Bert Maalderink op bezoek bij Giovanni van Bronckhorst, Europa League finalist met Rangers FC

#Rangers #GlasgowRangers #Gio #EuropaLeague

Of Giovanni van Bronckhorst nog weet wie coach van Rangers was toen de club vijftig jaar geleden de Europa Cup II won? Ja, dat weet de huidige manager wel. "Dat zal meneer Waddell geweest zijn."

Misschien treedt Van Bronckhorst (47) woensdag wel in de voetsporen van Willie Waddell, als hij het met zijn elftal in de finale van de Europa League tegen Eintracht Frankfurt opneemt. En hebben ze het over vijftig jaar ook nog steeds met veel respect over hem, omdat hij het Schotse voetbal met een Europese hoofdprijs iets schier onmogelijks heeft gegeven.

Diep dal
De laatste keer dat Rangers een grote finale speelde, was in 2008. In Manchester werd verloren van het Zenit van Dick Advocaat. Daarna ging de club door een diep dal.

Rangers ging failliet, maakte een herstart op het vierde niveau. Tijdens de rentree op Europees niveau werd vier jaar geleden beschamend verloren van Progrès Niedercorn uit Luxemburg.

"Dit raakt me ook wel erg", zegt Van Bronckhorst over de terugkeer van de club op het hoogste podium. "Alleen al de emotie die je veroorzaakt bij de mensen."

Van Bronckhorst is een kind van Feyenoord, maar Rangers komt op een goede tweede plek. Hij speelde er drie seizoenen, in een team met toen al Allan McGregor op doel.

McGregor is nu veertig en onderscheidt zich met geweldige reddingen nog steeds wekelijks, haalt Van Bronckhorst aan. En ook aan James Tavernier kleeft een bijzonder verhaal. De rechtsback is met zijn drang naar voren verantwoordelijk geweest voor heel wat belangrijke goals en mag zich zelfs topscorer van de Europa League noemen.

"Niet dat we geluk hebben gehad", zegt de coach dan. "Ik denk dat we ook wel verdiend in de finale staan."

'Geen topspelers, wel topteam'
Op voorhand is dat een klein wonder, tegen al die clubs uit de vijf grootste competities met veel hogere budgetten. Rangers trof deze Europese campagne onder meer Lyon in de groepsfase en schakelde de Duitse topclubs Borussia Dortmund en RB Leipzig uit.

"Als team met geloof kun je ook heel ver komen, dat is het mooie van voetbal", verklapt Van Bronckhorst een deel van het geheim. "We hebben dan geen topspelers, misschien wel een topteam. Ik hoop dat iedereen mijn spelers na de finale herkent en weet wie ze zijn." Rangers lijkt wel op Feyenoord, zeker als je de trouwe achterban bekijkt. En dan in het groot.

Tienduizenden fans mee naar finale
"Bij de vorige finale waren er meer dan 100.000 fans mee naar Manchester. Dat zal nu iets minder zijn, maar 50.000 tot 60.000 zou zomaar kunnen", schat Van Bronckhorst in.

Die kunnen natuurlijk lang niet allemaal in het stadion in Sevilla, maar in de fanzone krijgen ze volgens hem wel veel van de wedstrijdspanning mee. "De hele belevenis geeft al een blijvende herinnering."

Dat geldt zeker voor de spelers en natuurlijk Van Bronckhorst zelf. "Ik heb zoveel meegemaakt in mijn carrière als speler, met de WK-finale als absolute hoogtepunt. Maar als je dit als coach mag meemaken, zijn dat ook geweldige momenten. Dit is niet voor veel trainers weggelegd."

Of hij er vertrouwen in heeft? "Ja, zeker weten." En of hij gespannen is? "Ja, een topsporter zonder spanning is niet goed. Je hebt spanning nodig om boven jezelf uit te stijgen als coach, maar zeker als speler."

Rangers weer op de kaart
De allerbeste partij speelde Rangers op bezoek bij Borussia Dortmund, waar met 4-2 werd gewonnen. "Ik denk dat we daar iedereen verrasten door de favoriet voor deze cup, samen met Barcelona, uit te schakelen. Maar we hebben al die Europese wedstrijden na de winterstop geweldig gepresteerd", zegt Van Bronckhorst. "We hebben nog een wedstrijd om dat te overtreffen."

En er komt niet één grote finale, het zijn er volgens Van Bronckhorst zelfs twee. Drie dagen na de partij tegen Frankfurt volgt ook nog de FA Cup-finale tegen Heart of Midlothian. Absoluut geen troostprijs, na het mislopen van de landstitel.

Voor Van Bronckhorst misschien wel de kers op de taart, in het jaar waarin hij als clubman zijn oude liefde weer op de internationale kaart heeft gezet.