Bpoc Politie verhoor 08

Mijn naam is…
Ik werk sinds 2012 bij de politie, en ben nu agent.
Het werk heeft voor mij elke glans verloren. Ik ging altijd met veel plezier aan ’t werk.
Zoals veel politiemensen ben ik bij de politie gegaan om mensen te helpen, en de
maatschappij veilig te houden. Dat doe je natuurlijk niet alleen: de collega’s spelen daar een
onmisbare rol in.
Je moet kunnen rekenen op je collega’s, zeker wanneer je in een potentieel gevaarlijke en/of
onzekere situatie komt. Dan gaat het er niet alleen om dat je elkaar beschermt, maar
misschien nog wel meer dat je als team zorgt dat situaties niet escaleren.
Sinds een jaar kan ik daar echter niet meer op rekenen. Escalatie is meer regel dan
uitzondering geworden. Ik moet helaas zeggen dat dit in verreweg de meeste gevallen aan
ons ligt, en niet aan de burgers.
Ik probeer zelf nog steeds om onrustige en/of bedreigende situaties te de-escaleren. Dat
leren we trouwens ook in de opleiding. Maar ik kan er niet meer op rekenen dat collega’s dat
ook doen.
Dat betekent dat er situaties zijn dat mijn collega tegengesteld aan mij werkt: hij escaleert
de situatie, ik probeer te de-escaleren. Dat is gevaarlijk.
Laatst spraken we 4 jongeren tussen de 18 en 22 jaar aan, die na 21:00 uur op straat waren.
Zij stonden onder een brug te roken en muziek te draaien.
Toen we ter plaatse kwamen was de situatie rustig: de jongeren legitimeerde zich op ons
verzoek. Mijn collega deelde mede dat hij de jongeren ging bekeuren voor overtreden van
de avondklok. Een van hen vroeg zoiets als: ‘moet dat nou? Ben je niet liever thuis dan om
niets bekeuringen uit te delen? Laat ons toch, we doen niemand kwaad’.
De regel is dan om geen opmerkingen te maken die de persoon aanleiding geven door te een
discussie te starten die uit de hand kan lopen. Mijn collega ging echter neus aan neus met
hem staan en vroeg: ‘wat zei je?’ Ik schrok, want dit druist tegen alles in wat we geleerd
hebben.
De jongen herhaalde zijn opmerking, waarop mijn collega onmiddellijk zei dat de jongen was
aangehouden. Hij maakte ook direct fysiek contact door hem bij de bovenarm te pakken.
Onmiddellijk rukte de jongen zich los, en gingen de anderen zich ermee bemoeien.
Het draaide erop uit dat we assistentie van collega’s hebben gevraagd. Die kwamen ter
plaatse, waarop de situatie totaal uit de hand liep. De mate van geweld die mijn collega’s
gebruikte was disproportioneel. De jongens werden tegen de grond gewerkt, en met veel
kabaal en geweld geboeid. Een van hen had een grote wond op zijn wang en kin, omdat zijn
hoofd tegen de grond werd gedrukt. Hij schreeuwde dat hij pijn had. De collega antwoordde
dat hij dan maar moest zorgen dat hij de volgende dag “voor 2100 uur met zijn gore reet
thuis zat, i.p.v. als een klotewappie buiten rond te hangen met die teringmuziek”.
Terug op het bureau werd ik er op aangesproken dat ik mij teveel afzijdig had gehouden. “Je
moet erop rammen wanneer ze een grote bek hebben”, zei mijn collega met wie ik in eerste
aanleg de jongeren had aangesproken. Hij vroeg me of ik soms sympathie met die wappies
had, of er zelf ook zo een was.
Soortgelijke situaties komen elke dag voor. Voor mij is het niet werkbaar mee, het is niet vol
te houden, en kost me tonnen met stress.
Het huilen staat me vaak nader dan het lachen, letterlijk. Die jongeren die ik net noemde
hingen gewoon wat rond. Mijn collega liet de zaak opzettelijk uit de hand lopen, zodat hij
“op kon treden” zoals hij dat altijd noemt.
Mijn thuissituatie wordt er ook niet beter op: ik heb nul geduld met mijn puberkinderen, en
maak ruzie om niets met mijn vrouw.
Ik heb nachtmerries van het werk, letterlijk, en slaap op de bank omdat ik steeds wakker
word en mijn vrouw daarom ook niet meer aan haar nachtrust toekomt. Mijn huwelijk staat
op klappen.
Februari 2021
Maart 2021:
Na overleg met de BPOC2020 blijf ik anoniem om veiligheidsredenen.
*Deze verklaring is op schrift gesteld aan de hand van het mondelinge verhoor. Omdat
gebruik is gemaakt van transcriptiesoftware kan er sprake zijn van taal- en/of spellingfouten,
waarvoor onze excuses.
BPOC2020