IN PERSPECTIEF MET ALICE AFLEVERING 1

Even ter herinnering....

Gommers wilde niet opschalen....ze zouden zich vervelen!!
https://www.facebook.com/100003108025677/posts/3882931975153698/

Motie Wilders opschalen ic en personeel....verworpen....
https://www.tweedekamer.nl/kamerstukken/detail?id=2021Z09809&did=2021D21641

Maar we gaan nu in lockdown vanwege dat te kort op IC....
Wat is jouw grens?

Heel jammer dat er weer een agent vertrekt met zijn hart op de juiste plek, maar heel veel respect voor zijn keuze. Pim was zo dapper om zich vanaf het begin al uit te spreken over wat er uitgerold word.

Pim Vos, Wijkagent van Vught, Centrum en Zuid
Gepubliceerd op 29 okt. 2021

𝑬𝒆𝒏 𝒌𝒖𝒔 𝒆𝒆𝒏 𝒈𝒍𝒊𝒎𝒍𝒂𝒄𝒉 𝒆𝒏 𝒆𝒆𝒏 𝒕𝒓𝒂𝒂𝒏..

Het is 2006 als ik begin aan de politieopleiding PO2002. Het voelde als mijn thuis, mijn warm nest waar ik met open armen ben ontvangen. In de afgelopen 15 jaar heb ik ervaren dat politieagenten oprecht bij de politie zijn gekomen om vanuit hun hart mensen te helpen. En natuurlijk heb je een heel scala aan agenten die ieder op hun eigen wijze handelen.

In mijn eerste, +/- 12 jaar, bij de politie hadden we voldoende agenten in dienst om een ‘dorp’ te voorzien van politiezorg. Hierdoor was er altijd ruimte voor de wijkagenten om in de wijk te zijn op de momenten dat het ertoe deed en wisten zij wat er speelde in de wijken. Ook kon de “noodhulp” 24 uur per dag buiten rijden zonder ongezonde roosterdruk. Kon er een teamrecherche draaien die verbinding had met het team en konden er daarnaast leuke projecten gedraaid worden. En nee natuurlijk was vroeger niet alles beter en waren er toen ook verbeterpunten. Maar ik mag stellen dat ik oprecht gelukkig was binnen de politie en dat ik me geen leven zonder de politie kon voorstellen.

Echter de jaren gingen voorbij en een landelijke reorganisatie genaamd “landelijke politie” werd aangekondigd. De Meierij begon daarnaast ook aan het zogeheten “vernieuwend” werken. Alles klonk zo mooi en als muziek in de oren. Meer samenwerking binnen de verschillende regio’s, meer agenten op straat en de wijkagenten bleven sleutelfiguren in de wijk om de “burger” te dienen en er te kunnen zijn op de momenten dat het ertoe deed.

Het motto: ‘Blije bestuurders, blije burgers, blije medewerkers, blije leidinggevenden en blije ketenpartners’

De realiteit bleek helaas minder rooskleurig, het ons ooit zo mooie beloofde vernieuwend werken leidde tot een inkrimping op bijvoorbeeld het wagenpark en de personele bezetting. Waar we eerst ruimte hadden om gezond te werken worden we nu rooster technisch zo uitgeput dat er geen enkele wijkagent meer in zijn wijk kan zijn, zonder ook de noodhulp te bemannen. Er worden dagelijks zaken opgelegd of geseponeerd omdat we simpelweg de burger niet meer kunnen dienen. Hardwerkende collega’s kunnen nauwelijks onbezorgd een vakantieverlof indienen zonder dat het eerst meerdere keren wordt afgekeurd.

Recent sprak ik uit tegen mijn vrouw dat als ik dit werk op deze manier zou blijven doen, ik niet kan instaan voor mijn gezondheid op de lange duur. Dit terwijl de functie als wijkagent mijn droombaan is en ik iedere dag geniet als ik binnen mijn team werkzaam ben. Het is misschien daarom wel dat het zo aan mijn hart gaat. Ik heb dus ook geen negatief woord over mijn directe collega’s en leidinggevende.

De afgelopen 1,5 jaar kreeg de politie er nog eens ontzettend veel taken bij om zo te kunnen handhaven op de coronamaatregelen. Ik zag dat we onze vrijheden steeds verder lieten afnemen onder het mom van de volksgezondheid. Er worden maandelijks cruciale maatschappelijke veranderingen ingevoerd waarvan ik vind dat we onszelf moeten kunnen uitspreken. En dat uitspreken kan en mag ik niet doen vanuit mijn functie als politiemedewerker/ wijkagent.

Helaas moet ik daarom de realiteit onder ogen zien en zeggen dat ik onder deze omstandigheden niet meer pas binnen deze organisatie en heb ik recent mijn ontslag ingediend bij mijn leidinggevende. Mijn keuze, mijn pad..

Naast het uitspreken wil ik gaan bouwen aan een nieuwe toekomst die ik mijn kinderen en de toekomstige generatie gun. Daarom ga ik me nu richten op mijn gezin en laten we onszelf inspireren over een nieuwe vorm van echt vrij onderwijs, waarin de nieuwe generatie in hun kracht wordt gezet.

Maar hoe zien jullie de wereld en welke toekomst gun jij je dierbaren? Is dat werkelijk wat de overheid nu “tijdelijk” aan het doorvoeren is? Blijf nadenken, blijf kritisch en probeer de verandering te zijn voor de toekomst van morgen. En als je dat niet meer kan op de plek waar je zit, misschien is het dan tijd om afscheid te nemen en de bouwstenen zelf te gaan pakken op een plek waar je wel in je kracht staat.

Zoals de kop al aangeeft wil ik afsluiten met een kus, een glimlach en een traan.

Pim

P.s ik sluit dit artikel voor commentaar zodat ieder hem voor zichzelf mag verwerken. Delen mag en laat dan zien dat wij in stille kracht, zonder woorden, laten zien hoe groot ons wakkere netwerk is!