Herhaalde mRNA-injecties kunnen de complementcascade activeren, wat resulteert in myocarditis

De wetenschap achter mRNA-vaccins en de anti-vectorrespons uitgelegd

Door: Frits Corpelijn Datum: 9 september 2023 : Bron: Dr. Kevin Stillwagon | Substack | https://drkevinstillwagon.substack.com/p/mrna-injections?utm_source=profile&utm_medium=reader2

In een baanbrekende onthulling heeft Dr. Kevin Stillwagon, een gerenommeerde expert op het gebied van vaccins, een uitgebreide uitleg gegeven over hoe mRNA-vaccins werken en het intrigerende fenomeen dat bekend staat als de 'anti-vectorrespons'.
In zijn nieuwste column op Substack duikt Dr. Stillwagon in de wetenschap achter mRNA-injecties en werpt hij licht op de contrasterende benaderingen van verschillende vaccinfabrikanten.

Lipide nanodeeltjes (LNP's): de Pfizer- en Moderna-aanpak

Dr. Stillwagon begint met het benadrukken van de cruciale rol van toedieningssystemen die bekend staan als vectoren bij het toedienen van mRNA-vaccins.
Het injecteren van zuiver mRNA rechtstreeks in het lichaam zonder een goede vector kan leiden tot snelle afbraak en eliminatie.
Pfizer en Moderna gebruiken een baanbrekende techniek met lipide nanodeeltjes (LNP's) als vectoren.
Deze LNP's zijn in wezen kleine vetbelletjes die nog kleinere bubbels bevatten die zijn gemaakt van synthetische giftige lipiden die het mRNA bevatten.

De grotere vetbubbels, samengesteld uit normale lichaamsvetten of lipiden, versmelten met de cellen van het lichaam.
Door deze fusie kunnen de kleinere LNP's de cellen binnendringen, op voorwaarde dat de zuurgraad van het cytoplasma bevorderlijk is.
Eenmaal binnen vallen de LNP's uiteen, waardoor het mRNA wordt blootgesteld aan ribosomen in het cytoplasma.
Deze ribosomen gebruiken het mRNA als blauwdruk om eiwitten te bouwen, die vervolgens uit de cellen worden vrijgegeven.
Het immuunsysteem produceert vervolgens antilichamen tegen deze eiwitten, wat uiteindelijk bijdraagt aan de werkzaamheid van het vaccin.

Het LNP-vectorsysteem: een sleutel tot hoge effectiviteit

Dr. Stillwagon legt uit dat dit LNP-vectorsysteem de reden is waarom Pfizer en Moderna bijna 100% effectiviteit voor hun producten kunnen claimen.
Hij merkt echter op dat de evaluatie of deze vaccins COVID-19-symptomen voorkomen, tijdens de proeven niet over een voldoende lange periode is uitgevoerd.

Adenovirusvectoren: de AstraZeneca- en J&J-aanpak

In tegenstelling tot Pfizer en Moderna hanteerden AstraZeneca en Johnson & Johnson (J&J) een andere strategie.
Ze gebruikten DNA-adenovirussen als vectoren, waarbij J & J specifiek menselijk adenovirus26 gebruikte.
Hoewel deze adenovirusvectoren de boodschap naar de celkernen brachten om het mRNA voor het SARS-CoV-2-virus spike-eiwit te produceren, stond deze aanpak voor verschillende uitdagingen.

Ten eerste binden adenovirussen niet aan alle cellen zoals LNP's.
Ze hechten zich alleen aan cellen met CD46-receptoren, waaronder rode bloedcellen, witte bloedcellen, bloedplaatjes, epitheelcellen, endotheelcellen die bloedvaten bekleden, sommige cellen van het zenuwstelsel, zaadcellen en eicellen.
Bovendien kunnen adenovirusvectoren mogelijk eicellen beïnvloeden, een zorgwekkend vooruitzicht.

Ten tweede kunnen personen die de J & J-injectie krijgen, reeds bestaande robuuste antilichamen tegen het adenovirus hebben, die de hechting van de vector aan CD46-receptoren kunnen blokkeren.
In dergelijke gevallen blijft de boodschap om mRNA te produceren ongeleverd, wordt het spike-eiwit niet gegenereerd en kan het vaccin niet effectief zijn.

Praktijkvoorbeeld van de antivectorrespons

Dr. Stillwagon vertelt over een gesprek met een verpleegster die de J & J-injectie had gekregen.
Ze geloofde dat haar reeds bestaande antilichamen de adenovirusvector zouden kunnen blokkeren en koos dienovereenkomstig voor dit vaccin.
Post-vaccinatietests onthulden echter geen antilichamen tegen het spike-eiwit, wat aangeeft dat de injectie niet de gewenste immuunrespons had geproduceerd.

Geen vaccin tegen het adenovirus

Gelukkig is er momenteel geen vaccin beschikbaar tegen het adenovirus.
Dr. Stillwagon waarschuwt dat als een dergelijk vaccin zou bestaan, het mogelijk zou kunnen resulteren in individuen met suboptimale antilichamen die niet in staat zijn om de adenovirusvector te blokkeren, wat leidt tot een verminderde effectiviteit van het vaccin.

Kortom, de inzichten van Dr. Stillwagon in mRNA-vaccins en de anti-vectorrespons werpen licht op de fijne kneepjes van deze innovatieve medische interventies.
Hoewel sommige mensen de anti-vectorrespons met het J&J-vaccin hebben ervaren, blijft het een complex fenomeen dat de noodzaak onderstreept van voortdurend onderzoek en begrip op het gebied van vaccinontwikkeling.

Terwijl de wereld worstelt met de voortdurende uitdagingen van de COVID-19-pandemie, bieden deze onthullingen waardevolle inzichten in de mechanismen die spelen en de voortdurende inspanningen om het virus effectief te bestrijden.

Blijf op de hoogte voor meer updates over de evoluerende wereld van vaccins en gezondheidszorg.