnendringen van donker Afrika door avonturiers, missionarissen en zendelingen. Dat binnendringen in het hart van Afrika viel in Nederland samen met de komst van een aantal buitenlandse missie congregaties, waarvan de meeste waren uitgeweken wegens antiklerikale ontwikkelingen in hun land. De eerste was het Duitse gezelschap van het goddelijke woord. Tussen 1875 en 1911 kwamen er nog 10 missie congregaties uit Frankrijk, één uit Engeland en één uit België, ze vonden in Nederland een vruchtbare bodem. In de jaren dertig zond Nederland een ongeëvenaard aantal missionarissen uit naar alle windstreken. In die tijd was 1 op de 9 Missionarissen een Nederlander. Op het hoogtepunt in 1963 waren er dat tegen de negen duizend, op het ogenblik werken er nog drie duizend waarvan iets meer dan de helft in Afrika. De gemiddelde leeftijd is 68, opvolging is er niet, zodat in het jaar 2000, deze generatie praktisch zal zijn uitgestorven, hun geschiedenis is het onderwerp deze televisieserie, mondelinge overlevering door missionarissen, hun familieleden en het thuisfront. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #Missionarissen #Nederland #MargaKerklaan Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #Missionarissen #Nederland

Mijn waarde Landgenoten op 30 juni 1960 treed Congo toe in volledig akkoord en met vriendschap met België to de internationale soevereiniteit en onafhankelijkheid... -,Minister of Financiën, Jean Van Houtte 30/06/1960 Volg Via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Onafhankelijkheid #BelgischCongo #Congo

Met het oog op de snelle veranderingen die tegenwoordig in de wereld plaatsvinden, leek het mij wenselijk om in beeld en geluid een afspiegeling te houden van de overgebleven overblijfselen van het oude leven in Congo, er is een gemeenschap tussen de man van het woud en zijn natuurlijke omgeving die ons inspireert in een gevoel van respect een erkenning van spiritueel erfgoed, ik dank allen die mij hebben geholpen om deze taak te volbrengen die schoonheid en wetenschappelijke waarheid combineert. Zijne Majesteit Koning Leopold III. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #VrijherenVanHetWoud #LeopoldIII #BelgischCongo

Bwana Kitoko is een Belgische documentaire over de eerste reis van de jonge koning Boudewijn naar Belgisch-Congo in 1955. De film laat de enthousiaste ontvangst van de vorst zien in de kolonie. De titel Bwana Kitoko verwijst naar Boudewijns lokale bijnaam en betekent "mooie heer". Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgianCongo #KingBaudouin #BwanaKitoko

Dutch-Congolese Speaker and Geo Political analyst Alphonse Muambi reveals the truth about King Leopold II and the systematic exploitation of the then Congo Free State. Follow Alphonse Muambi on Youtube: https://www.youtube.com/user/Okatende8869 Follow Alphonse Muambi on Twitter: https://twitter.com/AlphonseMuambi #LeopoldII #CongoFreeState #BelgianCongo #AlphonseMuambi

De beurscrash van 24 oktober 1929 op Wall-Street luidde het begin in van de grote recessie van de jaren 1930. Ook de Belgische kolonie had nood aan financiële middelen voor zijn ontwikkeling. Om Belgisch Congo van nieuwe inkomsten te voorzien richtte de regering op 29 mei 1934 de Koloniale Loterij op. De eerste trekking vond plaats op 18 oktober 1934. De inkomsten werden, vanaf het prille begin, voornamelijk gereserveerd voor de kolonie, maar ook tal van Belgische verenigingen met een sociaal of caritatief doel konden op aanzienlijke steun rekenen. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #KolonialeLoterij #Lotto

Vijftig jaar na het abrupte einde van zijn koloniale carrière keert schrijver Jef Geeraerts voor het eerst terug naar Congo. Het land waar hij zich zo heeft thuis gevoeld en waarover hij zo vaak en zo pregnant heeft geschreven. In de jaren ’50 trok hij zoals zo vele jonge, ambitieuze Belgen naar onze toenmalige kolonie, op zoek naar een groots en meeslepend leven. Weg van de naoorlogse grijzigheid. De jonge koloniale ambtenaar werd een echte ‘broussard’. Hij woonde en werkte in het oerwoud, in de buurt van Bumba, een stad aan de Congostroom in de Evenaarsprovincie. Daar heerste hij over een gebied groter dan een Vlaamse provincie. Als ‘chef de region’ (officiële titel: assistent-gewestbeheerder) stond hij in voor het onderhoud van de wegen, het innen van de belastingen, de rechtspraak, de controle op de landbouw, … Na de onafhankelijkheid, wil hij liever in Congo blijven, aan de zijde van zijn vriendin Julie Yenga. Maar het geweld op straat neemt toe en de ex-koloniaal vreest voor zijn leven. In augustus 1960, twee maanden na de onafhandelijkheid, vlucht hij halsoverkop terug naar België. Om nooit meer terug te keren. Tot nu. Op zijn 80ste keert de schrijver terug naar zijn roots. Hij hoopt Julie terug te vinden. Of Chef Michel Egbunde, zijn grote vriend, waarover hij met zoveel liefde heeft geschreven in Gangreen 1 (Black Venus). Hij wil weten of de mensen hem nog kennen en de plekken zoeken waar hij heeft gewoond. Hij wil weten hoe zijn land eraan toe is. Volg zijn trip in Terug Naar Congo. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Belgischcongo #JefGeeraerts #Terzake

Moïse Kapenda Tshombe of Tsjombe was een belangrijk politicus in de jaren volgend op de onafhankelijkheid van Belgisch Congo in 1960. Die hoofdzakelijk bekend werd door zijn secessiepolitiek in Katanga. Geen enkel land erkende de afgescheurde koperprovincie als staat, maar toch kon Tshombe tot begin 1963 standhouden. Na het opdoeken van de secessie bleef Tshombe nog een tijdje in Katanga en bedong amnestie. Pas in juni 1963 vertrok hij naar Spanje, waar hij als banneling verbleef tot in juli 1964, wanneer hij de post aanvaardt van Congolees eerste minister. Zijn partij won de democratische parlementsverkiezingen van 1965 met glans. Tshombe werd daarmee een bedreiging voor president Kasavubu. Op basis van juridisch geredekavel werd hij afgezet. Daarop volgde een zeer verwarde periode, die eindigde met een nieuwe staatsgreep van kolonel Mobutu. Tshombe vluchtte opnieuw naar Spanje. Mobutu liet hem bij verstek ter dood veroordelen door een militaire rechtbank. Vanuit Spanje bleef Tshombe ageren tegen Mobutu, o.a. door een huurlingenleger op de been te brengen. In juni 1967 werd een vliegtuigje waarin Tshombe zich verplaatste gekaapt door Francis Bodenan, een huurling van wie nooit duidelijk werd voor wiens rekening hij precies werkte, die de piloten dwong koers te zetten naar Algiers. Alle inzittenden, ook Tshombe, werden daar gearresteerd, en Tshombe werd in Algerije onder huisarrest geplaatst. Mobutu's afgevaardigde Bernadin Mungul-Diaka eiste daarop zijn uitlevering, die het Algerijnse hooggerechtshof toekende op 21 juli 1967. Tshombe werd echter nooit uitgeleverd en overleed twee jaar later nabij Algiers. Volgens 11 wetenschappers stierf hij aan een hartaanval, hetgeen een dag later werd bevestigd door een autopsie op 30 juni. Tshombe werd daarop overgevlogen naar Brussel, waar hij op 5 juli 1969 werd begraven op de begraafplaats van Etterbeek. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Katanga #Tshombe #BelgischCongo

Jozef Albert de Vleeschauwer van Braekel was een Belgisch politicus voor de Katholieke Partij en de CVP, die onder meer minister was. Van mei 1938 tot februari 1939 was hij minister van Koloniën in de Regering-Spaak I. Vanaf april 1939 was hij opnieuw minister van Koloniën in de regering-Pierlot II. Hij behield deze functie tot in februari 1945. In het kabinet-Pierlot in ballingschap in Londen cumuleerde hij de portefeuille Koloniën, van 1940 tot 1942 met die van Justitie en van 1942 tot 1944 met die van Openbaar Onderwijs. De Vleeschauwer kreeg een onbeperkt mandaat om als administrateur-generaal de belangen van Belgisch-Congo te verdedigen. Hij vertrok naar Lissabon, waar hij op 22 juni aankwam in gezelschap van Fernand Vanlangenhove. Die had aan Paul-Henri Spaak gevraagd zijn functie van secretaris-generaal van Buitenlandse Zaken niet te moeten opnemen in bezet gebied. De volgende dag stuurden zij een telegram naar alle Belgische diplomatieke vertegenwoordigers en naar de gouverneur-generaal van Congo om aan te kondigen dat een gemachtigd lid van de regering buiten Duits bereik was en de oorlog werd voortgezet. De gouverneur-generaal reageerde op deze boodschap met zijn bekende radiorede waarin hij zich volledig aan de zijde van de regering-Pierlot schaarde. Een andere bestemmeling, baron Emile de Cartier de Marchienne, Belgisch ambassadeur in Londen, verwittigde De Vleeschauwer dat Marcel Henri Jaspar, met de steun van Camille Huysmans, een tegenregering poogde op te richten en dat zijn aanwezigheid in Londen gewenst was. Aldus vloog De Vleeschauwer op 4 juli naar Engeland. Bij zijn ontmoeting met Lord Halifax en Winston Churchill (5 en 8 juli) bood hij de volledige samenwerking van Congo aan, weliswaar zonder militaire bijdrage. Dit werd dankbaar aanvaard met de opmerking dat het beter ware dat de hele Belgische regering naar Londen zou komen. De Vleeschauwer beloofde dit te bewerkstelligen en vertrok op 16 juli terug naar Lissabon. Door communicatieproblemen en Franse onwilligheid duurde het tot 2 augustus alvorens hij erin slaagde drie collega's, Pierlot, Spaak en Gutt, te ontmoeten aan de Frans-Spaanse grenspost van de Col du Perthus. Daar viel de beslissing Vichy te verlaten en naar Londen te trekken. Camille Gutt bezat de nodige visa en vergezelde De Vleeschauwer terug naar Londen waar ze op 5 augustus aankwamen. Pierlot en Spaak verlieten Vichy, na een laatste kabinetsvergadering op 25 augustus, en kwamen in Londen aan op 22 oktober na een bewogen tocht door Spanje. Op 31 oktober hield de vierkoppige regering in ballingschap haar eerste kabinetsbijeenkomst en bekrachtigde alle beslissingen die De Vleeschauwer eerst op zijn eentje en later samen met Gutt had getroffen. Door de demarches van De Vleeschauwer kon derhalve de kern van het vooroorlogs kabinet onder leiding van Pierlot, België en zijn kolonies in het kamp van de geallieerden houden. De Vleeschauwers gewicht als minister van Koloniën was in Londen veel groter dan in Brussel, waar hij maar een junior minister was. Immers de kolonie kon middelen en grondstoffen leveren voor de oorlogsvoering, zelfs troepen leveren voor de Britse campagne tegen de Italianen in Oost-Afrika en meteen ook een bron van inkomsten vormen voor de regering in ballingschap. De Vleeschauwers beleid lokte kritiek uit, omdat hij geen inmenging duldde in zijn departementale verantwoordelijkheden, vooral niet van politici die de uitkomst van de Slag van Stalingrad (1942-43) hadden afgewacht om naar Engeland te komen. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #DeVleeschauwer #WereldOorlogII

De wereldtentoonstelling van 1958 werd gehouden in de Belgische hoofdstad Brussel onder de naam Expo 58. Ze vond plaats van 17 april tot 19 oktober 1958 op de Heizel. De koloniale afdeling lag direct ten zuiden van het Atomium, waar nu een voetbalveld en de Primerose tennisclub liggen. In dit deel waren Belgisch-Congo, een kolonie van België, en Ruanda-Urundi, destijds een Belgisch mandaatgebied, ondergebracht. Het had zeven paviljoenen die de technische en menselijke vooruitgang moesten tonen. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #Expo58 #wereldtentoonstelling

Ruanda-Urundi was een deel van de Duitse kolonie Duits-Oost-Afrika in Centraal-Afrika dat vanaf 1916 bestuurd werd door België, eerst als mandaatgebied later als trustgebied, tot het in 1962 onafhankelijk werd als de aparte landen Rwanda en Burundi. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Rwanda #Tutsi #Hutu

De Force Publique of Openbare Weermacht was het koloniale leger van de Onafhankelijke Congostaat en nadien van Belgisch-Congo. Op haar hoogtepunt, vlak voor de Congolese Dipenda, telde de Force Publique meer dan honderdduizend manschappen, verspreid over meer dan vijftig kazernes in alle uithoeken van Belgisch Congo. De Force Publique werd opgericht in 1885 door Koning Leopold II, de Grote met als doel het verzorgen van logistieke steun aan de Belgische kolonisten en het bezetten van strategische punten. Ook de strijd tegen de Arabische slavenhandelaren in Oost-Congo werd door de Force Publique gevoerd. De FP groeide alzo uit tot zowel een leger- als een politiemacht en stond aanvankelijk onder het rechtstreekse bevel van de gouverneur-generaal en de koning. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #ForcePublique #ColoniaalLeger #BelgischCongo

Sabena NV (Société Anonyme Belge d'Exploitation de la Navigation Aérienne) was van 1923 tot november 2001 de nationale luchtvaartmaatschappij van België. Sabena had haar hoofdkantoor in het Sabena house op Brussels Airport. Het gebouw is ondertussen hernoemd naar b.house en is het hoofdkwartier van Brussels Airlines. Op 4 juni 1947 begon Sabena haar eerste trans-Atlantische route tussen Brussel en New York, waarop de Douglas DC-4 werd ingezet. De vluchten waren eerder een jaar als test uitgeprobeerd, waarbij een toestel verongelukte, het vliegtuigongeluk bij Gander Airport op 18 september 1946. Deze vliegtuigen werden al snel door de DC-6B vervangen. Deze twee types hernamen in hetzelfde jaar ook de historische routes naar Belgisch-Congo. In die periode braken er ook verschillende opstanden uit in het vroegere Belgisch Congo dat in 1960 onafhankelijk werd. Duizenden Belgen sloegen op de vlucht of werden gedwongen het land te verlaten door rellen gericht tegen de Belgische kolonialen. Het was de taak van Sabena alle Belgische vluchtelingen te evacueren naar België. De onafhankelijkheid van Congo betekende ook het einde van het uitgebreide netwerk van routes en vliegvelden van Sabena in de oude kolonie. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Sabena #BelgischCongo #documentaire

De Nationale Basiliek van het Heilig Hart, ook bekend als de Basiliek van Koekelberg, is een kerk op de grens van Koekelberg en Ganshoren. De basiliek werd gebouwd tussen 1905 en 1970. De uiteindelijke versie werd ontworpen door de Gentse architect Albert Van Huffel. De enorme basiliek - grootste kerk van België -, gebouwd in art-decostijl, is een Belgisch monument en wordt gebruikt voor grote vieringen, zowel in het Nederlands als in het Frans. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Basiliek #Brussel #LeopoldII

Moïse Kapenda Tshombe of Tsjombe was een belangrijk politicus in de jaren volgend op de onafhankelijkheid van Belgisch Congo in 1960. Die hoofdzakelijk bekend werd door zijn secessiepolitiek in Katanga. Geen enkel land erkende de afgescheurde koperprovincie als staat, maar toch kon Tshombe tot begin 1963 standhouden. Na het opdoeken van de secessie bleef Tshombe nog een tijdje in Katanga en bedong amnestie. Pas in juni 1963 vertrok hij naar Spanje, waar hij als banneling verbleef tot in juli 1964, wanneer hij de post aanvaardt van Congolees eerste minister. Zijn partij won de democratische parlementsverkiezingen van 1965 met glans. Tshombe werd daarmee een bedreiging voor president Kasavubu. Op basis van juridisch geredekavel werd hij afgezet. Daarop volgde een zeer verwarde periode, die eindigde met een nieuwe staatsgreep van kolonel Mobutu. Tshombe vluchtte opnieuw naar Spanje. Mobutu liet hem bij verstek ter dood veroordelen door een militaire rechtbank. Vanuit Spanje bleef Tshombe ageren tegen Mobutu, o.a. door een huurlingenleger op de been te brengen. In juni 1967 werd een vliegtuigje waarin Tshombe zich verplaatste gekaapt door Francis Bodenan, een huurling van wie nooit duidelijk werd voor wiens rekening hij precies werkte, die de piloten dwong koers te zetten naar Algiers. Alle inzittenden, ook Tshombe, werden daar gearresteerd, en Tshombe werd in Algerije onder huisarrest geplaatst. Mobutu's afgevaardigde Bernadin Mungul-Diaka eiste daarop zijn uitlevering, die het Algerijnse hooggerechtshof toekende op 21 juli 1967. Tshombe werd echter nooit uitgeleverd en overleed twee jaar later nabij Algiers. Volgens 11 wetenschappers stierf hij aan een hartaanval, hetgeen een dag later werd bevestigd door een autopsie op 30 juni. Tshombe werd daarop overgevlogen naar Brussel, waar hij op 5 juli 1969 werd begraven op de begraafplaats van Etterbeek. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Katanga #Tshombe #BelgischCongo

Rode Draak en Zwarte Draak waren twee militaire operaties die in 1964, ten tijde van de Congocrisis, in Congo-Leopoldstad werden uitgevoerd om westerse gijzelaars te bevrijden uit Stanleystad en Paulis. De beide operaties vonden respectievelijk plaats op 24 en 26 november 1964, tijdens de opmars van de 'Ommengang' door de tijdens de Simbaopstand door Simba's veroverde gebieden van het net onafhankelijke Congo-Leopoldstad. Ze werden uitgevoerd door Belgische en Amerikaanse troepen, ondersteund door Congolese huursoldaten. De operaties vonden in het geheim plaats en leidden tot de redding van ongeveer 2.300 mensen. Ongeveer 60 gijzelaars kwamen om en ongeveer 350 mensen werden geëxecuteerd tussen beide operaties, waaronder 300 Congolezen op 25 november 1964 in Paulis. Over het aantal doden onder de Simba's is niets bekend. De operaties staan bekend als zeer succesvol. Volgens Odom (1986) was het de eerste en in veel opzichten de meest complexe multinationale operatie ter bevrijding van gijzelaars van de Koude Oorlog. Naast Rode Draak en Zwarte Draak waren vooraf nog twee operaties gepland; Witte Draak in Bunia en Groene Draak in Watsa. Deze operaties werden op bevel van de Amerikaanse president Johnson niet uitgevoerd. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #OperatieRodeDraak #BelgischCongo #Stanleystad

Leopold werd uitgehuwelijkt op 18-jarige leeftijd. Op 22 augustus 1853 huwde hij in Brussel met aartshertogin Maria Hendrika van Oostenrijk. Zij was de kleindochter van keizer Leopold II en haar vader aartshertog Jozef van Oostenrijk was paltsgraaf van Hongarije. Keizer Frans Jozef verleende Leopold de orde van het Gulden Vlies als huwelijksgeschenk. Na de dood van kroonprins Leopold verzuurde het huwelijk tussen Leopold en Maria Hendrika. Na de geboorte van hun jongste dochter Clementine ontstond er een breuk tussen de twee echtgenoten. Omdat zijn enige zoon en troonopvolger Leopold op jonge leeftijd overleed, werd zijn broer, prins Filips, graaf van Vlaanderen, de wettige troonopvolger; maar daar deze nagenoeg doof was, achtte Leopold hem niet in staat de Belgische troon te bestijgen. Hij vestigde zijn hoop op diens zoon Boudewijn, die echter eveneens vroegtijdig stierf. Uiteindelijk stierf ook Filips nog vóór Leopold, en werd Leopold II rechtstreeks opgevolgd door Albert, Boudewijns jongere broer. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #LeopoldII #Huwelijkspolitiek #BelgischCongo

Jan Hintjens werd geboren in 1928 te Oostende. Hij voltooide zijn landbouwstudies aan de land- en tuinbouwschool van St.Truiden en volgde een vervolmakingscursus in tropische landbouw te Brussel. In 1951 vertrok hij naar Congo als stagelopend landbouwkolonist. Daarna werd hij adjunkt-agronoom in het gewest Ikela in de Evenaarsprovincie. In 1954 stichtte hij zijn eigen plantage "Bokau" en moest in 1960 Congo verlaten. Werd laureaat van de novellenwedstrijd van "Band" (Leopoldstad) met zijn werk: "Dorp op Likako". Schreef verder vijf radiomontages over het leven in de brousse, die door Radio Belgisch-Congo en BRT2-Antwerpen werden uitgezonden. Nam deel aan verschillende groepspublicaties in "Band", "Zuiderkruis" en "Congo ya lobi" en schreef de novelle "Palaver om de ebbe". Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #Landbouwkolonist #Getuigenis

Getuigenis van Pater Wim Van Hoef die op dat moment 93 jaar oud was. Deze Witte Pater is in Congo gebleven van 1939 tot 1993. Hij nam deel aan de veldtocht van Abyssinië. Hij werkte in de onderwijssector: hij creëerde verschillende seminaries en was diocesaan inspecteur. De getuigenis vond plaats in 2005. De Afrikaanse Missies of Missionarissen van Afrika, beter bekend als de Witte Paters voluit Sociëteit van Missionarissen van Afrika is een Gemeenschap van apostolisch leven binnen de Rooms-Katholieke Kerk. De Sociëteit werd in 1868 door Charles kardinaal Lavigerie , aartsbisschop van Algiers in Algerije gesticht. Een jaar later, in 1869, stichtte hij ook de congregatie van de Zusters Missionarissen van Onze Lieve Vrouw van Afrika. De naam "Witte Paters" komt van de witte, arabische klederdracht die de missionarissen dragen, samen met een rozenkrans rond de hals. Lavigerie stond er op dat Witte Paters zich de taal en de gewoontes van de Afrikanen zouden eigen maken en respect zouden tonen voor hun cultuur en geloofsovertuiging. Zijn voornaamste instructies om de geloofsverkondiging bij de Afrikaanse bevolking succesvol te kunnen aanpakken waren "U spreekt hun taal – u eet zoals zij – u kleedt u zoals zij". De paters droegen derhalve de kandora, de burnous en de chéchia. Op de kandora droegen de witte paters een rozenkrans als religieus onderscheidingsteken. De congregatie speelt nog steeds een grote rol in het aartsbisdom Algiers en diens suffragane bisdommen, en ook in het bisdom Laghouat dat rechtstreeks onder de Heilige Stoel ressorteert. De Missionarissen van Afrika moeten niet verward worden met de Sociëteit voor Afrikaanse Missiën, een in 1856 te Lyon gestichte missiecongregatie. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #WittePaters #Getuigenis

In december 1947 geeft minister van landsverdediging Raoul De Fraiteur opdracht aan majoor Janssens (later werd hij de eerste opperbevelhebber van de basis om uiteindelijk door te groeien tot de chef van de Openbare Weermacht) van de Force Publique om tussen Kamina en Luputa een gebied te zoeken dat geschikt is om een luchtmachtbasis te bouwen. Het is de minister zijn finaal oordeel over een eerder plan in navolging van een advies over de noodzaak van een nieuwe luchtmachtbasis in de kolonie. Per vliegtuig, jeep en uiteindelijk te voet werd het gebied tussen juli en september 1948 onderzocht. Op 28 januari 1949 zullen alle noodzakelijke teams zijn samengesteld die naar de geschikte locatie nabij Kamina gezoden werden vanuit de Prins Boudewijn kazerne te Brussel. De concrete bouwwerken gaan vanaf dan van start. Op 17 december 1949 kan het eerste vliegtuig landen op de nieuw aangelegde landingsbaan. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #paracommandos #Belgie

Ja, we kunnen absoluut en zonder complexen trots zijn op al die Belgen die samen met de Congolezen dit immense land tachtig keer zo groot als België hebben gecreëerd en ontwikkeld! Het begon allemaal met Leopold II, koning-soeverein van de onafhankelijke staat Congo, een buitengewone persoonlijkheid, die de grondlegger is, zoals de Congolezen zelf grif toegeven. Het was onder zijn impuls dat de eerste scholen en eerste ziekenhuizen werden opgericht en programma's werden gelanceerd voor de uitroeiing van gele koorts, slaapziekte en malaria. Tegelijkertijd handhaafde hij de rechtsstaat met een onafhankelijke rechterlijke organisatie. Hij deed bijzondere inspanningen om het land te voorzien van de infrastructuur die nodig is voor zijn economische ontwikkeling en bouwde de eerste spoorweg die toegang gaf tot de Atlantische kust, zonder welke "Congo geen cent waard was". “In de tijd dat de Arabieren de leiders waren, namen ze onze vrouwen en kinderen mee en verkochten ze als slaven. Zonder medelijden plunderden ze het land en verbrandden ze de dorpen; de blanke man verbrandt nooit dorpen, en als we hem thuis bezoeken met kippen en bananen, betaalt hij ons altijd correct voor alles. Hij betaalt ook goed voor de Mupira (rubber). De blanke man heeft de slavenhandel geëlimineerd, maar wij zwarte mannen willen nog steeds dat de blanken vertrekken omdat ze ons dwingen de wegen op orde te houden en we geen oorlog meer kunnen beginnen tegen de buren en we kunnen zelfs de gevangenen niet meer opeten, want als we eten ze, we zijn opgehangen." We kunnen ook trots zijn op de Belgen die in Congo werkten vanaf de overname door België in 1908 tot de onafhankelijkheid die op 30 juni 1960 werd uitgeroepen. Gedurende deze 52 jaar heeft Belgisch Congo een spectaculaire vooruitgang geboekt in het welzijn van zijn inheemse bevolking. De algemene handhaving van de “Belgische Vrede” (Pax Belgica), het feit dat gratis onderwijs bijna overal de norm was op het niveau van de lagere school en wijdverspreid was in het secundair onderwijs, de oprichting van twee universiteiten, gratis medische zorg verstrekt aan zelfs de meest afgelegen gebieden delen van de kolonie, de ontwikkeling van de landbouw met de introductie van marktgewassen, de industriële exploitatie van mijnbouwproducten, een overschot op de handelsbalans, monetaire stabiliteit, enz. zijn allemaal redenen om trots te zijn op wat onze landgenoten in zo'n korte tijd hebben bereikt! En dit alles werd bereikt door de dagelijkse inspanningen van degenen die zich met lichaam en ziel wijdden, ondanks de ernstige economische crisis van de jaren dertig en de twee wereldoorlogen die dit tijdperk kenmerkten. Laten we met trots opmerken dat de twee allereerste overwinningen die de geallieerden tijdens deze conflicten behaalden, die waren van de dappere officieren en soldaten van de Belgian Congo Public Force, in Tabora (Tanganyika) in 1916 en in Saio in 1941. Maar nee, we zijn niet trots op de manier waarop onze politici het lot van Congo speelden tijdens de Ronde Tafel Conferentie, naïef te wedden op hoe de nieuwe besluitvormers hun taak zouden uitvoeren toen hun incompetentie berucht was en zo overduidelijk werd gemaakt. door de vergezochte en onrealistische beloften die aan hun kiezers zijn gedaan. De zeer sterke internationale antikoloniale druk die werd aangewakkerd door de conferenties van Bandoeng en Accra en de gecombineerde negatieve invloeden van de VS en de USSR, de twee rivaliserende grootmachten in die tijd, lieten heel weinig speelruimte voor de Belgen tegenover de vertegenwoordigers van het Congolese volk die graag onmiddellijk onafhankelijkheid, hoewel ze niet allemaal even onverzettelijk waren. Onze politici hadden passende maatregelen moeten nemen, net als de Fransen en de Britten, om het worstcasescenario het hoofd te bieden en de totale ineenstorting van de staatsstructuren te voorkomen. In plaats daarvan was het een totaal en onvoorwaardelijk “loslaten”! "Mits ze het niet bederven, mijn Congo!" zuchtte Leopold II, op het moment dat hij zijn soevereiniteit aan België overgaf. Helaas, vader, "zij" hebben het bedorven! En ja, we mogen ook heel trots zijn op de Belgen die nog steeds in Congo werken, zoals die missionarissen die ervoor gekozen hebben om daar te blijven, tegen alle verwachtingen in. Of het nu gaat om leraren, artsen, adviseurs, agronomen, technici in openbare of particuliere ondernemingen, als militair personeel dat verantwoordelijk is voor de vorming van een elitebataljon binnen de FARDC, of ​​als 'coöperanten' in ngo's die efficiënt en echt betrokken zijn als het gaat om verbetering van de levensomstandigheden van de inwoners van dit prachtige land; ze helpen allemaal om de banden te behouden die ons al zoveel jaren verenigd hebben, Belgen en Congolezen! Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Video door: https://www.memoiresducongo.be/nl/andre-de-maere-daertrycke/ #BelgischCongo #Congo #BelgischKongo

“We waren alle drie jong, enthousiast en bezield van idealen. We waren bezeten van de hervormingsgeest van bijna iedere gloednieuwe koloniaal, die bij zijn eerste moeizame passen al kritiek heeft op alles wat voor hem werd uitgevoerd, die vergaat van medelijden met de zwarte bevolking en de in zwang zijnde, beproefde methodes volledig afkeurt. We hebben de kinderziekten doorgemaakt, die in feite het beste bewijs is dat de jonge koloniaal bezield is met veel goede wil en menslievendeheid. In de eerste periode van onze genezing hebben we ingezien dat de zwarte niet zo arm, zo ongelukkig en zo verdrukt is als we wel hebben gedacht, en ook niet zo onvoorwaardelijk goed, eerlijk en edel van inborst als we hem gezien hebben. In de tweede periode van de cyclus ondergingen we de terugslag ; de zwarte is in Kongo met de beste zorgen omringd, hij had ruim genoeg om van te leven en neiging om brutaal en arrogant te zijn tegen zijn “weldoeners”. We hervonden ons evenwicht ; de zwarte is niet beter of slechter dan om het even welk ander ras. Het koloniaal bestuur spande zich naar zijn beste vermogen in om het sociaal, economisch en cultureel welzijn op te drijven en dat er veel hiaten en tekortkomingen waren bij de fantastische behoeften die met de dag nog toenamen, kon niemand verwonderen ; het werk dat reeds gedaan is, bleek bij nader inzien niet te onderschatten De Rode aarde die aan onze harten kleeft.” Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #DaisyVerBoven #BelgischCongo #Getuigenis

Getuigenis van Katholieke universiteit Leuven Professor Joseph Vandepitte, geboren in 1922, doctor in de geneeskunde, specialist in microbiologie, bacteriologie en tropische geneeskunde. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgianCongo #BelgischCongo #Katanga

Opname van 2003. Medische dienst gezondheidsbeambte. In Congo van 1953 tot 1960. Het gebrek aan medisch personeel om tegemoet te komen aan de gezondheidszorgbehoeften van de inheemse Congolese bevolking was voor het Belgische Ministerie van Koloniën aanleiding om gezondheidsbeambten in te stellen om artsen te helpen bij de bestrijding van de grote endemische ziekten. Er werd een wettelijk kader tot stand gebracht, evenals een specifieke opleiding. De geschiedenis van deze gezondheidsbeambten in de 20ste eeuw illustreert de voorwaarden voor de oprichting van een nieuw beroep, de evolutie ervan in bijna 60 jaar en de verdwijning ervan bij het einde van de kolonie. De taken van deze, voornamelijk Belgische, zorgverleners zijn na verloop van tijd geleidelijk gestructureerd. De belangrijkste focus van het werk was de medische telling van de gehele bevolking, meestal twee keer per jaar, om nieuwe gevallen van slaapziekte te vinden. Naast deze endemische ziekte werden later ook lepra, framboesia en syfilis opgespoord. Andere activiteiten die samenvielen met de telling waren onder meer inentingscampagnes (pokken en tuberculose), gewichtscontrole voor kinderen, toezicht op de gezondheidsposten op het platteland en toezicht op de hygiëne in de dorpen. De gezondheidsbeambten waren ook verantwoordelijk voor de logistieke en administratieve aspecten van de gezondheidsdiensten (de organisatie van het geneesmiddelenaanbod, het onderhoud van materieel en voertuigen, het opstellen van boekhoudkundige rapporten en gezondheidsstatistieken). Zij werkten onder het gezag van de medische directeur van de bevoegde territoriale jurisdictie, maar mochten op eigen gezag inbreuken op de bepalingen inzake hygiëne en volksgezondheid en besmettelijke ziekten vaststellen. De getuigenissen van de nog levende voormalige gezondheidsbeambten, tonen twee kenmerken. De eerste is de nadruk op het hoofdkenmerk van het werk, namelijk het bezoeken van dorpen om de medische tellingen uit te voeren. Dit werd als veeleisende maar avontuurlijk ervaren. Deze routes betekenden een afwezigheid gedurende drie weken per maand om door landelijke gebieden (de "brousse") te reizen; en reizen gebeurde te voet of in een draagstoel (in de lokale taal een tipoye genoemd). De vierde week, terug op de basis, was gewijd aan het schrijven van de maandelijkse verslagen. Het tweede kenmerk is de voldoening van het voltooide werk, met het gevoel een wezenlijke bijdrage te hebben geleverd aan de gezondheid van de inheemse bevolking. De ondervraagde gezondheidsbeambten benadrukten de kwaliteiten die inherent waren aan hun werk: initiatief, pragmatisme en het vermogen om te communiceren met de mensen en hun stamhoofden. Ze verklaarden dat ze “des te gemotiveerder waren omdat de behoeften reusachtig waren en de resultaten direct waarneembaar”. De gezondheidsbeambten werden voorgesteld als verantwoordelijk voor de verdediging van de volksgezondheid, “zoals politieagenten die zich inzetten voor het handhaven van de orde in de stad”. Ook andere aspecten die de arbeidstevredenheid bevorderden, werden vermeld: geschikte arbeidsomstandigheden, voortdurend toezicht en een aangepaste beloning, m.i.v. pensioen. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #BelgischKongo #Getuigenissen

The Tabora Offensive was an Anglo-Belgian offensive into German East Africa, which ended with the Battle of Tabora in the north-west of German East Africa, it was part of the East African Campaign in World War I. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgianCongo #Tabora #WorldWarI

The Battle of Tabora was a military action which occurred around the town of Tabora in the north-west of German East Africa during World War I. The engagement was part of the East Africa Campaign and was the culmination of the Tabora Offensive in which a Belgian force from the Belgian Congo crossed the border and captured the settlement of Kigoma and Tabora, pushing the German colonial army back. The victory not only left much of the Ruanda-Urundi territory under Belgian military occupation but gave the Allies control of the important Tanganjikabahn railway. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Tabora #BelgianCongo #WWI

Deze korte documentaire schetst een portret van Leopoldstad als hoofdstad van Belgisch-Congo in de jaren 1950. Dit werd ingediend als solo voor het tweede jaar Production Management op het RITCS Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Leopoldstad #BelgischCongo #Documentaire

Het "Koning Boudewijnstadion" gelegen in Leopoldstad (huidig Kinshasa), Belgisch Congo, werd officieel ingehuldigd op 1 juli 1952 en bood plaats aan 75.000 mensen. Het bekendste evenement in de geschiedenis van dit stadium was de bokswedstrijd getiteld 'Rumble in the Jungle' tussen Muhammad Ali en George Foreman voor het Wereldkampioenschap van 30 oktober 1974 in het toenmalige Zaïre. De wedstrijd werd bekeken door een recordaantal van 1 miljard tv-kijkers , waardoor het 's werelds meest bekeken live tv-uitzending aller tijden werd. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #Leopoldstad #BaudewijnStadium

'Villa Leopolda' on the French Riviera Is at €395 million + €19 million for the furniture te most expensive villa in the world. King 'Leopold II, The Great' was incredibly rich, his wealth was estimated at between €100 and €500 million making him the richest man in the world at the time. Follow on Twitter: https://Twitter.com/BasedCongo #VillaLeopolda #KingLeopold #FrenchRiveria

Groeten uit 'Leopoldstad', de prachtige hoofdstad van Belgisch Congo, gebouwd en vernoemd naar haar oprichter: Zijne Majesteit Koning 'Leopold II, de Grote' Vandaag herbergt Leopoldstad 16.000.000 mensen en is het één van de grootste steden ter wereld. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #LeopoldStad #BelgischKongo #BelgischCongo

Indrukwekkende Documentaire film over Belgisch Congo, mijn operaties, Leopoldstad enzv. (Nederlands Gesproken) Ja, deze film heeft een verhaal... Na van 1948 tot 1951 in Kongo te hebben gewerkt voor een koloniaal bedrijf, besluit Robert Bodson, de auteur, marketing te gaan studeren aan de Universiteit van New York. Hij was geschokt door de mening van de Amerikanen en de buitenlandse studenten die hij ontmoette over het Belgische koloniale beleid. Aan het einde van zijn studie (in 1952) besloot hij een lezingentournee in de Verenigde Staten te ondernemen om er meer bekendheid aan te geven. Hij werd in contact gebracht met de heer Pierre Ryckmans, voormalig gouverneur-generaal van Congo, die op dat ogenblik ambassadeur van België bij de VN was. Hij gaf hem raad en officieuze steun, en adviseerde hem financiële steun te vinden om zijn tournee te ondernemen. De tournee van 28.000 km omvatte 33 conferenties (universiteiten, rotary, middelbare scholen, kamers van koophandel, enz.) en 7 radio- en televisie-interviews. Hij bracht een rapport mee naar de Belgische regering over de vragen die de Amerikanen hadden over Congo. Dit verslag heeft geleid tot de oprichting van een commissie die zich moest buigen over het probleem van de informatie over Congo. Deze commissie nodigde Robert Bodson al snel uit voor een lezingstournee door Congo (eind '53, begin '54) om er de provinciegouverneurs en het grote publiek te ontmoeten en hen te informeren over de mening van het Belgische koloniale beleid in het buitenland. Als amateur-filmmaker besloot Robert Bodson op eigen initiatief een film te maken. Hij leende geld van een vriend om een 16 mm camera en de nodige filmvoorraad te kopen. De film moet helpen om de gestelde vragen te beantwoorden en het echte Congo bekend te maken. De lezingentournee was een succes. Terug thuis stelde R. Bodson zijn film voor aan het Voorlichtingscentrum van Congo, dat geen belangstelling toonde omdat hij door een niet-professionele filmer was opgenomen. De heer Ryckmans moedigde R. Bodson aan om zijn film ondanks deze weigering te monteren. Met de hulp van bevriende amateur-filmmakers werd de film geproduceerd onder de titel "Réalités congolaises". Het werd gepresenteerd tijdens het jaarlijkse diner van de kring Mars et Mercure in Brussel op 8 september 1954 in aanwezigheid van de toenmalige minister van Koloniën, de heer Buisseret en vele andere persoonlijkheden. Enkele weken later werd R. Bodson door Koning Leopold uitgenodigd om zijn film voor te stellen in het kasteel van Laken, in het kader van de voorbereiding van de reis van Koning Boudewijn naar Congo. De hele koninklijke familie was aanwezig. Het verslag van de reis wordt besproken. De reis van Koning Boudewijn naar Congo leidde tot de productie van een film, die met aanzienlijke middelen werd gemaakt, maar toen hij werd uitgebracht, viel hij niet in goede aarde bij de Belgische ambassadeurs in het buitenland, die hun beklag deden bij Koning Boudewijn. Deze raadde hen aan contact op te nemen met R. Bodson om informatie in te winnen over de film "Réalités Congolaises". Dit gebeurde tijdens een presentatie op de Cercle Royal Africain. Toen het Congo Information Centre kort daarop contact met hem opnam, heeft onze filmmaker, die zijn desinteresse wilde tonen, de film aan hen terugverkocht tegen kostprijs en zonder royalty's te vragen. De film, die werd toevertrouwd aan professionals, werd geproduceerd in 5 talen: Frans, Nederlands, Duits, Engels en Spaans. Het werd een referentiefilm en kopieën werden naar de VN en naar diplomatieke posten gezonden. Deze film werd dus oorspronkelijk zonder subsidies geproduceerd en bij de montage en het commentaar werden door de autoriteiten geen criteria opgelegd. Het is dus een zuiver persoonlijk verslag. In juli 1996 wijdde het RTBF-programma "Inédits" drie programma's aan de informatieonderneming van Robert Bodson. Begin 2005 ontdekten de vereniging "Mémoires du Congo" en haar Nederlandstalige tweelingzus "Afrikagetuigenissen" deze film. Onder de indruk van de beelden besloten deze verenigingen onmiddellijk een meertalige DVD te maken, die op grote schaal zou worden verspreid. Daartoe werd een beroep gedaan op een studio die gespecialiseerd is in de reconditionering van oude films, die erin slaagde drie perfect geregenereerde versies te produceren (Frans, Nederlands en Engels) met gebruikmaking van de beste beelden die uit de verschillende gevonden oude films waren gerecupereerd. Dankzij dit initiatief heeft deze film, die een halve eeuw geleden werd gemaakt, een nieuw leven gekregen en is hij opnieuw een waardevol instrument om informatie te verstrekken over het Belgische werk in Centraal-Afrika. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #Documentaire #BelgischKongo

Na vier jaar onafhankelijkheid, gekenmerkt door een woelige politieke situatie, wordt de Congolese Democratische Republiek ( RDC ) verstoord door een opstand begonnen in de Kwilu en daarna uitgebreid in de Kivu. De onlusten verspreiden zich nog verder en weldra bezetten de rebellen, die zich " Simba " noemen, de helft van het nationaal grondgebied. Begin augustus maken ze van Stanleystad de hoofdstad van een Volksrepubliek. Om aan deze anarchie een einde te maken besluit Paul-Henri Spaak, Minister van Buitenlandse Zaken, met het akkoord van de Kongolese autoriteiten, om bovenop de reeds aanwezige militaire technische bijstand, de Luchtmacht te versterken met Belgische bemanningen en de gouvernementele Strijdkrachten te ondersteunen met zogenaamde “ logistieke ” ploegen. Minister Paul-Henri Spaak stelt ook Kolonel SBH Frédéric Vandewalle, Comd van de colonnes van de Ommegang.Kolonel SBH Fréderic Vandewalle ter beschikking van de Congolese Eerste minister Moïse Tshombe. Deze belast kolonel Vandewalle met de oprichting van een Brigade, die als opdracht krijgt het grondgebied te heroveren dat in handen is gevallen van de rebellen. In deze onmetelijke opstandige zone en door de geïmproviseerde reactie van de autoriteiten van Leopoldstad, die vliegtuigen inzetten niet alleen bestuurd door de reguliere bemanningen maar ook door huurlingen, worden duizenden Westerse - en Aziatische vreemdelingen weldra virtuele gijzelaars. De Congolese elite wordt het slachtoffer van systematische en afgrijselijke slachtingen. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #StanleyStad #Kisangani #OperatieRodeDraak