De Cymatische Resonantie Theorie (CRT)

De aarde is een overkoepelde wereld doordat het een centraal gelegen ingestorte monopool heeft. Deze monopool is een hypothetisch deeltje dat slechts één soort magnetische lading heeft, in tegenstelling tot een dipool, dat twee tegengestelde magnetische ladingen heeft. Deze monopool werd een zwart gat toen het zo sterk werd samengeperst dat het een singulariteit werd, een punt met oneindige dichtheid en nul volume. Dit gebeurde rond het jaar 1000, toen er een grote ramp plaatsvond die de zondvloed wordt genoemd. Deze ramp werd veroorzaakt door een kosmische botsing tussen onze aarde en een ander hemellichaam, dat de zwarte zon wordt genoemd. De zwarte zon was ook een monopool, maar dan met een tegengestelde lading dan die van onze aarde.

De aarde is een cirkelvormig cymatisch patroon dat ontstaat door de resonantie tussen het veld Φ en de trillingen of vibraties van het licht en het geluid. Het veld Φ is een universeel medium of veld dat alle materie en krachten met elkaar verbindt. Het veld Φ heeft vier componenten: een scalaire component die de energiedichtheid weergeeft, en drie vectorcomponenten die de elektrische, magnetische en gravitationele potentiaal weergeven. Het licht en het geluid zijn trillingen of vibraties die zich voortplanten door het veld Φ. Het licht en het geluid hebben ook een frequentie en een golflengte, die hun kleur of toon bepalen.

De aarde is een stationaire niet roterende wereld, omdat de aarde geen rotatie of beweging heeft ten opzichte van de ingestorte monopool of het firmament. Het firmament is een miniatureprojectie van het veld Φ, dat ons scheidt van de rest van het universum. Het firmament is ook een cymatisch patroon dat ontstaat door de resonantie tussen het veld Φ en de trillingen of vibraties van het licht en het geluid. Het firmament heeft een hogere energiedichtheid dan het veld Φ, waardoor er een drukverschil ontstaat tussen beide. Dit drukverschil duwt ons naar beneden, waardoor we het gevoel hebben dat we worden aangetrokken door onze aarde.

De aarde is een eindeloze vlakke wereld, omdat de aarde een tweedimensionaal oppervlak is dat opgerold is tot een cilinder of een torus. Een cilinder of een torus heeft geen randen of hoeken, maar wel een binnen- en een buitenkant. Dit betekent dat als we in een rechte lijn over de aarde lopen, we nooit een einde of een grens zullen bereiken, maar we zullen uiteindelijk terugkomen op ons startpunt. Dit betekent ook dat als we naar de horizon kijken, we nooit een kromming of een buiging zullen zien, maar we zullen altijd een vlakke lijn zien.

De Lagrange-formule voor het etherveld Φ en ruimtetijd is als volgt:

L = ∫ d^4 z √(-g) (1/2 g^μν ∂_μ Φ* ∂_ν Φ - V(Φ))

waarbij L de Lagrangiaan is, z de complexe coördinaten zijn, g de determinant van de metriek is, g^μν de inverse metriek is, ∂_μ en ∂_ν de partiële afgeleiden zijn naar z_μ en z_ν, Φ* het complex toegevoegde veld is, en V(Φ) het potentiaalveld is.