TS Pająk. Stawka większa niż życie. Sezon 2. 1966

Czarny wilk von Hubertus.
Czerwiec 1945. Korzystając z urlopu Staszek odwiedza w Gdańsku swoją babcię Marię. Kobieta wyznaje mu, że czeka na wizytę Władysława Witrosa z Przyłucka pod Elblągiem, swojego starego współpracownika z konspiracji, który wyznał, że czegoś się boi oraz prosi o spotkanie i o informacje dotyczące niejakiej Jadwigi Grytzan, której nazwisko obiło mu się o uszy w czasie okupacji.

Noc w szpitalu.
Ranny w czasie walk z ludźmi Hubertusa Staszek dochodzi do zdrowia w gdańskim szpitalu pod okiem dr Majewskiego. Dwaj mężczyźni poznali się w 1942, gdy Staszek jako agent J-23 działał w Abwehrze pod nazwiskiem por. Hansa Klossa. Zameldowała się wtedy u niego w nocy ranna łączniczka Ewa, informująca o nieudanej akcji porwania inż. Krucka pracującego nad tajną bronią X-6. Klossowi udało się ją przewieźć do szpitala, w którym dyżur miał jedynie Majewski.

Człowiek, który stracił pamięć.
17 sierpnia 1945 roku. Ewa, łączniczka, którą J-23 uratował w czasie okupacji, pracuje jako nauczycielka w Baranowie niedaleko Opola. Pewnego wieczora do drzwi jej szkoły puka nieznajomy. Mężczyzna, który przedstawia się jako Eryk, nie wie, kim jest i jak się nazywa. Staszek prowadzi w tym czasie śledztwo ws. „Wolf 2” – operacji szkolenia przez Niemców agentów mających dokonywać sabotaże na Ziemiach Odzyskanych. Właśnie jedna z takich grup wysadziła pociąg z repatriantami pod Baranowem. Przesłuchuje on odpowiedzialnego za rejon Śląska gen. Eberhardta, swojego przełożonego w Bukowie i Oberwaldzie.

Partia domina.
Rok 1946, Staszek przybywa do Wrocławia, by potwierdzić zeznania Lizy Schmidt, którą poznał, gdy był w mieście ostatni raz, 23 grudnia 1942 jako Hans Kloss. Centrala była wówczas zmuszona zerwać łączność z tutejszą siatką. Jednym z powodów była tajemnicza śmierć „Artura”, jej pierwszego szefa, po której nastąpiło kilka aresztowań. Centrala podejrzewa, że w siatce działa niemiecki agent. J-23 ma go wykryć albo ostatecznie zerwać kontakty z członkami z siatki. Jedyną osobą, której Kloss może bezwzględnie ufać jest ociemniały organista Karol, od którego dowiaduje się, że nowy szef siatki, „Artur II”, podejrzewa o pracę dla hitlerowców A-4, tj. Lizę Schmidt. Organista żąda od agenta, by wstrzymał wykonanie wyroku. Kloss spełnia jego prośbę i rozpoczyna własne śledztwo.

Cicha przystań.
Rok 1947. W szwajcarskim schronisku „Cicha przystań” tuż przy włoskiej granicy ma pełne obłożenie. Przebywają w nim: 40-letni Austriak Ludwik Gepke, francuska para – 35-letni Jean-Claude Rapeneau i Eliza Valentine, starsza Angielka pani Chiswick, jej rodak pan Gray, ratujący nadwątlone zdrowie Szwajcar nazwiskiem Ammer i holenderska dziennikarka Kristin Warham. Właścicielem schroniska jest Tietz. W prowadzeniu górskiego pensjonatu pomagają mu pasierbica Inga i upośledzony umysłowo Willy. Do schroniska dociera kupiec z Hamburga Hans Kloss, czyli mjr Staszek. Spotyka tam dziennikarkę Kristin Warham, znaną mu z Bischofswerden amerykańską agentkę podającą się wtedy za SS-Stuf Annę-Marię Elken. Mimo pracy dla wywiadów obcych dla siebie bloków dochodzą do porozumienia i łączą siły celem dekonspiracji zbrodniarza wojennego SS-Gruf Heinricha Klemmera. Problem polega na tym, że nikt nie ma jego fotografii, a teczka personalna zbrodniarza zaginęła.

Produkcja: 1966
Premiera TV: 20 października 1966

Przekład: Henryka Bogusławska
Reżyseria: Andrzej Konic.
Scenariusz: Andrzej Zbych.

Obsada:
Stanisław Mikulski – oberleutnant Hans Kloss/Staszek, agent J-23
Mieczysław Stoor – SS-Sturmführer Greit
Barbara Klimkiewicz – Marusia
Janusz Bylczyński – hauptmann Eberhardt
Marian Kociniak – radiotelegrafista Piotr
Jerzy Adamczak – doktor
Maciej Maciejewski – generał
Jan Żardecki – major Broch
Jerzy Karaszkiewicz – Erich Kunze, ordynans Klossa