Bpoc Politie verhoor 11

Mijn naam is….
Ik ben 9 jaar geleden vol trots bij de politie gaan werken.
Politieagent worden was een jongensdroom van me.
Ik heb er hard voor gewerkt. Ik leer niet zo makkelijk, maar ik had een sterke motivatie.
Mensen helpen, het verkeer veilig houden, samen werken aan een samenleving die vrij en
veilig is.
Die jongensdroom is een nachtmerrie geworden sinds ik als politieagent achter burgers aan
moet zitten die volgens de coronaregels de veiligheid van anderen in gevaar brengen.
Overtreders van de mondkapjesplicht en van de avondklok. Vreedzame demonstranten.
De politie is een uitvoerende organisatie. Als agent moet je soms bekeuringen geven voor
feiten waarvan je je afvraagt of dat wel zo nodig is. Dat hoort bij het werk. Ook moet je soms
mensen aanhouden. Dat gaat soms gepaard met geweld, maar wel gepast geweld. Dat wil
zeggen niet meer geweld dan nodig. Daar hielden verreweg de meest collega’s zich aan.
Er heeft sinds maart 2020 in hoog tempo een omslag plaatsgevonden.
We worden nu geacht continu achter overtreders aan te zitten van regels waar steeds meer
burgers niets meer van begrijpen. Dat resulteert in discussies met burgers die al snel uit de
hand lopen. En meestal door toedoen van de agenten.
Ik zal dat uitleggen. Als agent zijn wij opgeleid om te zorgen dat zaken niet escaleren.
Wanneer iemand met je in discussie gaat, ben je getraind om zo’n discussie niet uit de hand
te laten lopen.
Maar we hebben nu de opdracht vanuit de leiding om de persoon aan te houden wanneer
hij of zij bijvoorbeeld na eerste vordering geen identiteitsbewijs laat zien. Voorheen
waarschuwden we eerst dat we tot aanhouding zouden overgaan wanneer er niet aan de
vordering werd voldaan. In verreweg de meeste gevallen kwam het ID dan alsnog boven
water.
Ook moeten we nu de minste tegenspraak van een burger als belediging opvatten, en direct
de burger aanhouden. En dat voor opmerkingen die vroeger niet eens in de buurt van
belediging kwamen.
En dan het geweld bij die aanhoudingen. ‘Gepast geweld’ is binnen de organisatie een vies
woord geworden. “Anderen in gevaar brengen door geen lap voor je smoel te binden is ook
niet gepast”, hoorde ik een collega laatst zeggen. “Dus niet janken wanneer je met blauwe
plekken en kneuzingen thuiskomt”.
Ik zal een voorbeeld geven:
Op een avond rond 21:30 uur zagen we een jongen en meisje langs de waterkant zitten
zoenen. Mijn collega stopte direct de auto. “Godverdomme, die pakken we op”, zei hij tot
mijn verbazing over de agressie waarmee hij die woorden uitsprak. Hij was duidelijk
woedend.
We liepen naar het jonge stel. Zonder begroeting snauwde mijn collega dat ze zich moesten
identificeren. De jongen had een ID bij zich, het meisje niet. Volgens zijn ID was de jongen
18, het meisje vertelde 17 te zijn.
“Jij krijgt een proces-verbaal voor overtreding van de avondklok”, zei mijn collega tegen de
jongen. “En je rot zo snel mogelijk op naar dat vieze kot van je”. Hij overviel me volledig met
dit optreden. Daarna keerde hij zich tot het meisje en zei haar dat ze aangehouden was
wegens het niet kunnen tonen van haar ID. Ze schrok. Ze zei om de hoek te wonen bij haar
ouders, en daar haar ID te gaan halen. Toen ze weg wilde lopen greep mijn collega haar ruw
vast, onder het uiten van termen die ik hier niet ga herhalen.
Op dat moment vroeg haar vriend of de agent “even normaal” wilde doen. Mijn collega zei
hem dat hij nu ook was aangehouden wegens belediging. Met veel geweld pakte hij de
jongen vast en dwong hem op de grond. De jongen was sterk, dus ik heb met grote tegenzin
geassisteerd, terwijl het meisje stond te huilen. Het was dramatisch.
Dit is slechts één van de vele voorbeelden.
Ik verklaar hier duidelijk dat dergelijk optreden vanuit de leiding wordt opgelegd. Direct
aanhouden, maximaal geweld, het hoort allemaal bij de intimidatie van de burger die vanuit
de leiding aan de agenten wordt meegegeven.
Ik begrijp dat er onbegrip is bij mensen over het optreden van ME en politie. Het is echter
bijna ondoenlijk om je afzijdig te houden in escalerende situaties, ook al escaleren die door
ons toedoen. Ik probeer dan altijd de aanhouding zo snel en effectief mogelijk af te ronden.
Mijn collega niet assisteren is op zo’n moment niet mogelijk. De collega assisteren en
proberen het geweld te minimaliseren is het enige wat ik op dat moment kan doen.
Wanneer bekend wordt dat je tegen deze manier van werken bent, word je door de leiding
op het matje geroepen. Je bent dan “een gevaar voor je collega’s, omdat ze niet op je
kunnen vertrouwen in gespannen en potentieel gevaarlijke situaties”. Dat wij zo’n situatie
gespannen en gevaarlijk hebben gemaakt kan ik niet meer mee omgaan.
Zoals gezegd: het is een nachtmerrie voor me. Ik hoop dat ik wakker word, en het inderdaad
slechts een boze droom was.
Ik wil u danken dat ik mijn verhaal bij u mocht doen. Ik hoop hiermee te helpen een discussie
op gang te brengen.
Februari 2021
Maart 2021:
Ik heb mijn toestemming om de beelden van dit verhoor online te zetten voorlopig in te
trekken vanwege de bedreigingen tegen verklarende agenten. Zoals meer collega’s die bij de
BPOC2020 verklaard hebben, ben ook ik bereid de beelden van mijn verklaring ter
beschikking te stellen wanneer er ooit een onafhankelijk onderzoek naar het politieoptreden
plaats zal vinden.
*Deze verklaring is op schrift gesteld aan de hand van het mondelinge verhoor. Omdat
gebruik is gemaakt van transcriptiesoftware kan er sprake zijn van taal- en/of spellingfouten,
waarvoor onze excuses. BPOC2020