De aapjes van Harlow verwijzen naar een reeks baanbrekende experimenten uitgevoerd door psycholoog Harry Harlow in de jaren 1950 en 1960. Harlow, werkzaam aan de Universiteit van Wisconsin-Madison, wilde begrijpen hoe vroege moeder-kindrelaties de ontwikkeling van sociale en emotionele banden beïnvloeden. In zijn experimenten plaatste Harlow pasgeboren resusaapjes in geïsoleerde omstandigheden met twee verschillende 'moederfiguren'. Eén 'moeder' was gemaakt van draad maar had een flesje met melk, terwijl de andere 'moeder' bedekt was met zachte doek maar geen voedsel voorzag. Ondanks dat de draadmoeder voedsel bood, toonden de aapjes een sterke voorkeur voor de doekmoeder. Ze zochten troost en veiligheid bij de doekmoeder, zelfs als ze honger hadden. Deze resultaten ontkrachtten de gangbare opvattingen dat voeding de enige essentiële behoefte was voor de ontwikkeling van de hechting. Harlows onderzoek bracht cruciale inzichten in hoe sociale en emotionele factoren van invloed zijn op de ontwikkeling van dieren en mensen. Het benadrukte het belang van veilige hechting en emotionele ondersteuning in de vroege kindertijd, wat sindsdien een fundamenteel concept is geworden in de ontwikkelingspsychologie en pedagogiek.