Podwójne papiestwo w historii Kościoła /Część 2/

Możesz obejrzeć to wideo tutaj: https://bcp-video.org/pl/podwojne-papiestwo-2/

Zapisz się do naszego newslettera, aby otrzymywać najnowsze informacje od BKP https://bit.ly/3PJRfYs

Reforma Cluny pod przewodnictwem papieża Grzegorza VII zajmowała się symonią i klerogamią oraz inwestyturą. Właśnie w tym okresie jako sprzeciw wobec reformy często pojawiali się pseudopapieże.
XII wiek
Paschalis II (1099-1118) – Za jego pontyfikatu w 1110 roku zmarł pseudopapież Klemens III. Jego zwłoki podniósł Paschalis z grobu i wrzucił do Tybru. Cesarz Henryk V kazał pojmać Paschalisa II i jego kardynałów i zabrać ich w dobrze strzeżone miejsce na obrzeżach Rzymu. W latach 1100-1102 pseudopapieżem był także Teodoryk, w 1102 r. Albert, a w latach 1105-1111 Sylwester IV.
Gelazjusz II (1118-1119) – Wkrótce po jego wyborze przybył Henryk V i wybrano na pseudopapieża arcybiskupa Bragi, który przyjął imię Grzegorz VIII. Po odejściu cesarza Gelazjusz wrócił do Rzymu, ale wkrótce został zmuszony do ponownej ucieczki do Francji, gdzie w 1119 r. zmarł w Cluny.
Kalikst II (1119-1124) – W opactwie Cluny został wybrany na papieża arcybiskup wiedeński Quido. Z tym niezwykłym wyborem zgodzili się pozostali w Rzymie kardynałowie, duchowieństwo i lud. W czerwcu 1120 r. udał się do wiecznego miasta. Laterański Ekumeniczny Sobór w 1123 r. święcenia udzielone przez pseudopapieża Grzegorza VIII uznał za nieważne. Również zostały unieważnione wszystkie święcenia otrzymane przez biskupów wyświęconych przez Grzegorza VIII. Grzegorz znalazł schronienie w Sutri, ale Kalikst w kwietniu 1121 r. z wojskiem podbił to miejsce i nakazał antypapieża kpiąco poprowadzić ulicami Rzymu. Grzegorz VIII potem wkrótce zmarł.
Honoriusz II (1124-1130) – Po śmierci Kaliksta doszło do sporu między potężnymi rzymskimi rodami Frangipani i Pierleoni o to, kto zostanie nowym papieżem. Partii Pierleonich udało się wypromować kandydata Theobalda, który przyjął imię Celestyn II. Jednak po wyborach partia Frangipani zakłóciła uroczystości, a nowy papież Celestyn był nawet maltretowany. Następnie lud wyniósł do godności papieskiej kandydata Frangipani Honoriusza II. Następnie, chociaż zarówno Celestyn, jak i Honoriusz abdykowali, ale tydzień później Honoriusz został papieżem.
Innocenty II (1130-1143) – Po śmierci Honoriusza II został wybrany przez zwolenników Frangipani kardynał Papareschi, który przyjął imię Innocenty II. Jednak tej samej nocy pozostali kardynałowie, postawieni przed dokonanym faktem, odmówili jego uznania i wybrali kardynała Pietro Pierleoniego, który przyjął imię Anaclet II. Podczas tej podwójnej elekcji wyszły na jaw mankamenty przepisów o wyborze papieża z 1059 r. Podobnych przypadków w ogóle się nie spodziewano. Na synodzie w Etampes w 1130 r. Bernard z Clairvaux stanowczo opowiedział się za Innocentym. Podwójne papiestwo zakończyło się dopiero wraz ze śmiercią Anacleta II w 1138 r. Jego następcą został Wiktor IV. W czerwcu 1139 r. Innocenty osobiście stanął na czele armii przeciwko Rogerowi II Sycylijskiemu, który wspierał Anacleta i jego następcę Wiktora. Armia papieska poniosła druzgocącą klęskę, a sam papież dostał się do niewoli.
Aleksander III (1159-1181) – Na papieża został wybrany kardynał Bandinelli, który przyjął imię Aleksander III. Jednak partia proimperialna wybrała kardynała Oktawiana, który przyjął imię Wiktor VI. Aleksander ekskomunikował swojego przeciwnika papieża Wiktora. W Pawii został zwołany Sobór (1160). Sobór orzekł na korzyść Wictora i przeklął Aleksandra. Klasztory Citaux i Chartreuse opowiedziały się za Aleksandrem, a klasztor w Cluny opowiedział się za Wiktorem. Ale Wiktor zmarł w 1164 r. W jego miejsce na pseudopapieża wybrano Paschalisa III (1164-1168). Za nim podążali inni pseudopapieże: Kalikst III (1168-1178) i Innocenty III (1178-1180).
Na Soborze Laterańskim w 1179 roku zdecydowano, że w przyszłości papieżem może zostać tylko ten, kto uzyska głosy dwóch trzecich kardynałów. Prawo większości dwóch trzecich głosów weszło w życie.
XIV wiek
Klemens V (1305-1314) – Zmienił swoją siedzibę poza Rzymem. Następnie papieże rezydowali w Awinionie we Francji. Po powrocie Urbana VI do Rzymu doszło do sytuacji, że jeden papież przebywał w Rzymie, a drugi w Awinionie.
Urban VI (1378-1389) – 20 września 1378 roku kolegium apostolskie w Fondzie wybrało na papieża kardynała Roberta z Genewy, który przyjął imię Klemens VII. To zapoczątkowało wielką zachodnią schizmę. Nawet dzisiaj nie możemy powiedzieć, kto był prawowitym papieżem. Urban VI ekskomunikował Klemensa VII i jego naśladowców, a Klemens zrobił to samo, przez co faktycznie zostało ekskomunikowane całe chrześcijaństwo. Klemens VII wybrał na swoją rezydencję Awinion.
Bonifacy IX (1389-1404) – Po śmierci Urbana kardynałowie w Rzymie wybrali na jego następcę Pietro Tomacelli z Neapolu, który przyjął imię Bonifacy IX. Po śmierci Klemensa VII w 1394 r. w Awinionie kardynałowie wybrali Hiszpana Petera de Luna, który przyjął imię Benedykta XIII.
XV wiek
Innocenty VII (1404-1406) – Po śmierci Bonifacego IX kardynałowie w Rzymie wybrali na jego następcę Cosimo Migliorati, który przyjął imię Innocenty VII.
Grzegorz XII (1406-1415) – Po śmierci Innocentego VII kardynałowie w Rzymie wybrali Angelo Corrario z Wenecji, który przyjął imię Grzegorz XII. Kardynałowie rzymscy odwrócili się wówczas od Grzegorza XII i zażądali Soboru powszechnego. Nawet Benedykt XIII, który zwołał Sobór w Perignan, został opuszczony przez swoich kardynałów. Wbrew woli obu papieży zwołali Sobór powszechny w Pizie. Zebrał się w marcu 1409 r. Sobór kościelny był zdominowany przez zwolenników teorii soborowej, którzy twierdzili, że sobór jest wyższy od papieża.
5 czerwca Sobór zdetronizował obu papieży jako rzekomych schizmatyków, heretyków i krzywoprzysięzców. Synod wybrał kardynała Filargo, który przyjął imię Aleksander V. Z podwójnego papiestwa doszliśmy do potrójnego, bo ani Benedykt XIII, ani Grzegorz XII nie zaakceptowali decyzji Soboru. Każdy papież miał swoich wyznawców na jakimś chrześcijańskim terytorium.
Aleksander V zmarł w 1410 r. Kardynałowie wybrali w jego miejsce Baldassara Cossę, który przyjął imię Jan XXIII i był z natury bardziej wojownikiem niż biskupem.
Czeski cesarz Zygmunt (1410-1437) w 1414 r. zwołał Sobór powszechny w Konstancji. Sobór obalił wszystkich trzech papieży. 6 kwietnia wydał wątpliwy dekret „Haec Sancta Synodus”, który uczynił Sobór wyższym od papieża. Jan XXIII był uwięziony i w więzieniu zmarł. Grzegorz XII miał już 90 lat i zrezygnował. Benedykt XIII przeniósł swoją rezydencję na małą wyspę i nie można go było zmusić do abdykacji. Zmarł w 1423 roku. Nowym papieżem został wybrany Marcin V (1417-1431). Sobór w Konstancji zniósł potrójne papiestwo, ale zniósł także ruch reformatorski duchowieństwa reprezentowany przez czeskich księży Jana Miliča, Konráda Waldhausera i Jana Husa. W Konstancji Jan Hus został fałszywie napiętnowany jako heretyk i spalony. Gdyby dano miejsce na reformę kapłaństwa, nie musiałaby nadejść niemiecka reformacja i prawie połowa chrześcijaństwa nie odpadłaby od Rzymu.
Po raz kolejny do władzy kościelnej doszli pseudopapieże: Klemens VIII (1423-1429) i Benedykt XIV (1423). Sobór Bazylejski w 1439 r. ogłosił siebie wyższym od papieża i w czerwcu tego samego roku zdetronizował papieża Eugeniusza (1431-1447). Eugeniusz przeklął uczestników Soboru, ale oni w Bazylei (1439 r.) wybrali pseudopapieża Feliksa V (1439-1449). Wraz z nim zakończyła się era podwójnego papiestwa. Historycy piszą: „Eugeniusz IV chociaż uratował papiestwo przed koncyliaryzmem, ale jest odpowiedzialny i za to, że dla ogólnej naprawy Kościoła od stóp do głów nie zrobił absolutnie nic. Rzym uniemożliwił niezbędną duchową reformę i dlatego musiał później stawić czoła niemieckiej reformacji pod przywództwem Marcina Lutra”.
Zarówno ruch reformatorski w Cluny, jak i czeski ruch reformatorski miały na celu zwalczanie symonii i innych przestępstw oraz dążenie do duchowego odrodzenia kapłaństwa.
W obecnej atmosferze konieczne jest ponownie stworzyć warunki dla życia duchowego. Konieczne jest również zbudowanie systemu ochrony przed obecnymi zależnościami. Jeśli go nie będzie mieć ksiądz, nie będą mieli go też jego wierni. Duchowe przebudzenie wtedy nie nastąpi.
Co konkretnie robić? W niedzielny wieczór niech od czterech do siedmiu kapłanów zgromadzi się na plebanii i we wspólnocie braterskiej odda się modlitwie i słowu Bożemu, czyli nauczaniu apostolskiemu. Spotkanie zakończy się dopiero we wtorek w południe. Jest to sprawdzone doświadczenie wielu księży. Warunkiem jest w poniedziałek poświęcenie na modlitwę czterech godzin, a potem także we wtorek. Ponadto w poniedziałek poświęcają czas Słowu Bożemu, które następnie mają głosić wiernym w niedzielę.
Dalej w poniedziałek należy pobożnie przeżyć wspólnie Świętą Liturgię. We wspólnocie braterskiej dobrze jest otwarcie mówić o swoich błędach, a także umieć przyjąć krytykę. Wszystko to odbywa się w duchu pokuty w celu duchowego oczyszczenia i prawdziwego naśladowania Chrystusa.
Dziś jednak istnieje jedno wielkie niebezpieczeństwo – szerząca się homoseksualna infekcja. Dlatego konieczna jest ostrożność.
Istotą reformy jest pokuta i modlitwa. Konieczne jest, abyśmy my, biskupi i księża, postawili te dwa narzędzia na pierwszym miejscu w naszym życiu. Jeśli przekażemy naszym wierzącym osobiste doświadczenie, a nie tylko teorię, będą nas naśladować.
Jeśli chodzi o podwójne papiestwo, jego przyczyną prawie zawsze był spór o autorytet zewnętrzny, to znaczy o władzę zewnętrzną. Wiązało się to z korzyściami materialnymi i prestiżem. Kościół potrzebuje także zewnętrznego autorytetu, ale on jest prawdziwy tylko wtedy, gdy jest również autorytetem duchowym. Jego obowiązkiem jest tworzenie warunków niezbędnych do życia duchowego oraz ochrona wiary i moralności. Podczas dwóch papiestw w historii ani jeden, ani drugi nie promował samolikwidacji wiary i moralności. Ale dzisiaj pseudopapież Bergoglio i jego sekta likwidują Kościół od wewnątrz. Dlatego jest tylko jedno wyjście, a mianowicie przyjąć w tej niezwykłej sytuacji prawowiernego papieża. W przeciwnym razie Bergoglio kompleksowo dokończy personalne zmiany i zewnętrzną strukturę już nie będzie można przenieść pod rządy prawowiernego papieża gwarantującego ortodoksję i ortopraksję.
Przyjście prawowiernego papieża będzie się wiązać z walką duchową, bo sekta Bergoglio dobrowolnie nie zrezygnuje z władzy ani z likwidacyjnego celu. Jednocześnie prawowierna reforma musi dotyczyć także kapłaństwa, a mianowicie odnowienia wewnętrznego życia.

+ Eliasz
Patriarcha Bizantyjskiego Katolickiego Patriarchatu

+ Metodiusz OSBMr + Tymoteusz OSBMr
biskupi-sekretarze