De Noorse YouTuber Björn Andreas Bull-Hansen over "De Engelse opstand".

Let op dit is niet alleen van toepassing op Engeland, maar zeker ook voor Nederland.

Björn Andreas Bull-Hansen, een Noorse auteur en cultureel commentator, denkt na over de culturele verschuivingen die hij in Engeland waarneemt.
Vanuit zijn schuilplaats in de wildernis reflecteert hij op de complexe reis van het land van een erfgoedrijke samenleving naar een modern, snel landschap, en dringt hij aan op een hernieuwde verbinding met zijn oude wortels.

Een tweede video van Björn Andreas Bull-Hansen, de Noorse auteur en YouTube-persoonlijkheid die bekend staat om zijn passie voor het Noorse erfgoed en survivalisme, heeft opnieuw internationale aandacht getrokken.
In deze recente aflevering gaat Bull-Hansen in op wat hij ziet als een ontluikende "opstand" onder de Engelsen, een reactie op wat hij beschrijft als dringende sociale en culturele uitdagingen in het VK.
Na zijn eerste video, getiteld "What Happened to England?", duikt Bull-Hansen verder in de emoties die deze beweging voeden, die hij karakteriseert als een strijd om de culturele ziel van Engeland.

De opkomst van een "vechtlust"

Met meer dan 560.000 views sinds de release heeft Bull-Hansen's nieuwste video, "The English Have Had Enough", een groot en betrokken publiek bereikt. Hij beschrijft hoe hij een toestroom van berichten ontvangt van Engelse kijkers die zijn zorgen delen over de staat van hun land en zijn cultuur. Ze dringen er bij hem op aan om "ons nog niet op te geven", en Bull-Hansen reageert door te benadrukken wat hij ziet als een hernieuwd gevoel van "vechtlust" in Engeland, Schotland en Wales. Dit, zo beweert hij, is een teken van een grotere beweging van mensen die het gevoel hebben dat hun stem wordt onderdrukt.

"De Engelsen hebben er genoeg van", zegt Bull-Hansen nadrukkelijk, verwijzend naar de druk van snelle immigratie, stijgende kosten van levensonderhoud en wat hij beschrijft als de marginalisering van de Engelse identiteit. Voor velen in het Verenigd Koninkrijk, suggereert hij, is er een gevoel van ontevredenheid met de status-quo - vooral met de heersende klasse en politieke autoriteiten die volgens hen hun eigen macht voorrang hebben gegeven boven het welzijn van de mensen.

Geworteld in liefde, niet in woede

In zijn hartstochtelijke oproep tot actie benadrukt Bull-Hansen dat de geest van deze beweging gebaseerd moet zijn op liefde voor Engeland, niet op wrok of haat. Hij vergelijkt de strijd met een boom die stevig in zijn grond geworteld moet zijn om elke storm te weerstaan. Als deze opstand alleen door woede wordt gevoed, zal hij volgens hem haperen; In plaats daarvan zou het kracht moeten putten uit wat hij 'positieve nationale trots' noemt.

Bull-Hansen trekt een parallel tussen de Noorse viering van nationale trots en wat hij in Engeland wil zien. In Noorwegen, merkt hij op, zwaaien burgers elk jaar op 17 mei trots met hun vlag en omarmen ze hun nationale erfgoed zonder angst voor verwijten. Hij contrasteert dit met het Verenigd Koninkrijk, waar volgens hem veel Engelsen aarzelen om trots te zijn op hun eigen cultuur. "Als je met de Engelse vlag zwaait," merkt hij op, "zijn er mensen die dat als racistisch zullen zien", een sentiment dat hij omschrijft als "gek".

Het overbevolkte eiland

Een van de meer controversiële beweringen van Bull-Hansen is dat de immigratie in het VK onhoudbare niveaus heeft bereikt. Hij legt zijn positie uit door te wijzen op de geografie van Engeland: "Het is een eiland, en het is vol." Als Noor erkent hij dat Noorwegen niet zo dichtbevolkt is, maar hij is van mening dat het Verenigd Koninkrijk, in tegenstelling tot zijn eigen land, niet langer nieuwkomers kan blijven opnemen zonder de sociale stabiliteit in gevaar te brengen. Bull-Hansen verduidelijkt dat zijn standpunt niet is ingegeven door xenofobie, maar eerder door bezorgdheid over het algehele welzijn en de cohesie van de gemeenschap.

Voor hem is immigratie een onderdeel van een groter vraagstuk; het grotere probleem, zo betoogt hij, is dat de Engelse heersende klasse losgekoppeld is geraakt van het land en de mensen die ze regeren. "Die gezagsdragers, als ze je dienen... hou niet van je land", betoogt hij, waarbij hij zijn overtuiging uitdrukt dat een groot deel van het Britse leiderschap meer bezig is met macht dan met de behoeften van zijn burgers.

Een visie voor de toekomst

Vooruitkijkend zegt Bull-Hansen dat hij potentieel ziet voor de mensen in Engeland om hun identiteit en erfgoed terug te winnen en een "opstand" op te bouwen die geworteld is in liefde voor het land. Hij moedigt mensen aan om te omarmen wat hij hun 'Engelse identiteit' noemt, een culturele essentie die volgens hem dieper gaat dan politieke scheidslijnen en moderne afleidingen. De kwestie, zoals hij het formuleert, is niet alleen politiek, maar ook spiritueel - een oproep om opnieuw contact te maken met 'het land', dat hij ziet als een tijdloos onderdeel van het nationale karakter.

Bull-Hansen's bewondering voor de Engelse cultuur en geschiedenis loopt als een rode draad door zijn boodschap. Hoewel hij erkent dat het Verenigd Koninkrijk meerdere identiteiten omvat - Engels, Schots, Welsh en Brits - ziet hij een rode draad: een gedeelde kracht en veerkracht. Zijn reflecties weerspiegelen zowel een diep respect voor het verleden van het Verenigd Koninkrijk als een hoop voor de toekomst, gebaseerd op wat hij beschouwt als authentieke culturele trots. "De Engelsen, de Schotten, de Welshmen - het zijn sterke mensen," zegt hij, "en er zijn velen van ons buiten dat eiland die er ook van houden."

Een oproep om het erfgoed van Engeland terug te winnen

Uiteindelijk is de tweede video van Bull-Hansen een oproep tot actie, waarbij de Engelsen worden aangespoord om niet op te staan door woede of wrok, maar door toewijding aan hun culturele wortels en erfgoed. Hij benadrukt dat zo'n ontwaken kan dienen als een basis voor eenheid en veerkracht, zelfs te midden van de maatschappelijke en politieke uitdagingen die volgens hem de Engelse identiteit verstikken.

Terwijl deze discussie zich blijft ontvouwen, blijft het publiek van Bull-Hansen, zowel in het VK als internationaal, achter met een vraag: zal Engeland een weg terug vinden naar zijn roots, gebaseerd op trots en respect voor zijn legendarische verleden? En zo ja, zal deze heropleving in staat zijn om het land opnieuw vorm te geven in het licht van de uitdagingen waarmee het nu wordt geconfronteerd?