Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΑΣ

Στα σύνορα της Αρκαδίας με την Μεσσηνία βρίσκεται το εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας χτισμένο στα ριζιμιά του όρους Τεραζίου με υψόμετρο 1384 μ.
Η Αγία Θεοδώρα σύμφωνα με εκτιμήσεις των ειδικών χτίστηκε το 90 με 100Μ.Χ. τότε που η Ελλάδα βρισκόταν κάτω από την κατοχή των Φράγκων.
Η περίοδος αυτή είναι που ο Χριστιανισμός μετά από διωγμούς και μαρτύρια των οπαδών του άρχισε σιγά σιγά να οργανώνεται σε κοινόβια ακολουθώντας πιστά τους κανόνες και τις αρχές του κοινοβιακού τρόπου ζωής. Σε αυτήν την περίοδο κάνουν την εμφάνισή τους και τα πρώτα Μοναστήρια όπου μέσα σε αυτά επέλεξαν να ζήσουν λόγιοι κυρίως Χριστιανοί τηρώντας πιστά τον τις αρχές του Χριστιανισμού.
Στην ίδια περίοδο στην περιοχή της Μεσσηνίας που σήμερα βρίσκεται το χωριό μοναστηράκι χτίστηκε το Μοναστήρι της Παναϊτσας, Σήμερα έχει γκρεμιστεί και κάποια χτίσματα που στέκουν ακόμα όρθια δεν είναι κατοικήσιμα.
Ήταν ένα πολύ πλούσιο Μοναστήρι με πάρα πολλές καλόγριες. Συχνά έπεφτε θύμα επιδρομών από τους Ντόπιους Ληστές
Για να προστατέψουν λοιπόν οι καλόγριες το Μοναστήρι οργάνωσαν στρατό από τους Ντόπιους Χριστιανούς.
Ο στρατός του μοναστηριού δημιουργήθηκε από τα πρωτότοκα αγόρια των οικογενειών που ζούσαν κοντά στο Μοναστήρι Αν οι οικογένειες δεν είχαν αρσενικά παιδιά τότε πλήρωναν για να προσλάβει το Μοναστήρι ένα μισθοφόρο.
Η παράδοση λέει πως ένας πολύ φτωχός βοσκός που ζούσε εκεί κοντά δεν είχε αρσενικά παιδιά και αφού ήταν και πολύ φτωχός δεν μπορούσε να πληρώσει το απαραίτητο χαράτσι για να προσλάβει το μοναστήρι ένα μισθοφόρο.
Μια από τις κόρες του η Θεοδώρα αποφάσισε να πάει αυτή στο Μοναστήρι και να κάνει την Στρατιωτική της Θητεία.
Η κόρη φόρεσε στρατιωτικά ανδρικά ρούχα και πήγε αυτή να υπηρετήσει την θητεία που όφειλε η οικογένεια της.
Ήταν μια κοπέλα γεροδεμένη και μαθημένη στις κακουχίες έτσι δεν αντιμετώπισε πρόβλημα στην εκπαίδευση ενώ ο καλός της και πρόσχαρος χαρακτήρας την έκανε αγαπητοί σε όλους.
Δυνατή σβέλτη και έξυπνη όπως ήταν δεν άργησε να κερδίσει την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό των υπόλοιπων στρατιωτών και να γίνει Διοικητής τους.
Ο καιρός περνούσε και η θεοδώρα γινόταν όλο και πιο αγαπητή στο στράτευμα ώσπου μια μοναχή σχετίστηκε με ένα άντρα της φρουράς και έμεινε έγκυος.
Το γεγονός συγκλόνισε της μοναχές και την φρουρά.
Η Ηγουμένη του μοναστηριού διέταξε να κλειστή η μοναχή στο κελί της και να μην της μιλάει κανένας.
Ο Διοικητής Θεόδωρος όμως πήγαινε στο κελί της καλόγριας και της έλεγε λόγια παρηγοριάς,
Η ηγουμένη εξοργίστηκε με την στάση του Θεόδωρου και τον κατονόμασε ως υπαίτιο.
Η Θεοδώρα από την άλλη δεν μπορούσε να πει την αλήθεια για το ποια ήταν γιατί όλοι στο μοναστήρι θα θύμωναν που τους εξαπάτησε και έτσι προτίμησε τον θάνατο.
Με διαταγή της ηγουμένης ο διοικητής εκτελέστηκε πέντε έως έξι χιλιόμετρα μακριά από το μοναστήρι.
Λίγο πριν τον εκτελέσουν τον ρώτησαν ποια είναι η τελευταία του επιθυμία;
Αυτός λοιπόν απάντησε… Το σώμα μου να γίνει εκκλησία τα μαλλιά μου δέντρα και το αίμα μου νερό.
Ο Δήμιος έκοψε το κεφάλι του διοικητή και έσκισε και το πουκάμισό του. Τα στήθη της θεοδώρας τότε ξεπετάχτηκαν και όλοι κατάλαβαν το λάθος που έκαναν και παραδέχτηκαν την αθωότητα της.
Βαριά η κατάρα που έπεσε στην μονή και όσες προσευχές και αν έκαναν οι μοναχές το μοναστήρι χρόνο με τον χρόνο γκρεμιζόταν και μίκραινε σε έκταση και μοναχές.
Οι τελευταίες μοναχές βρέθηκαν εδώ το 1950. Από τότε δεν έμεινε τίποτε όρθιο στην περιοχή εκτός από την θεοδώρα τα μαλλιά και το αίμα της.