Wat is Omvolking?

Na decennia doelbewuste immigratie kwam Statbel voor het eerst met een officieel cijfer. Eén op de drie inwoners van België heeft ondertussen vreemde wortels. In Brussel is dat zelfs drie op de vier. Het proces waarbij de etnoculturele samenstelling van een bevolking verandert is omvolking. De originele bevolking wordt daarbij letterlijk vervangen. Dat is precies wat er aan de gang is.

De nazi’s bedachten deze tactiek om gebieden duurzaam bij hun Derde Rijk in te lijven. De geschiedenis leerde hen dat een gebied militair veroveren en politiek inlijven, zonder het cultureel te transformeren, niet duurzaam was. Daarom wilden ze de bevolking in veroverde gebieden letterlijk vervangen door een omvolking. Duitsers importeren en de oorspronkelijke bevolking uitroeien en dus vervangen. Een volk met een gedeelde etnoculturele identiteit herkent zich in elkaar. Wie zich in een gemeenschap herkent, bevestigt daarmee dat er gedeelde belangen zijn. Die worden vervolgens verdedigd via machtsuitoefening. Gemeenschappen hebben verschillende belangen. Die zijn in strijd met elkaar. Dat is politiek. Wie de herkenbaarheid van een individu met zijn gemeenschap transformeert doet dus aan het veranderen van de belangen en voert dus een politieke strijd. Omvolking is een etnoculturele manier om een politieke strijd te voeren.

De Chinese communisten begrijpen die logica. Daarom voeren ze een omvolkingspolitiek in Tibet. Ze importeren miljoenen Han-Chinezen. Ook in de USSR probeerde men de nationale identiteit uit te wissen door een transmigratiepolitiek. De Romeinen hadden dat fundamenteel proces ook al door. Wie dienst deed in het Romeinse leger, werd Romeins staatsburger. Meteen was het concept geboren dat men nationaliteit kon verwerven. Maar de Germaanse soldaten bijvoorbeeld, verdedigden niet de grenzen van Rome in Germania tegen hun volksgenoten, maar elders, tegen volkeren waar ze geen etnoculturele loyaliteit mee hadden.

Het cultureel marxisme heeft dat proces ook door. In tegenstelling tot klassiek marxisme waar de economische verhoudingen de politiek bepalen (werkende vs bezittende klasse), stelt Gramsci dat het de culturele onderbouw is die de politiek bepaalt. Multiculturalisme is de conclusie. Het wil doelbewust een monoculturele samenleving transformeren in een multiculturele samenleving. De homogene meerderheid vervangen door een heterogene groep minderheden. Zo hoopt men via het multiculturalisme een Utopia te kunnen construeren. Dit is het cultureel marxisme. Decennialang al is de essentie van het linkse beleid daarop gericht. Het wil letterlijk zoveel mogelijk vreemdelingen importeren. Daarom neemt links het ook al decennialang op voor de belangen van die minderheden. Dat is de reden waarom links de blanke arbeider in de steek liet, omdat die niet multicultureel is. Daarom vindt links discriminatie positief, als ze tenminste tegen de (blanke) meerderheid gericht is.

Maar wat we blijkbaar vooral niet mogen doen, is benoemen waar de culturele oorlog van links tegen onze bevolking op neerkomt. Omvolking is echter realiteit. Dat is een doelbewuste politiek. Als we met de massamigratie verder gaan, worden wij een minderheid in eigen land. Met wiskundige en dus voorspelbare zekerheid.

Waar links zich grondig in vergist is dat dit niet tot het gevolg heeft dat een nieuwe multiculturele identiteit en dus belangen en dus politiek ontstaan, maar dat de multiculturaliteit geen integratie, maar segregatie oplevert. Al eeuwen weten we dat integratieprocessen natuurlijk mogelijk zijn, maar dat ze heel langzaam verlopen. Doordat ze te veel mensen met een culturele achtergrond die te ver van ons staat op een te korte tijd naar hier halen door geforceerde massamigratie is integratie onmogelijk. Doordat ze bovendien vanuit ‘diversiteit’ het behoud van de originele cultuur van afkomst promoten en tegelijk de hegemonie en autoriteit van de ontvangende cultuur ondermijnen is er geen duidelijke dominante cultuur waarbij nieuwkomers zich vervolgens kunnen aansluiten.

Mensen organiseren zich bijgevolg in minderheden langs etnoculturele lijnen. En die etnoculturele gemeenschappen hebben inherent eigen belangen die ze herkennen en ook politiek verdedigen. En die belangen zijn per definitie in strijd met elkaar. Het gevolg is de balkanisering van onze samenleving. Daarom betekent multiculturalisme een inherent conflictmodel dat tot steeds grotere maatschappelijke spanningen leidt. Dit is geen duurzaamheid. Dat is geen rentmeesterschap. Is dat de toekomst die wij willen voor onze kinderen en kleinkinderen? Of kijken we liever politiek-correct de andere kant uit?