8 Badanie tematyczne z 1 Kor. 1:12 oraz 1 Kor. 3:4

ZEBRANIE 26.02.25
PYTANIE 1: Jak to jest możliwe, że bracia znający dobrze Słowo Boże, zarówno w Ruchu Epifanii jak i poza nim są tak ulegli tym pokusom? I dlaczego nie są w stanie odróżnić prawdy Słowa Bożego od błędu? (dokończenie)
PYTANIE 2: a) Czym jest sekciarstwo?; b) Czym jest klerykalizm?; Czym jest kongregacjonalizm?
PYTANIE 3: Co powstaje najpierw – klerykalizm czy sekciarstwo?
…......................................

KLERYKALIZM
Klerykalizm, to przechwytywanie władzy przez jednostki nad zborem. Może to być jeden starszy w jakimś małym zborze, który zaczyna panować nad braćmi, zapominając, że to Jezus Chrystus jest Panem każdego zboru. Klerykalizm dzieli się na ogólny i lokalny.

5 Tom Epifaniczny, str. 136
„Ogólny klerykalizm przejął kontrolę nad organizacjami wśród ludu Pana i w większym lub mniejszym stopniu zdominował Kościół powszechny, natomiast klerykalizm lokalny przejawia się w tym, że lokalni starsi sięgają po władzę i panują nad zborami”.

Nie tylko Apostoł Paweł przestrzegał przed złymi nauczycielami, doprowadzającymi do podziałów, stronnictw czy panowania nad zborami (tzn. klerykalizmem). Również Apostoł Piotr zwraca uwagę, jakimi mają być prawdziwi Pasterze, opiekujący się „trzodą Bożą”.

1 Piotra 5:2,3
Paście stado Boga, które jest wśród was, doglądając go nie z przymusu, ale dobrowolnie, nie dla brudnego zysku, ale z ochotą; I nie jak ci, którzy panują nad dziedzictwem [Pana], lecz jako wzór dla stada.

Dz.Ap. 20:28
Pilnujcież tedy samych siebie, i wszystkiej trzody, w której was Duch Święty postanowił biskupami, abyście paśli zbór Boży, którego nabył przez własną krew.
3 Jana 9,10
Obj. 2:6 - Na swoją obronę masz natomiast to, że czujesz wstręt do postępków nikolaitów. Ja również brzydzę się nimi.

R-336
„(...) nienawidzisz uczynków nikolaitów, których i ja nienawidzę.” W grece Nikolaita oznacza to samo co Balaam w hebrajskim, czyli zdobywca lub pan ludzkości.
W okresie Efezu jak i Pergamu, żyli ci, którzy uwielbiają tyranizować Pańskie dziedzictwo. Była to stara rywalizacja – kto będzie największy w Królestwie? Chrystus podkreślał: „których ja nienawidzę”, przywódcy będą ostatni, którzy będą wychwalani.”

Słowa zapisane w Obj. 2:6 dotyczą pierwszego okresu rozwoju Kościoła (Efeskiego), kiedy żyli Apostołowie. Skoro czytamy, że Pan brzydzi się postępkami nikolaitów, czyli takich, którzy uprawiali klerykalizm, tzn., że już na samym początku były jednostki, które panowały w zborach. Taką osobą był np. Diotrefes, o którym pisze Jan swoim Trzecim Liście:

3 Jana 9,10
Napisałem do kościoła, lecz Diotrefes, który chce być pierwszym wśród nich, nie przyjmuje nas. Dlatego, jeśli przybędę, przypomnę jego uczynki, których się dopuszcza, gdy nas obmawia złośliwymi słowami. A nie poprzestając na tym, sam braci nie przyjmuje, a nawet zabrania tym, którzy chcą ich [przyjąć], i wyrzuca ich z kościoła.

R-1821 Intrygi kleru wobec wolności
„Apostołowie nic nie wiedzieli o „klerze” i „laikacie”, a słowa te w ogóle się nie pojawiają w Piśmie Świętym; były one częścią wymysłów papiestwa dla utrzymania mas w poddaństwie w stosunku do duchownych. Apostoł Piotr, którego błędnie określa się mianem pierwszego papieża, sprzeciwia się wszelkim tego typu papieskim poglądom, oświadczając, że cały Kościół, włączając najbardziej uniżonych, zjednoczonych przez wiarę pod Chrystusem jako Głową, stanowi Boskie królewskie kapłaństwo, Boży naród święty, Boży lud szczególny (1 Piotra 2:9).

SEKCIARSTWO

4 Tom Epif., str. 290
„Jednym z zarządzeń Boga dla Kościoła jest jego jedność pod wyłącznym zwierzchnictwem Chrystusa (Ps.133:1-3; Efez. 4:3-7). Stronnicze popieranie wodzów sięgających po władzę jest sekciarstwem wymierzonym w tę jedność (1 Kor. 1:11-13; 3:1-23)”.
…..............
4 Tom Epif., str. 291
„Przeto rozumiemy, iż dom w. 34 [3 Moj. 14 dopisek mój] reprezentuje Wielkie Grono jako sektę, lub kombinację sekt. A trądem w takim domu rozumiemy, iż jest stronnicze popieranie wodzów przez sektę, czyli sekciarstwo. Sekciarstwo jest wielkim grzechem; gdyż ono nie działa z poświęcenia się Prawdzie, zarządzeniom Prawdy i duchowi Prawdy, lecz z oddania się stronnictwu. Prawda, jej zarządzenia i jej duch są przez nie zaniechane, lub zwalczane, kiedykolwiek to jest korzystnym dla sekty. Ich aktualnym, chociaż nie słownym hasłem jest: "Moja partia - ja ją popieram, czy ona ma rację czy niej" Przeto oni popierają swoją sektę i wodzów bez względu na to, jak ich sekta, lub wodzowie błądzą”.

TP 1990, str. 15 CZTERY FORMY CZCZENIA ANIOŁÓW
„Czczenie aniołów może być wykonywane różnymi sposobami. Jednym z nich jest uwielbianie ich albo składanie im hołdu. Pomimo ostrzeżeń podanych w Słowie Bożym, byłe ono powodem upadku wśród ludu Bożego, w jego głębokim ocenieniu prawdy, by wielbić, czcić i służyć (kłaniać się) posłannikowi prawdy, jak gdyby on był źródłem prawdy udzielanej poprzez niego, a nie przypisywać wszelkiej czci, uwielbienia, hołdu i chwały Bogu”. …
„Drugą formą ... jest służalcze samoponiżanie się albo służalczość wobec przełożonych. ”. ...
„Oddawanie stronniczego poparcia nauczycielom albo wodzom jest trzecią formą, w której często występuje czczenie aniołów. ". ...
„Czwartym sposobem przez który możemy czcić aniołów jest opieszałość w przyjmowaniu ich nauk jako prawdy bez należytego badania i dociekania.
…............................
R-3152
„Że braciom korynckim spodobała się wielce ta mistrzowska zdolność Apollosa jako nauczyciela prawdy, jest wywnioskowane z faktu, iż niektórzy byli usposobieni mówić, że są zwolennikami Apollosa, gdy zaś inni, również ducha sekciarskiego, twierdzili, że są zwolennikami Pawła, a inni Piotra - które to sekciarstwo Apostoł wyraźnie zganił w następnym do nich liście. - 1 Kor. 3:3-7.

R-5941
Nic dziwnego, że przeciwnik był zdolny wzbudzić pewne sekciarstwo nawet w pierwotnym kościele, jak to zauważył i strofował ap. Paweł. Niektórzy mówili, że byli Pawłowymi, drudzy Apollosowymi, a inni Piotrowymi (1 Kor. 1:11-13, 3:1-7). Lecz wszystkie te stronnicze sentymenty apostoł strofował, przypominając im, że żaden z wymienionych nauczycieli za nich nie umarł i że wszyscy powinni być chrześcijanami, gdyż nikt z nich nie przyjął innego oprócz imienia Mistrza. Ten sam duch objawiał się również w inny sposób. Apostołowie potrzebowali wzrastać w łasce i znajomości, podobnie jak inni domownicy wiary i choć mieli szczególne błogosławieństwa Pańskie, jednakże nie wszyscy posiadali tę samą miarę objawień w tym samym czasie.

R-5981 Godzina pokuszenia
„Przypominam, że sekciarstwo trzyma się zasady, by liczne zgromadzenia mogły kontrolować jedne drugie w sprawach dogmatycznych jak i wykonawczych. My zaś nie przedstawiamy coś podobnego i sami sprzeciwiamy się również, jak i brat. Bynajmniej nie ustanawiamy żadnych praw albo przepisów, które by rządziły zgromadzeniami ludu Bożego, lecz podajemy im myśl ustanowienia praw i porządku we własnych zgromadzeniach”.
R-1821 Intrygi kleru wobec wolności
„Nie tylko indywidualne osoby z wczesnego Kościoła były wolne, ale każde zgromadzenie wolne było od kontroli każdego innego zgromadzenia. Nawet apostołowie, choć z Boskiego postanowienia byli upoważnieni, by kierować wszystkimi sprawami, nie działali arbitralnie, lecz zawsze szanowali prawa i swobody każdego zgromadzenia i każdego pojedynczego chrześcijanina. Strofowali, udzielali napomnień i karcili, ale odbywało się to z wytrwałością i cierpliwością, wskazując na błędy w nauce i praktyce, dokładnie tak, jak mieli prawo robić najpokorniejsi z braterstwa”.

KONGREGACJONALIZM
SB 2000, 34

„Oprócz 12 Apostołów, którzy mieli pewne im przyznane pełnomocnictwa do rządzenia pod kierownictwem Chrystusa w Kościele powszechnym, Jezus uniezależnił każdy zbór od podporządkowania go każdemu innemu zborowi i uczynił go wolnym do zarządzania pod Jego zwierzchnością jako głową wszystkimi swoimi sprawami według własnego zrozumienia Jego woli. Czyni to każdy zbór panią swoich własnych spraw i poddaną swojemu zrozumieniu woli Pana. Czyni Chrystusa Monarchą każdego zboru w jego stosunku do Niego, a każdy zbór demokracją w odniesieniu do siebie i innych osób, zborów, czy też organizacji kościelnych. Według powyższego Pan użył 12 Apostołów do związywania i rozwiązywania w odniesieniu do wszystkich kościołów (zborów) i Kościoła powszechnego oraz w zarządzaniu pracą wobec Kościoła powszechnego oraz jego pracą”.
…...
„Każdy zbór ludu Pańskiego pod zwierzchnictwem Chrystusa jest panią swoich własnych spraw w całkowitej niezależności od wszystkich innych osób, zborów i organizacji religijnych. Uznaje swoje więzi z innymi w Chrystusie w celu chrześcijańskiej społeczności i pomocy”.

„Tę doktrynę uważamy za biblijną prawdę. Chociaż w pewnym sensie każdy zbór jest monarchią absolutną z Chrystusem jako władcą absolutnym - w innym sensie wzajemne relacje członków, z których się składa, czynią go pod zwierzchnictwem Chrystusa czystą demokracją, zarządzającą swoimi sprawami jednomyślnie lub większością swoich członków.

Zbór odmawia wszelkim zewnętrznym partiom, bez względu na to, czy byłyby to jednostki, kościoły, związki kościołów lub wodzów, prawa i praktyki, dyktowania sobie czegokolwiek, czy też rządzenia jego sprawami. Jednakże życzliwie przyjmuje inne osoby i kościoły w chrześcijańskiej społeczności i jedności z nimi w Chrystusie, jak również jest gotów pomagać im w Panu. Ta doktryna jest zwięźle ujęta w wyrażeniu kongregacjonalizm, czy też eklezjalizm - pierwsze z tych słów wywodzi się z łaciny, a drugie z greki”.

….....................................
NASTĘPNE ZEBRANIE
PYTANIE 1: Jak to jest możliwe, że bracia znający dobrze Słowo Boże, zarówno w Ruchu Epifanii jak i poza nim są tak ulegli tym pokusom? I dlaczego nie są w stanie odróżnić prawdy Słowa Bożego od błędu? (dokończenie)
PYTANIE 2: a) Czym jest sekciarstwo?; b) Czym jest klerykalizm?; Czym jest kongregacjonalizm?
PYTANIE 3: Co powstaje najpierw – klerykalizm czy sekciarstwo?

Do omówienia: Przyjmowanie nazwy; Tworzenie organizacji;