Podwójne papiestwo w historii Kościoła /Część 1/

Możesz obejrzeć to wideo tutaj: https://christ-bearers.wistia.com/medias/rnaorvqbmq
https://youtu.be/CyybaLR4Kt0
https://ugetube.com/watch/8M5xCVIHb1Tso6N
https://cos.tv/videos/play/47615126090846208
https://www.bitchute.com/video/IijixiFjuGbg/

https://vkpatriarhat.org/pl/?p=20804
https://bcp-video.org/pl/podwojne-papiestwo-czesc-1/

Zapisz się do newslettera BKP https://bit.ly/3PJRfYs

Jaki sens ma dla nas dzisiaj refleksja nad podwójnym papiestwem w historii Kościoła? Celem tego jest poszukiwanie w dzisiejszej nierozwiązalnej sytuacji rozwiązania. Pseudopapież Franciszek Bergoglio sprowadził na siebie wielokrotną anatemę – ekskomunikę, czyli wykluczenie z Kościoła za niszczenie wszelkich podstaw wiary, jakie daje nam Pismo Święte i Tradycja. W tej nadzwyczajnej sytuacji należy szukać i stosować nadzwyczajne środki, aby zapobiec dokończeniu największej katastrofy w dziejach Kościoła.
W tej pierwszej części przypomnimy przypadki podwójnego papiestwa aż do XI wieku, czyli do reformy kluniackiej. Podwójne papiestwo rozpoczęło się już podczas okrutnych prześladowań Kościoła w III wieku.
III wiek
Kalikst I (217-222) – Po wyborze na papieża Kaliksta wkrótce został wyświęcony na rzymskiego biskupa Hipolit, który zwalczał herezję Sabeliusza zaprzeczającą prawdzie Trójcy Świętej.
Urban (222-230) – też w tym okresie był jako drugi papież Hipolit.
Poncjan (230-235)  również za Poncjana był nadal Hipolit. Za spory religijne prefekt wypędził z Rzymu zarówno Hipolita, jak i Poncjanusa. Obaj zrzekli się papiestwa.
Korneliusz (251-253) – Po wyborze Korneliusza pewna część społeczności rzymskiej wybrała drugiego papieża, rzymskiego teologa Nowacjana.
IV wiek
Liberiusz (352-366) – Liberiusz został przez cesarza Konstantyna, propagującego wówczas arianizm, zesłany do Tracji. Na biskupski stolec w Rzymie został ustanowiony arcydiakon Feliks (355-358). Walna część rzymskiego duchowieństwa stanęła po jego stronie. Druga część rzymskiej społeczności nie chciała go uznać. Po powrocie Liberiusza Felix został wygnany.
Damazy I (366-384) – Część rzymskiego duchowieństwa popierała diakona Ursina, a część diakona Damazego. Cesarz Walentynian (364-370) popierał i wypromował Damazego.
V wiek
Bonifacy I (418-422) – Grupa diakonów wybrała Eulaliusza, którego rekomendował poprzedni papież Zozym. Inna część popierała wykształconego Bonifacego. Cesarz Honoriusz (395-423) początkowo poparł Eulaliusza, ale w 419 r. wypędził go z Rzymu i uznał Bonifacego za prawowitego papieża.
VI wiek
Symmachus (498-514) – Po śmierci papieża Anastazego II, którego wielu wpisało w historię Kościoła jako heretyka, nastąpił podobny do czasów Damazego i Bonifacego I niefortunny podwójny wybór. Jedna strona wybrała diakona Symmachusa z Sardynii. Zwolennicy Anastazego wybrali arcyprezbitera Laurentiusa. Symmachus został wyświęcony w Bazylice Laterańskiej, a Laurentius w kościele Matki Bożej Większej. Obie strony zwróciły się do ariańskiego króla Gotów, Teodoryka, który uznał za prawowitego papieża Symmachusa. Wtedy też wydano pierwszy dekret o wyborze papieża. Nadano w nim urzędującemu papieżowi prawo desygnacji – wyznaczenia swojego następcy. Miało to na celu wykluczenie ingerencji wspólnoty chrześcijańskiej w wybór papieża.
VII wiek
Konon (686-687) – Po śmierci papieża Konona nie udało się zlikwidować sporów między wierzącymi w Rzymie. W 687 r. na pewien czas jedna strona wybrała Teodora, a druga Paschalisa. W tym samym roku wybrano Sergiusza I, a Teodora i Paschalisa zmuszono do abdykacji.
VIII wiek
Stefan III (768-772) – Po śmierci Pawła I w Rzymie miał miejsce przewrót. Przedstawiciel szlachty wojskowej, wojewoda Totone z Nepi, dał wybrać na papieża swojego brata Konstantego, ale on przetrwał tylko rok. W 768 roku Longobardowie podbili Rzym i przemocą osiedlili na tronie papieskim mnicha Filipa. Jednak partia antyfrankońska w tym samym roku wybrała Stefana III, któremu „lombardzki” papież Filip musiał ustąpić. Konstantynowi się zwycięska partia wraz ze Stefanem III brutalnie pomściła. Urzędujący Stefan w 769 r. zwołał synod, który ustanowił nowy papieski system wyborczy, ograniczający zarówno czynne, jak i bierne prawo wyborcze do duchowieństwa rzymskiego.
IX wiek
Benedykt III (855-858) – Po śmierci Leona IV ponownie nastąpił jednoczesny wybór dwóch papieży. Jedna grupa wybrała Benedykta III, druga grupa wybrała księdza Anastazego. Z pomocą partii cesarskiej udało mu się Benedykta III detronizować. Jednak lud i duchowieństwo stanęli w jego obronie. Benedykt został uwolniony i przywrócony na urząd.
Jan IX (898-900) – Spór między zwolennikami Formozusa a jego przeciwnikami trwał latami nawet po jego śmierci. Przeciwnikom udało się w 897 roku wsunąć na tron papieski biskupa Sergiusza z Caere. Jednak Formozjanie siłą wypędzili nowo wybranego papieża z pomocą Lamberta ze Spoleto. W 898 r. mianowali na papieża opata Jana z Tivoli (Jana IX).
X wiek
Leon V (903) – Leon V został po dwumiesięcznym pontyfikacie zdetronizowany i uwięziony. Na tron papieski został wybrany Krzysztof. Kiedy Sergiusz z Caere wrócił do Rzymu, zdetronizował Krzysztofa.
Sergiusz III (904-911) – biskupowi Sergiuszowi z Caere już w 897 roku udało się w awanturniczy sposób z pomocą antyformozjan zasiąść na tronie papieskim. Zwolennicy Formosa jednak wygnali Sergiusza III i zamiast tego wybrali Jana IX (898-900). Sergiusz wrócił z uzbrojoną eskortą i przejął władzę. Ze swoimi poprzednikami, Leonem V i Krzysztofem, przeprowadził krótki proces  nakazał obu zgładzić siłą.
Na początku 904 r. usiadł Sergiusz III z pomocą rzymskiego patrycjusza Teofilakta ponownie na tronie papieskim.
Benedykt VI (973-974) – Po śmierci Jana XIII Rzymianie wybrali papieżem Benedykta VI. Partia Krescencjuszów obaliła Benedykta i ustanowiła papieżem Bonifacego VII. On następnie uciekł do Konstantynopola.
Benedykt VII (974-983) – Rzymianie wybrali Benedykta VII. Po śmierci Benedykta VII Bonifacy VII wrócił z Konstantynopola i schwytał już nowego prawowitego papieża Jana XIV (983-984), który zmarł w wyniku uwięzienia.
Bonifacy VII (984-985) – Po roku został zdetronizowany i zamordowany. Jego zwłoki ciągnięto ulicami Rzymu.
Grzegorz V (996-999) – Po śmierci Jana XV (985-996) król Otton III w Rawennie ku ogólnemu zdziwieniu ustanowił papieżem swojego 24-letniego krewnego Brunona (Grzegorz V). On był pierwszym papieżem niemieckiej narodowości. Zaraz po opuszczeniu Rzymu przez cesarza Grzegorz został wygnany, a w 997 r. został wybrany pseudopapież Jan Filagathus, który przyjął imię Jan XVI. Cesarz Otton (998) powrócił i przywrócił na tron papieski Grzegorza V, okrutnie postępując z jego przeciwnikami.
XI wiek
Benedykt VIII (1012-1024) – szlachcie Tusculan udało się zdobyć władzę w Rzymie. Wypromowali Teofilakta ze swojej rodziny jako Benedykta VIII. Jednak rodzina Krescencjuszów mianowała papieża Grzegorza VI. Obaj papieże zwrócili się do króla Henryka II, który jednak opowiedział się za Benedyktem.
Benedykt X (1058-1059) – Zaraz po śmierci Stefana IX (1057-1058) hrabiowie Tuscula we Florencji siłą wynieśli na papieża członka swojej rodziny, biskupa Jana, który przyjął imię Benedykt X. Jednak środowiska reformatorskie nie chciały uznać tego wyboru. Wypromowali wybór Mikołaja II na synodzie w Sutrze w 1059 roku i unieważniłi wybór Benedykta. Benedykt został zmuszony do opuszczenia Rzymu.
Aleksander II (1061-1073) – po elekcji Aleksandra II dwór niemiecki nominował opozycyjnego kandydata wobec wybranego Aleksandra II, parmskiego biskupa Kadala , który otrzymał imię Honoriusz II. Aleksandrowi II, przy pomocy umiejętnej dyplomacji, udało się zmusić Honoriusza II do rezygnacji.
Grzegorz VII (1073-1085) – cesarz Henryk IV nadużył 28 biskupów, a w Brixen był wybrany pseudopapież Wibert z Rawenny, który przyjął imię Klemens III. W 1083 roku Henryk i Klemens zdołali wkroczyć do Wiecznego Miasta. Papież Grzegorz VII szukał schronienia w Zamku Anioła.
Wiktor III (1086-1087) – W międzyczasie panował Klemens III. Zaledwie rok po śmierci Grzegorza na papieski tron przez partię reformatorską został wybrany Wiktor III. Jednak jego pontyfikat był obciążony sporami z Klemensem III.
Urban II (1088-1099) – Po śmierci Wiktora dopiero pół roku później został wybrany w Terracinie Urban II. Ponieważ większość Rzymu kontrolował Klemens III, musiał mieszkać na wyspie pośrod Tybru. W 1090 r. zdołał podbić całe miasto i został ogłoszony papieżem. Nacisk cesarza był jednak na tyle silny, że musiał wycofać się w rejony normańskie. W 1093 r. ponownie wkroczył do Rzymu. W 1095 r. zwołał sobór w Piachence, który rzucił na Klemensa III klątwę i unieważnił jego święcenia biskupów.

Streszczenie: Każdy przypadek podwójnego papiestwa wymagałby dokładniejszego wyjaśnienia. My chcemy tylko przypomnieć, że to zjawisko powtarzało się w historii Kościoła. Dziś instytucja papiestwa i Watykan, dzięki Franciszkowi i jego klanowi, de facto całkowicie wpadła w ręce masonów. Dążą nie tylko do zniszczenia żywej wiary, ale przede wszystkim do nadużycia władzy papieskiej dla masowego odstępstwa i przekształcenia Kościoła w satanistyczny anty-kościół New Age. Mówić dzisiaj o nieomylności papieża to nonsens. Pseudopapież Franciszek promuje sodomię i kult demonów, intronizując Pachamamę i poświęcając się szatanowi poprzez czarodzieja w Kanadzie. Największą tragedią jest to, że biskupi, księża i wierni tej rzeczywistości nie widzą i nie chcą jej widzieć.
W drugiej części wskażemy punkt wyjścia, jakim jest konieczna duchowa reforma kapłaństwa.

+ Eliasz
Patriarcha Bizantyjskiego Katolickiego Patriarchatu

+ Metodiusz OSBMr + Tymoteusz OSBMr
biskupi-sekretarze

28. 08. 2023